Gister kreeg ik de vraag waarom ik zoveel grovere taal gebruikte dan ik normaal gesproken in mijn dagelijkse leven deed... Ik zou zeggen lees het zijbericht van mijn blog... Ik zelf vind het nogal meevallen... Als ik er de tijd voor zou nemen,(waar ik vaak geen zin in heb) dan zouden de meeste 'verhalen' beter tot z'n recht komen... dus nogmaals... pfff...
ps: Daarbij, weinigen lezen mijn blog, een schreeuw in de woestijn,dus wat maakt dat uit... XD
donderdag 24 december 2009
christmass
Men neme een heerlijke dag in de stad. En in elke winkel een prachtige hoeveelheid aan mensen die als een kip zonder kop en als mieren gelijk door de schappen neuzen en als een gek de juiste hoeveelheid vlees en andere eetwaren in hun kar douwen… Als je zo per ongeluk tegen deze insecten aanloopt dan hebben de gelukkige tijden en zoetigheden op zich geen plaats… Wat nou mieren… mieren weten wat hun plaats is…
Men neme een goed maal en een hele sterke koffie… Men neme een biertje of zes en wacht tot de kou op je maag staat en dat je hunkert naar een warm buikje… En als je daar aan toe bent, pak je een grote mok met een gezicht en een dikke neus en je giet het vol met een volstrekt smerig goedje wat alleen lekker wordt als je dat opwarmt in een pannetje net gebruikt voor een pindasaus met heel veel chili er in verweven…
En als je de gloed van alcohol langzaam door de aderen voelt stromen… dan ben je daar waar je moet wezen. Je hebt ieder glas nodig voor datgene wat de avond zo mooi maakt. Je geniet van de vrijheid… jouw vrijheid… Je blaast de rook uit richting het kruis met onze verlosser… daar zo mooi hangend aan je wand als een verlosser die zich geen kant weet op te bewegen… schreeuwend om zijn buren: “waarom heb je me verlaten…” maar hij weet het zelf eigenlijk ook wel… sprookjes zijn leuk wanneer je het goed hebt en als je het slecht hebt dan doe je gewoon alsof je geen onzin praat… hij schuttert wat met z’n familie die doet of er niet nog meer kinderen zijn om voor te zorgen…
Eindelijk: iedereen weg!!!
Je hebt voldoende waarheid in je zelf om te weten wat je wil…
Je zet de muziek uit omdat je jouw muziek wil horen… Alle kleren uit, de borst en schaamhaar geschoren en je loopt langzaam naar boven… Niemand heeft haar gehoord… En de vlieringtrap trek je open en daar ligt ze…
Vanmiddag maakte je nog een grap:
“Wil je nog bio-babies?
Nee, ik eet geen vlees!”
Zonder door te hebben dat ze het over aardappels had.
Vanmiddag heb je nog de messen geslepen en daar ligt ze dan… Volledig vastgebonden en geen kant opkunnend… ze is een jaar of vijftien en ze zal de nacht van haar leven hebben…
Althans: Ik wel…
Men neme een goed maal en een hele sterke koffie… Men neme een biertje of zes en wacht tot de kou op je maag staat en dat je hunkert naar een warm buikje… En als je daar aan toe bent, pak je een grote mok met een gezicht en een dikke neus en je giet het vol met een volstrekt smerig goedje wat alleen lekker wordt als je dat opwarmt in een pannetje net gebruikt voor een pindasaus met heel veel chili er in verweven…
En als je de gloed van alcohol langzaam door de aderen voelt stromen… dan ben je daar waar je moet wezen. Je hebt ieder glas nodig voor datgene wat de avond zo mooi maakt. Je geniet van de vrijheid… jouw vrijheid… Je blaast de rook uit richting het kruis met onze verlosser… daar zo mooi hangend aan je wand als een verlosser die zich geen kant weet op te bewegen… schreeuwend om zijn buren: “waarom heb je me verlaten…” maar hij weet het zelf eigenlijk ook wel… sprookjes zijn leuk wanneer je het goed hebt en als je het slecht hebt dan doe je gewoon alsof je geen onzin praat… hij schuttert wat met z’n familie die doet of er niet nog meer kinderen zijn om voor te zorgen…
Eindelijk: iedereen weg!!!
Je hebt voldoende waarheid in je zelf om te weten wat je wil…
Je zet de muziek uit omdat je jouw muziek wil horen… Alle kleren uit, de borst en schaamhaar geschoren en je loopt langzaam naar boven… Niemand heeft haar gehoord… En de vlieringtrap trek je open en daar ligt ze…
Vanmiddag maakte je nog een grap:
“Wil je nog bio-babies?
Nee, ik eet geen vlees!”
Zonder door te hebben dat ze het over aardappels had.
Vanmiddag heb je nog de messen geslepen en daar ligt ze dan… Volledig vastgebonden en geen kant opkunnend… ze is een jaar of vijftien en ze zal de nacht van haar leven hebben…
Althans: Ik wel…
dinsdag 22 december 2009
Herinnering
Ik heb vanavond heerlijk geoefend met de band 2HD. Hoewel niet alles even geweldig ging, heb ik toch weer iets er aan over gehouden. Een herinnering… eentje van een jaar of vijftien geleden in een diepe kou…
Nu ik zo zit achter m’n pc en de katten zie spelen met een nepmuis, bij gebrek van hun loopje buiten… en uiteraard de onvermijdelijke sigaret en het biertje dicht bij me op de tafel, is het gevoel van dat moment toch moeilijker voor me te halen dan ik dacht…
Ik weet al wat!!! Ik zet even een muziekje op.. klassiek uiteraard… maar niet te zwaar… Ok Pergolesi dan maar… het stabat mater, het doet een beetje denken aan mozart, beetje bach… ja meer bach maar dat komt vooral door het onderwerp… Even kijken? Nee last.fm pakt t niet, zoals de meeste klassieke muziek niet gepakt wordt… ach ja…
We zitten wat te kletsen in een zoveelste rookpauze en de bassist vraagt aan mij wat mijn favoriete schrijver is. En zonder na te denken geef ik celine op. Hij heeft het niet gelezen, wat ik aan de ene kant raar vind want ik heb het wel vaker tegen hem gezegd… Aan de andere kant ook weer niet, want het is niet echt heel erg makkelijk.
Zijn schrijver is niet geheel duidelijk maar een paar van de schrijvers die voorbij komen zijn Bukowski, Doyle en Poe. Ik moet zeggen dat ik deze laatste wel veel in m’n kast heb staan maar ik heb hem nooit gelezen. We praten wat over de eerste twee en langzaam aan kan ik mijn eerste herinnering vertellen:
Mijn hoofd voelt zwaar, het is een uur of half zes en ik heb weer eens niet geslapen…. Over een uur moet ik op… Zeven over half acht de trein naar Amsterdam… kwart over acht langzaam lopen over het damrak richting de keizersgracht in een oud pand plaats nemen en luisteren naar een kerel die me gaat uitleggen op welke drie manieren ik moet kunnen lezen…
Ik stap uit mijn bed en heel zachtjes loop ik naar beneden. Ik zal en moet nog minstens een uur slapen, het is donderdag en dag vijf dat ik niet of bijna niet heb geslapen… In de keuken doe ik de koelkast open en ik pak de fles jenever… ik giet de jenever in een glas neem twee vreselijke slokken en doe water bij het glas… neem nog een slok en ja dat is beter… ik vul de fles bij met water en denk: “Binnenkort maar even een fles kopen om alles weer bij te vullen.” De fles die ik al tijden leeg drink is van m’n vader… Ik loop weer naar boven en in mijn bed gooi ik het glas in een keer naar binnen… echt helpen doet t niet… en zo gaat mijn wekker een uur later…
Om een uur of zeven stap ik op de fiets… Ik heb een thermosfles koffie en een boterham of vier in m’n tas zitten en langzaam rij ik naar het park in de stad… ik heb er geen zin meer in… na acht jaar op de middelbare school (waarbij ik het record aan 5 HAVO overdoen heb verbeterd) heb ik geen zin meer in dingen die er voor mij op dat moment niet toe doen… Ik wilde nederlands studeren voor de literatuur en niet voor weet ik wat voor stompzinnige gelul over hoe een zin in elkaar hoort te zitten…
Ik ging zitten op een bankje… ik keek uit over de haven van Hoorn en de weinige schepen die daar lagen en ik pakte mijn boek: Reis naar het einde van de nacht! Elk woord, elk beeld slokte me op en ik had het niet koud meer… ik las over WO I en over zijn reis naar Afrika en zijn remedie tegen malaria en zijn reis naar new york en zijn belevenissen met al die stompzinnige mensen met kwaaltjes waar de meeste mensen tegenwoordig nog steeds mee aankomen, over eeltknobbels en te strakke schoenen over vrouwen met verwijde anussen en te weinig voorbehoedsmiddelen en eerlijk gezegd wat al niet meer…”
Veel kan ik me niet meer herinneren, ik MOET het nog altijd een keer nalezen en ik raad het eenieder aan… Mijn voorliefde voor drie puntjes is er uit voortgekomen… … …
Nooit heb ik meer een boek zo intens beleeft als dat boek… zittend in park met de temperatuur rond het vriespunt, een kop koffie, een paar broodjes en dat vanaf een uur of half acht tot een uur of half vijf
Ja ik moet ‘m een keer herlezen…
Nu ik zo zit achter m’n pc en de katten zie spelen met een nepmuis, bij gebrek van hun loopje buiten… en uiteraard de onvermijdelijke sigaret en het biertje dicht bij me op de tafel, is het gevoel van dat moment toch moeilijker voor me te halen dan ik dacht…
Ik weet al wat!!! Ik zet even een muziekje op.. klassiek uiteraard… maar niet te zwaar… Ok Pergolesi dan maar… het stabat mater, het doet een beetje denken aan mozart, beetje bach… ja meer bach maar dat komt vooral door het onderwerp… Even kijken? Nee last.fm pakt t niet, zoals de meeste klassieke muziek niet gepakt wordt… ach ja…
We zitten wat te kletsen in een zoveelste rookpauze en de bassist vraagt aan mij wat mijn favoriete schrijver is. En zonder na te denken geef ik celine op. Hij heeft het niet gelezen, wat ik aan de ene kant raar vind want ik heb het wel vaker tegen hem gezegd… Aan de andere kant ook weer niet, want het is niet echt heel erg makkelijk.
Zijn schrijver is niet geheel duidelijk maar een paar van de schrijvers die voorbij komen zijn Bukowski, Doyle en Poe. Ik moet zeggen dat ik deze laatste wel veel in m’n kast heb staan maar ik heb hem nooit gelezen. We praten wat over de eerste twee en langzaam aan kan ik mijn eerste herinnering vertellen:
Mijn hoofd voelt zwaar, het is een uur of half zes en ik heb weer eens niet geslapen…. Over een uur moet ik op… Zeven over half acht de trein naar Amsterdam… kwart over acht langzaam lopen over het damrak richting de keizersgracht in een oud pand plaats nemen en luisteren naar een kerel die me gaat uitleggen op welke drie manieren ik moet kunnen lezen…
Ik stap uit mijn bed en heel zachtjes loop ik naar beneden. Ik zal en moet nog minstens een uur slapen, het is donderdag en dag vijf dat ik niet of bijna niet heb geslapen… In de keuken doe ik de koelkast open en ik pak de fles jenever… ik giet de jenever in een glas neem twee vreselijke slokken en doe water bij het glas… neem nog een slok en ja dat is beter… ik vul de fles bij met water en denk: “Binnenkort maar even een fles kopen om alles weer bij te vullen.” De fles die ik al tijden leeg drink is van m’n vader… Ik loop weer naar boven en in mijn bed gooi ik het glas in een keer naar binnen… echt helpen doet t niet… en zo gaat mijn wekker een uur later…
Om een uur of zeven stap ik op de fiets… Ik heb een thermosfles koffie en een boterham of vier in m’n tas zitten en langzaam rij ik naar het park in de stad… ik heb er geen zin meer in… na acht jaar op de middelbare school (waarbij ik het record aan 5 HAVO overdoen heb verbeterd) heb ik geen zin meer in dingen die er voor mij op dat moment niet toe doen… Ik wilde nederlands studeren voor de literatuur en niet voor weet ik wat voor stompzinnige gelul over hoe een zin in elkaar hoort te zitten…
Ik ging zitten op een bankje… ik keek uit over de haven van Hoorn en de weinige schepen die daar lagen en ik pakte mijn boek: Reis naar het einde van de nacht! Elk woord, elk beeld slokte me op en ik had het niet koud meer… ik las over WO I en over zijn reis naar Afrika en zijn remedie tegen malaria en zijn reis naar new york en zijn belevenissen met al die stompzinnige mensen met kwaaltjes waar de meeste mensen tegenwoordig nog steeds mee aankomen, over eeltknobbels en te strakke schoenen over vrouwen met verwijde anussen en te weinig voorbehoedsmiddelen en eerlijk gezegd wat al niet meer…”
Veel kan ik me niet meer herinneren, ik MOET het nog altijd een keer nalezen en ik raad het eenieder aan… Mijn voorliefde voor drie puntjes is er uit voortgekomen… … …
Nooit heb ik meer een boek zo intens beleeft als dat boek… zittend in park met de temperatuur rond het vriespunt, een kop koffie, een paar broodjes en dat vanaf een uur of half acht tot een uur of half vijf
Ja ik moet ‘m een keer herlezen…
vrijdag 18 december 2009
deo volente
Een prachtig tijdstip… een uur of twee ’s nachts. In plaats van dat ik een tekst schrijf voor het laatste nummer van O’jenna zit ik op de bank mezelf te vernikkelen van de kou en kijk ik naar lost… een serie die ik heb geleend van een vriend van mij. Er zijn nog twee afleveringen te gaan…
Ik heb alle ramen opengezet om het winterse gevoel ook in mijn hoofd te krijgen…
Ik heb een hekel aan kou. Een pokkehekel want kanker daar spot ik niet mee. Maar op deze manier vind ik het toch heerlijk om te kunnen kijken of ik kan genieten van warmte….
Ik herinner me een moment, dat ik met een vriendin naakt door haar ouderlijk huis liep, waarbij alles verwarmd was. Ze hadden vloerverwarming… echt een aanrader… En we liepen door de keuken en we liepen door de gang en we liepen door de woonkamer en we dronken warme choco en we aten warme broodjes en we hadden warme sex op de bank…
De enige kou die op ons viel waren de buren, zij konden heerlijk genieten van de open raammentaliteit.
En nu ik terugdenk valt me weer de onnuttigheid van mezelf dwars door mijn hersenpan…
Ik moet wel iets schrijven, iets wat nodig is: een goede tekst… maar ik vrees dat dat er niet in zit, want ik heb nog twee afleveringen van lost te kijken en mijn inspiratie lijkt verloren... mmm
Ik heb alle ramen opengezet om het winterse gevoel ook in mijn hoofd te krijgen…
Ik heb een hekel aan kou. Een pokkehekel want kanker daar spot ik niet mee. Maar op deze manier vind ik het toch heerlijk om te kunnen kijken of ik kan genieten van warmte….
Ik herinner me een moment, dat ik met een vriendin naakt door haar ouderlijk huis liep, waarbij alles verwarmd was. Ze hadden vloerverwarming… echt een aanrader… En we liepen door de keuken en we liepen door de gang en we liepen door de woonkamer en we dronken warme choco en we aten warme broodjes en we hadden warme sex op de bank…
De enige kou die op ons viel waren de buren, zij konden heerlijk genieten van de open raammentaliteit.
En nu ik terugdenk valt me weer de onnuttigheid van mezelf dwars door mijn hersenpan…
Ik moet wel iets schrijven, iets wat nodig is: een goede tekst… maar ik vrees dat dat er niet in zit, want ik heb nog twee afleveringen van lost te kijken en mijn inspiratie lijkt verloren... mmm
zondag 6 december 2009
Het uur u: niets! Echt niet?! Nee, echt niet, helaas!
Verdomme het is weer eens laat. Althans zo erg, verdomme, dat je de klok er op gelijk kan zetten… (is dat het juiste vervorming van het gezegde, ik geloof het niet, maar ja) Eindelijk voel ik me wat beter. Ik voel wat leven in mijn lijf komen en dan kijk je om je heen en je ziet de tv aanstaan. Totaal overbodige verspilling vooral als je kijkt wat er op een tijdstip als dit op de tv is. Ok je bent volledig thuis als je dames met grote borsten of klein, huisvrouwtjes, omasex of de juiste standjes tussen de geliefden jan en marlies ofzo wil weten. In dat geval toets nummer ehm ff wachten -pom pom pom- (geen onjuiste info geven he, ja daar is ie) 4242…
Het is voor mij altijd zo’n dubieus tijdstip dat ik niet weet of ik de gedachten opgedaan in de loop van de dag, week of maand wel op papier moet zetten. Meestal is het een gerotzooi in de spreekwoordelijke kantlijn van mijn leven. Maar toch springen er af en toe gedachten naar boven die ik MOET opschrijven. Volledige misvatting! Niet doen!!! AJB!
Ik begon met de gedachte over nieuwe muziek te schrijven die ik al ken, maar niet echt ken. Vervolgens had ik het idee te schrijven over gevoelens die ik niet begreep en waar ik een quasi-filosofische woordenstroom voor over had en waar ik de volgende dag met irritatie naar had kunnen kijken: “Wat voor onzin kraam ik nu weer uit… Wat een ongelooflijke … ben ik!” Maar ja de regel die ik heb is: Alles wat ik onder welke toestand dan ook domweg op een log kwak moet ik daar laten, want het is niet mooi maar wel een momentopname…
Dus zo zit ik drie alinea’s verder en heb ik niet opgeschreven wat ik werkelijk in m’n hoofd had… ook mooi… mmm… tja…
Dit klinkt alsof ik zeg dat ik de wijn van de Aldi in die lieterpakken zo ontzettend geweldig vind… En eerlijk gezegd zou ik die ook geweldig vinden… In een hutje op de hei, levend van gras, want schapen eet ik niet uiteraard…
Ik zou zeggen: ach ja… er komen wel betere momenten, zelfs als het zo laat zou zijn… verdomme!!!
Het is voor mij altijd zo’n dubieus tijdstip dat ik niet weet of ik de gedachten opgedaan in de loop van de dag, week of maand wel op papier moet zetten. Meestal is het een gerotzooi in de spreekwoordelijke kantlijn van mijn leven. Maar toch springen er af en toe gedachten naar boven die ik MOET opschrijven. Volledige misvatting! Niet doen!!! AJB!
Ik begon met de gedachte over nieuwe muziek te schrijven die ik al ken, maar niet echt ken. Vervolgens had ik het idee te schrijven over gevoelens die ik niet begreep en waar ik een quasi-filosofische woordenstroom voor over had en waar ik de volgende dag met irritatie naar had kunnen kijken: “Wat voor onzin kraam ik nu weer uit… Wat een ongelooflijke … ben ik!” Maar ja de regel die ik heb is: Alles wat ik onder welke toestand dan ook domweg op een log kwak moet ik daar laten, want het is niet mooi maar wel een momentopname…
Dus zo zit ik drie alinea’s verder en heb ik niet opgeschreven wat ik werkelijk in m’n hoofd had… ook mooi… mmm… tja…
Dit klinkt alsof ik zeg dat ik de wijn van de Aldi in die lieterpakken zo ontzettend geweldig vind… En eerlijk gezegd zou ik die ook geweldig vinden… In een hutje op de hei, levend van gras, want schapen eet ik niet uiteraard…
Ik zou zeggen: ach ja… er komen wel betere momenten, zelfs als het zo laat zou zijn… verdomme!!!
vrijdag 4 december 2009
Tandarts no. 6
Goed even recapituleren. Een dag als geen ander, toch? Behalve dat ik vandaag om de gebruikelijke tijd mijn ogen open deed en schrok van de wekker, is er weinig anders aan deze dag dan mijn normale dag… Ok, ik zet mijn wekker doorgaans alleen als ik werkelijk ergens naar toe moet of! Als ik een lekker slapie heb gedaan in de middag of begin van de avond…
Vandaag dus die wekker… Gezet op de redelijke tijd van 12.15 en ja ik had het nodig!… Niet dit keer omdat ik me een stuk in de kraag had gezopen maar gewoon omdat ik voor de zoveelste keer op tijd moest zijn voor de tandarts. Tandartsleerling is het betere woord denk ik. En nee daar heb ik geen problemen mee.
Normaal gesproken (en dan heb ik het over een maand of twee geleden) ging ik fluitend naar de tandarts, 200 meter lopen met een peuk in de klauwen en alles op z’n beloop laten. Even de controleren en klaar…
Maar nu ben ik toch al zo’n anderhalve maand bezig met de pijnen in m’n bek… en nog langer met het spoelen met koud water (half jaar ofzo)… Goed het blijven studenten maar pijn blijft pijn en pijn moet onderzocht worden als je daardoor niet meer kan leven.,.. en nee dat kon (kan) ik niet meer…
Eerst was het een klein gat en een vernieuwde vulling. Daarna een afgebroken stuk kies en daarna weer de vulling die de pijn zou veroorzaken. Een week terug nadat ik een keertje of vier geholpen was kreeg ik wat meer pijn dan ik gewend ben…
Ik bellen naar de acta (lekker goedkoop, haha, mmm, krab, krab…) en ik kon een afspraak maken voor de aankomende maandag, maar de zaterdag daarvoor kreeg ik dreigende gedachten om niet alleen de kies zelve met een broodmes te verwijderen maar tevens de tanden in de buurt en zelfs tanden in de onderkaak… Ik kreeg onvervalste (‘fightclub’) neigingen om het gehele gebit eruit te rammen…
Ik dus naar de huisartsenpost en godzeidank na een uurtje of drie kreeg ik een recept voor betere pijnmedicatie… Een licht derivaat van morfine…
“Welke pijnstillers gebruikt u nu?
iboprufen, 600 mg en ik heb er nu zes op.
Vandaag?
Ja, vandaag, en een stuk of vijf paracetamol.
Das een beetje teveel!
Vind u? het helpt nog steeds niet… Ik wil niet moeilijk doen…
Ok. En u heeft ook gedronken?
Ja, wat zou u doen?
Welke kies is het?
Deze linksboven
Ok laat maar, ik zie het al!”
Duidelijk was te merken dat hij toch even moest kijken of ik niet een of andere junk was die zijn fix niet kon betalen en daarvoor drie uur in de rij heeft lopen wachten om ook maar iets van een opiaat in de bloedsomloop te krijgen…
Maar goed waar was ik gebleven in dit zeer onaantrekkelijk en te lang verhaal.
Ik ben ontzettend high geworden op die verdomde pillen en ben een uur of acht kwijtgeraakt of die bewuste zaterdag… Soms hebben artsen wel gelijk en moet je niet het dubbele nemen van datgene wat je wordt aangeraden, maar goed ik dacht: alcoholist? Die kan t wel hebben. En ja ik heb het weekend redelijk weten door te komen… Wat niet wil zeggen dat ik veel slaap heb gehad van de verminderende pijn, god nee, was het maar waar…
Maar na een onrustige nacht van zondag op maandag ging ik goedgemutst naar de tandarts… Niet wetend dat dat pas het begin van de pijn was… Een verdoving of zes later en een grondig onderzoek aan dat kleine kiesje van me bleek dat dat hele ding eigenlijk grondig verrot was…
En toen moesten de vele stompzinnige pijnen nog komen…
Tbc…
Vandaag dus die wekker… Gezet op de redelijke tijd van 12.15 en ja ik had het nodig!… Niet dit keer omdat ik me een stuk in de kraag had gezopen maar gewoon omdat ik voor de zoveelste keer op tijd moest zijn voor de tandarts. Tandartsleerling is het betere woord denk ik. En nee daar heb ik geen problemen mee.
Normaal gesproken (en dan heb ik het over een maand of twee geleden) ging ik fluitend naar de tandarts, 200 meter lopen met een peuk in de klauwen en alles op z’n beloop laten. Even de controleren en klaar…
Maar nu ben ik toch al zo’n anderhalve maand bezig met de pijnen in m’n bek… en nog langer met het spoelen met koud water (half jaar ofzo)… Goed het blijven studenten maar pijn blijft pijn en pijn moet onderzocht worden als je daardoor niet meer kan leven.,.. en nee dat kon (kan) ik niet meer…
Eerst was het een klein gat en een vernieuwde vulling. Daarna een afgebroken stuk kies en daarna weer de vulling die de pijn zou veroorzaken. Een week terug nadat ik een keertje of vier geholpen was kreeg ik wat meer pijn dan ik gewend ben…
Ik bellen naar de acta (lekker goedkoop, haha, mmm, krab, krab…) en ik kon een afspraak maken voor de aankomende maandag, maar de zaterdag daarvoor kreeg ik dreigende gedachten om niet alleen de kies zelve met een broodmes te verwijderen maar tevens de tanden in de buurt en zelfs tanden in de onderkaak… Ik kreeg onvervalste (‘fightclub’) neigingen om het gehele gebit eruit te rammen…
Ik dus naar de huisartsenpost en godzeidank na een uurtje of drie kreeg ik een recept voor betere pijnmedicatie… Een licht derivaat van morfine…
“Welke pijnstillers gebruikt u nu?
iboprufen, 600 mg en ik heb er nu zes op.
Vandaag?
Ja, vandaag, en een stuk of vijf paracetamol.
Das een beetje teveel!
Vind u? het helpt nog steeds niet… Ik wil niet moeilijk doen…
Ok. En u heeft ook gedronken?
Ja, wat zou u doen?
Welke kies is het?
Deze linksboven
Ok laat maar, ik zie het al!”
Duidelijk was te merken dat hij toch even moest kijken of ik niet een of andere junk was die zijn fix niet kon betalen en daarvoor drie uur in de rij heeft lopen wachten om ook maar iets van een opiaat in de bloedsomloop te krijgen…
Maar goed waar was ik gebleven in dit zeer onaantrekkelijk en te lang verhaal.
Ik ben ontzettend high geworden op die verdomde pillen en ben een uur of acht kwijtgeraakt of die bewuste zaterdag… Soms hebben artsen wel gelijk en moet je niet het dubbele nemen van datgene wat je wordt aangeraden, maar goed ik dacht: alcoholist? Die kan t wel hebben. En ja ik heb het weekend redelijk weten door te komen… Wat niet wil zeggen dat ik veel slaap heb gehad van de verminderende pijn, god nee, was het maar waar…
Maar na een onrustige nacht van zondag op maandag ging ik goedgemutst naar de tandarts… Niet wetend dat dat pas het begin van de pijn was… Een verdoving of zes later en een grondig onderzoek aan dat kleine kiesje van me bleek dat dat hele ding eigenlijk grondig verrot was…
En toen moesten de vele stompzinnige pijnen nog komen…
Tbc…
donderdag 26 november 2009
De oorlog die de mijne niet is:
De oorlog die de mijne niet is:
In dromen die de mijne zijn
Ik weet niet hoe het gekomen is, werkelijk niet?
Misschien de verhalen van mijn ouders (mijn moeder!?)
En nee, ik weet het echt niet: verdomme!!!
Ik moet eerlijk zeggen: ik ga dit niet inpakken op een mooi verhaalachtig manier…
Waarom niet???
omdat het niet zo voelt… Helaas… GVD
Lees:
Als ik een jaar of acht ben, is er dreiging in het dorp. Er zijn mensen die mensen zoeken om deze mensen op te pakken en weg te voeren… En deze mensen zijn toch wel heel duidelijk de “duitsers”…. Je herkent ze nu wel met de duidelijke helmen en pakken…
Omdat dat leger elk huis doorzoekt vertellen mijn ouders dat ik op de zolder in de garage moet gaan zitten: in de dubbele vliering die in ons huis zit… Niet scherp te onderscheiden van de vliering daar onder… Dus daar zijn we veilig!!!
Ik ben de enige die op tijd daar terechtkomt, mijn broer, wordt net op het moment dat ie naar boven wil onderuit gehaald en ze slaan hem met het uiteinde van hun geweer… zijn bril valt af en hij bloed hevig als ie weg gesleurd wordt…
Ik weet op dat moment niet waar mijn ouders zijn… Nadat mijn broer weggevoerd wordt, gaat een van de duitsers nog kijken of er iemand achtergebleven is… Hij ziet mij!!!
De duitser kijkt naar me! En hij wend zijn blik af en loopt weg en ik heb het gevoel dat ik zodra ze verdwijnen ik de bossen in moet gaan. Maar die duitser verraad me niet? Een goeie, lijkt wel…
Als ik een halve dag of wat heb gewacht pak ik wat spullen bij mekaar en vlucht de bossen in… Ik heb wat messen, goede kleding tegen de regen en een paar blikken (ik denk met bonen?) Ik ren het bos in en ik maak verschillende ondergrondse, door takken bedekte schuilplaatsen en leef zo ik wil…
Zo nu en dan merken mensen( waaronder duitsers) me op maar ik kom op een rare manier door de oorlog…
Afijn dit is een droom die ik op z’n minst een jaar of vijftien heb gehad….
Misschien dat ik het ooit op een jan terlouw manier zou kunnen vertellen, maar nu is het gewoon iets wat ff van me af moet…
Het heeft toch wat aardig wat zweetuurtjes in mn slaap nodig gehad
En ik heb een hekel aan zandlezerige verklaringen…
Het is helaas een feit dat dit toch wel een rode draad in mn leven is….
Ach ja
In dromen die de mijne zijn
Ik weet niet hoe het gekomen is, werkelijk niet?
Misschien de verhalen van mijn ouders (mijn moeder!?)
En nee, ik weet het echt niet: verdomme!!!
Ik moet eerlijk zeggen: ik ga dit niet inpakken op een mooi verhaalachtig manier…
Waarom niet???
omdat het niet zo voelt… Helaas… GVD
Lees:
Als ik een jaar of acht ben, is er dreiging in het dorp. Er zijn mensen die mensen zoeken om deze mensen op te pakken en weg te voeren… En deze mensen zijn toch wel heel duidelijk de “duitsers”…. Je herkent ze nu wel met de duidelijke helmen en pakken…
Omdat dat leger elk huis doorzoekt vertellen mijn ouders dat ik op de zolder in de garage moet gaan zitten: in de dubbele vliering die in ons huis zit… Niet scherp te onderscheiden van de vliering daar onder… Dus daar zijn we veilig!!!
Ik ben de enige die op tijd daar terechtkomt, mijn broer, wordt net op het moment dat ie naar boven wil onderuit gehaald en ze slaan hem met het uiteinde van hun geweer… zijn bril valt af en hij bloed hevig als ie weg gesleurd wordt…
Ik weet op dat moment niet waar mijn ouders zijn… Nadat mijn broer weggevoerd wordt, gaat een van de duitsers nog kijken of er iemand achtergebleven is… Hij ziet mij!!!
De duitser kijkt naar me! En hij wend zijn blik af en loopt weg en ik heb het gevoel dat ik zodra ze verdwijnen ik de bossen in moet gaan. Maar die duitser verraad me niet? Een goeie, lijkt wel…
Als ik een halve dag of wat heb gewacht pak ik wat spullen bij mekaar en vlucht de bossen in… Ik heb wat messen, goede kleding tegen de regen en een paar blikken (ik denk met bonen?) Ik ren het bos in en ik maak verschillende ondergrondse, door takken bedekte schuilplaatsen en leef zo ik wil…
Zo nu en dan merken mensen( waaronder duitsers) me op maar ik kom op een rare manier door de oorlog…
Afijn dit is een droom die ik op z’n minst een jaar of vijftien heb gehad….
Misschien dat ik het ooit op een jan terlouw manier zou kunnen vertellen, maar nu is het gewoon iets wat ff van me af moet…
Het heeft toch wat aardig wat zweetuurtjes in mn slaap nodig gehad
En ik heb een hekel aan zandlezerige verklaringen…
Het is helaas een feit dat dit toch wel een rode draad in mn leven is….
Ach ja
0:04
En daar zit je dan….
In je goedkope nepleren bureaustoel… Drinkend van je goedkope bier, rokend van je goedkope shag, kijkend naar je goedkope huurhuis naar je goedkope indeling en goedkope frutsels die voor sommige gedachten iets duurder zijn dan dat je goedkope gevoelens durven waar te nemen…
Je luistert naar je gekregen muziek… je kijkt naar je gekregen scherm en je zit aan een tafel die volledig van jou is, maar nooit de status zal krijgen die het had toen het gekocht werd…
Je wordt zo nu en dan getroost door de katten uit het asiel, wat al met al (strikt genomen) ook gekochte liefde is, want geef ze een ander baasje en binnen een maand (positief gedacht) zullen ze de hand liefhebben die ze voed…
En toch denk ik: Het is allemaal ergens goed voor…? Toch???
0:44
Zoals de vogels zijn, wachten we op ons gefluister om tot een bulderend lawaai uit te breken uit onze kooi…
0:56
…
01:01
Als op braak liggend terrein, schaterlacht de kraai om zijn gevangen muis…
01:07
Nadat je gillend van het lachen je blaas hebt geleegd, (een spiegel is de remedie), spring je gelukzalig door je kamer… Je kamer die zo eerst zo vervelend leek is nu godzeidank ruim genoeg om als een debiel met beide armen mee te swingen met de muziek… Een warmte gaat door je lichaam en je wilt dat ene opzwepende nummer nog eens horen en nog eens…. En nog eens…
En dan voel je een ander nummer en nog een en nog een… En je denkt aan een lekkere slok van dat vreselijke bier en je steekt nog een peuk op van die gruwelijk slechte shag en je hoort melodieën in je hoofd, dansbaar… zingbaar en zelfs soms heel, heel erg mooi en je maakt teksten waarvan je weet dat op dit moment het zeker de beste teksten zijn die je ooit hebt geschreven…
En je voelt dat het kan… Ja het kan… Je kan jezelf vrolijker maken dan je denkt dat…
In je goedkope nepleren bureaustoel… Drinkend van je goedkope bier, rokend van je goedkope shag, kijkend naar je goedkope huurhuis naar je goedkope indeling en goedkope frutsels die voor sommige gedachten iets duurder zijn dan dat je goedkope gevoelens durven waar te nemen…
Je luistert naar je gekregen muziek… je kijkt naar je gekregen scherm en je zit aan een tafel die volledig van jou is, maar nooit de status zal krijgen die het had toen het gekocht werd…
Je wordt zo nu en dan getroost door de katten uit het asiel, wat al met al (strikt genomen) ook gekochte liefde is, want geef ze een ander baasje en binnen een maand (positief gedacht) zullen ze de hand liefhebben die ze voed…
En toch denk ik: Het is allemaal ergens goed voor…? Toch???
0:44
Zoals de vogels zijn, wachten we op ons gefluister om tot een bulderend lawaai uit te breken uit onze kooi…
0:56
…
01:01
Als op braak liggend terrein, schaterlacht de kraai om zijn gevangen muis…
01:07
Nadat je gillend van het lachen je blaas hebt geleegd, (een spiegel is de remedie), spring je gelukzalig door je kamer… Je kamer die zo eerst zo vervelend leek is nu godzeidank ruim genoeg om als een debiel met beide armen mee te swingen met de muziek… Een warmte gaat door je lichaam en je wilt dat ene opzwepende nummer nog eens horen en nog eens…. En nog eens…
En dan voel je een ander nummer en nog een en nog een… En je denkt aan een lekkere slok van dat vreselijke bier en je steekt nog een peuk op van die gruwelijk slechte shag en je hoort melodieën in je hoofd, dansbaar… zingbaar en zelfs soms heel, heel erg mooi en je maakt teksten waarvan je weet dat op dit moment het zeker de beste teksten zijn die je ooit hebt geschreven…
En je voelt dat het kan… Ja het kan… Je kan jezelf vrolijker maken dan je denkt dat…
vrijdag 20 november 2009
ik zat eens te denken
Ik las gister een blog van een vriend van mij. De vraag: “Kort maar krachtig! Nummers die mooie langere titels van album en nummer vragen…” En vandaag luisterde ik naar wat muziek en toen kwam bij mij in een keer de vraag op: “Wat is de mooiste openingszin van een nummer…” Maakt niet uit of het een verantwoorde artiest of niet is… maar gewoon een openingszin waarvan je gelijk denkt dit nummer is een nummer waar ik van houd! Dit is een nummer wat me pakt (en of dat werkelijk zo is, doet niet terzake)…
Wat ik bedoel te zeggen is, (zonder bla bla), wat is de mooiste (openings-) zin van een nummer!!!
Ik zelf heb bijvoorbeeld heel veel met: “ain’t found a way to kill me yet, eyes burn with stingin’ sweat” van alice in chains – rooster… Waarom? Geen idee… maar dat maakt niet uit…
Dus als er mensen zijn die dit lezen (0) dan merk ik het wel… Zo ja dan heb ik gelijk weer mooie muziek (hopelijk) te downloaden en kan ik bekijken en voelen waar de schoonheid zich bevind…
Wat ik bedoel te zeggen is, (zonder bla bla), wat is de mooiste (openings-) zin van een nummer!!!
Ik zelf heb bijvoorbeeld heel veel met: “ain’t found a way to kill me yet, eyes burn with stingin’ sweat” van alice in chains – rooster… Waarom? Geen idee… maar dat maakt niet uit…
Dus als er mensen zijn die dit lezen (0) dan merk ik het wel… Zo ja dan heb ik gelijk weer mooie muziek (hopelijk) te downloaden en kan ik bekijken en voelen waar de schoonheid zich bevind…
zondag 15 november 2009
belegen dag
Wat zou ik moeten doen met een belegen dag?
Ik heb de hele avond gekeken naar zogenaamd onderhoudende films.
Ik heb muziek op de achtergrond geluisterd…
Ik heb iemand geholpen mijn lege koelkast te vullen met spullen die morgen weer geserveerd moeten worden…
Ik heb gelachen om de meest bizarre slashermomenten op de tv….
Ik heb geluisterd naar muziek waar zanglijnen over bedacht moeten worden…
Ik kon nix bedenken… hoewel de melodie langzaam graaft in m’n hoofd…
Dus eigenlijk heb ik weer eens nix gedaan vandaag..
Behalve dat iedere keer het bloed aan mijn tanden kleeft
En ik proef de dij van mijn onschuldige zuster…
De zuster die ik niet heb
Ik luister naar een liedje van R.E. en ja ik voel mij
Als in de nacht van een vampier
Ontbloot de tanden…
Ontbloot je onschuld
Weet dat je niets bent’
Dan weet je te overleven
Overleven is dat wat je bent
… dat wat je zal zijn….
Als je t maar niet vergeet
Elk eind is jouw zijn
Mijn hand vult zich met bloed...
En als ik mijn arm strek,
omhoog... omhoog
dan glijdt het langs mijn lichaam,
Naar mijn hart
En het tik... tokt...
Naar mijn knieen
Ik zak terug in een koorts
waar liefde mijn haat zal zijn
Ik heb de hele avond gekeken naar zogenaamd onderhoudende films.
Ik heb muziek op de achtergrond geluisterd…
Ik heb iemand geholpen mijn lege koelkast te vullen met spullen die morgen weer geserveerd moeten worden…
Ik heb gelachen om de meest bizarre slashermomenten op de tv….
Ik heb geluisterd naar muziek waar zanglijnen over bedacht moeten worden…
Ik kon nix bedenken… hoewel de melodie langzaam graaft in m’n hoofd…
Dus eigenlijk heb ik weer eens nix gedaan vandaag..
Behalve dat iedere keer het bloed aan mijn tanden kleeft
En ik proef de dij van mijn onschuldige zuster…
De zuster die ik niet heb
Ik luister naar een liedje van R.E. en ja ik voel mij
Als in de nacht van een vampier
Ontbloot de tanden…
Ontbloot je onschuld
Weet dat je niets bent’
Dan weet je te overleven
Overleven is dat wat je bent
… dat wat je zal zijn….
Als je t maar niet vergeet
Elk eind is jouw zijn
Mijn hand vult zich met bloed...
En als ik mijn arm strek,
omhoog... omhoog
dan glijdt het langs mijn lichaam,
Naar mijn hart
En het tik... tokt...
Naar mijn knieen
Ik zak terug in een koorts
waar liefde mijn haat zal zijn
zondag 8 november 2009
Als engelen moeten sterven
Ik stap langzaam binnen
Achter mijn mooie vrouw
Ik weet niet wat ik wil
Ik weet niet waar mijn liefde
voor muziek en vrouwen
deze stommiteiten kunnen beginnen.
Ik doe alsof ik iets ben
Ik gun mijn schouders geen rust
Ik loop als een ruggenloze pauw
Schreeuwend om een oog
Dat mij het leven bewust
Wil ontnemen van
Onzekerheden
Enkel dat je weet dat
Elke broer, elke judas
Jou kust
En dan loop je langzaam
Met je bier en peuk
Naar de toilletten
Tik tik tik,
je blijft maar kijken
naar iedere vrouw
maar je merkt dat alles wat je hoopt
zal zorgen dat dat wat je hoopt
jouw eigen lot zal beletten…
laten we maar niet denken
dat doet alleen maar pijn
ik schiet wel een kogel door mn hoofd
en ik doe maar alsof we nooit kunnen zeggen… wij zijn….
Achter mijn mooie vrouw
Ik weet niet wat ik wil
Ik weet niet waar mijn liefde
voor muziek en vrouwen
deze stommiteiten kunnen beginnen.
Ik doe alsof ik iets ben
Ik gun mijn schouders geen rust
Ik loop als een ruggenloze pauw
Schreeuwend om een oog
Dat mij het leven bewust
Wil ontnemen van
Onzekerheden
Enkel dat je weet dat
Elke broer, elke judas
Jou kust
En dan loop je langzaam
Met je bier en peuk
Naar de toilletten
Tik tik tik,
je blijft maar kijken
naar iedere vrouw
maar je merkt dat alles wat je hoopt
zal zorgen dat dat wat je hoopt
jouw eigen lot zal beletten…
laten we maar niet denken
dat doet alleen maar pijn
ik schiet wel een kogel door mn hoofd
en ik doe maar alsof we nooit kunnen zeggen… wij zijn….
zaterdag 7 november 2009
zo maar ff...
Wat is er mooier dan bij een geweldig frans nummer je eigen tekst mee te brullen... Je eigen gevoel te doen leven... Je eigen zwakheid, je eigen inferieuriteit te beschrijven... wat is er mooier dan te doen alsof je er toe doet: Doe maar of je iets bent: Je KAN het!!! YES YES YES Je kan het... Geef niet op...
Ach ja ik schurk me nog liever tegen de anus van mijn kat...
Ik schurk me liever tegen hun smoeltjes
Ik schurk me liever tegen hun buik waarvan ze duidelijk maken dat ze mijn hoofd in hun nek willen hebben...
Dat waarvan ze hooguit zien: Als je niet luistert!!! Dan pak ik je!!!
En als ik denk hoe het moet:??!!
Denk ik niets wat moet
'T Leeft in mijn hoofd
en 'T hoort niets dat het doet
Geef mij de wet,
Maar luister naar je oor
en je voelt het vuur
Ik smeek om vergeving
Als je kijkt naar elk
schijnheilige buur
Stop... stop...stop
Ach ja ik schurk me nog liever tegen de anus van mijn kat...
Ik schurk me liever tegen hun smoeltjes
Ik schurk me liever tegen hun buik waarvan ze duidelijk maken dat ze mijn hoofd in hun nek willen hebben...
Dat waarvan ze hooguit zien: Als je niet luistert!!! Dan pak ik je!!!
En als ik denk hoe het moet:??!!
Denk ik niets wat moet
'T Leeft in mijn hoofd
en 'T hoort niets dat het doet
Geef mij de wet,
Maar luister naar je oor
en je voelt het vuur
Ik smeek om vergeving
Als je kijkt naar elk
schijnheilige buur
Stop... stop...stop
donderdag 5 november 2009
Als de kou op mijn tanden staat
Als ieder weldenkend mens heb je het wel eens moeilijk. De een wat meer dan de ander. De een kan niet slapen omdat zijn werk er niet meer toe doet, en de ander omdat zijn werk er niet meer is. De een omdat zijn liefde er niet toe doet, de ander omdat de liefde er niet meer is. Soms luister je naar al die verhalen, die al even schrijnend als zielig zijn en ze veranderen in verhalen die er niet toe doen. En dan heb ik het over verhalen waarbij je oren zich terugtrekken en denken dat ze er niet meer toe doen.
Dit is zo’n verhaal… Het doet er niet toe of iemand luistert, omdat je weet dat luisteren er niet toe doet… laat staan of je nog wel weet of het werkelijk gebeurd is.
Na een avond redelijk gezellig gekletst en gedronken te hebben, ben je weer thuis… Meerdere mensen aangehoord… En je zit thuis, je zit thuis… Die fijne warme plek waar alles is zoals je hoopt dat het zal zijn.
Een tijd lang klets je met mensen via de telefoon, met mensen op msn en steeds vaker met mensen die er niet zijn. Je klets met mensen aan de telefoon en op msn en steeds vaker voel je een afstand groeien…. Steeds vaker voel je een afstand tussen jou en de interactieve belevingswereld…. Een bord vol toetsen met letters die meer chinees aandoen dan iedereen die je tegenkomt, want die ken je… je kent iedereen: Wie KEN ik niet???
Langzaam loop je heen en weer van stoel tot stoel: De muziek is af! Naar de de wc! Pak een biertje! Pak de telefoon! Wacht!? Was dat een klik!? Ja! Ze reageert… eindelijk op msn: ok….
Ja dat is het! Het is ok… Maar wat was de vraag ook al weer???
Langzaam trekt de pijn in je kaken naar je hoofd. Je hebt al die tijd gelopen met kaken die dachten dat ze het wereldrecord bijten, kauwen en vermalen moesten verbeteren…. En ondanks het feit dat de verwarming op een comfortabele temperatuur staat, zeggen je spieren heel iets anders: Kou, kou en nog eens kou en je denkt: “Waarom kletsen mensen in mijn buurt en lachen ze zo opgewekt met anderen als ze juist achter zo’n bord zitten… Wat mis ik Godverdomme…”
Je schopt de tafel opzij en knielt voor het kruis, dat godverdomde kruis!!!: “Wat snap ik niet!!!” En je hoort mensen langs je huis gaan… lachend en schaterend en lachend…. En lachend…. En schaterend… En lachend…
‘ Ik pak het kruis en ruk de deur open en loop stormend op die smerige… vrolijke… zo irritante lui af en laat ze eens zien wat…’
En als je wakker word, voel je de kou en de pijn in je tanden…
Dit is zo’n verhaal… Het doet er niet toe of iemand luistert, omdat je weet dat luisteren er niet toe doet… laat staan of je nog wel weet of het werkelijk gebeurd is.
Na een avond redelijk gezellig gekletst en gedronken te hebben, ben je weer thuis… Meerdere mensen aangehoord… En je zit thuis, je zit thuis… Die fijne warme plek waar alles is zoals je hoopt dat het zal zijn.
Een tijd lang klets je met mensen via de telefoon, met mensen op msn en steeds vaker met mensen die er niet zijn. Je klets met mensen aan de telefoon en op msn en steeds vaker voel je een afstand groeien…. Steeds vaker voel je een afstand tussen jou en de interactieve belevingswereld…. Een bord vol toetsen met letters die meer chinees aandoen dan iedereen die je tegenkomt, want die ken je… je kent iedereen: Wie KEN ik niet???
Langzaam loop je heen en weer van stoel tot stoel: De muziek is af! Naar de de wc! Pak een biertje! Pak de telefoon! Wacht!? Was dat een klik!? Ja! Ze reageert… eindelijk op msn: ok….
Ja dat is het! Het is ok… Maar wat was de vraag ook al weer???
Langzaam trekt de pijn in je kaken naar je hoofd. Je hebt al die tijd gelopen met kaken die dachten dat ze het wereldrecord bijten, kauwen en vermalen moesten verbeteren…. En ondanks het feit dat de verwarming op een comfortabele temperatuur staat, zeggen je spieren heel iets anders: Kou, kou en nog eens kou en je denkt: “Waarom kletsen mensen in mijn buurt en lachen ze zo opgewekt met anderen als ze juist achter zo’n bord zitten… Wat mis ik Godverdomme…”
Je schopt de tafel opzij en knielt voor het kruis, dat godverdomde kruis!!!: “Wat snap ik niet!!!” En je hoort mensen langs je huis gaan… lachend en schaterend en lachend…. En lachend…. En schaterend… En lachend…
‘ Ik pak het kruis en ruk de deur open en loop stormend op die smerige… vrolijke… zo irritante lui af en laat ze eens zien wat…’
En als je wakker word, voel je de kou en de pijn in je tanden…
zondag 25 oktober 2009
!!!AUW!!!
!!! AUW !!!
!!! Godverdomme !!!
Mijn teen, mijn leven
… “stel je toch niet aan!
Ik heb er een hekel als je je zo aanstelt!”
“sodemieter op! Doe eens alsof je leeft
Probeer me te begrijpen
Probeer eens te zien wat en wie ik
Ben…”
Ehm,
Dat snap ik niet:
Moet ik nou opeens doen of
Pijn
Je leven beheerst doordat je je teen stoot???
“Ja, leef nou met me mee,
PROBEER
EENS
In je leven te doen alsof het je werkelijk raakt!!!”
Ok, sorry, denk ik
Geen teen stoten
Dus…
Laten we vooral nix
Raken…
!!! Godverdomme !!!
Mijn teen, mijn leven
… “stel je toch niet aan!
Ik heb er een hekel als je je zo aanstelt!”
“sodemieter op! Doe eens alsof je leeft
Probeer me te begrijpen
Probeer eens te zien wat en wie ik
Ben…”
Ehm,
Dat snap ik niet:
Moet ik nou opeens doen of
Pijn
Je leven beheerst doordat je je teen stoot???
“Ja, leef nou met me mee,
PROBEER
EENS
In je leven te doen alsof het je werkelijk raakt!!!”
Ok, sorry, denk ik
Geen teen stoten
Dus…
Laten we vooral nix
Raken…
donderdag 22 oktober 2009
Luchtig wc-papier
Op een avond wanneer ik heerlijk aan het drinken ben en regelmatig de wc bezoek, is er niets zo heerlijk als luchtig toiletpapier. Je gaat zitten, staart wat in de spiegel die op de deur voor je is gehangen, trekt gekke bekken en pakt een boek.
Je probeert wat te lezen over de geschiedenis van de bijbel en als dat niet je pakkie aan is, leer je wat over de taoistische manier van neuken:
“Ga langzaam naar de lippen en spreid ze met je vingers… neem je tong erbij en ga van de anus langzaam omhoog totdat je zeker bent dat je de clitoris hebt gevonden… Draai dan 36 keer je tong met de klok mee (van rechts naar links) om de klit en zak dan weer naar beneden tot aan de anus. Dan vervolg je je weg weer naar boven en draai dan 36 keer tegen de klok in (van links naar rechts) om de klit en zak dan weer naar beneden…”
In de tussentijd is een van mijn katten al mauwend 36 keer rondom de wc-pot gelopen en zoekt wanhopig een opening tussen mijn benen en het boek… En als ik dan uit mijn concentratie ben, laat ik haar op m’n schoot…
We knuffelen… we geven kopjes… ik probeer haar wanhopige liefde te beantwoorden… net zoals ik mijn sexuele (her)opvoeding probeer te lezen… Dat gaat niet lukken!!!
Op mijn schoot draait ze net zo hard rond als mijn tong in mijn fantasie zou moeten draaien. Ze ontdekt de wc-rol en gaat als een malle haar nieuwe papieren liefde te lijf… ze gooit haar mooie tijgerpoten in de rol en laat het draaien zoals een rol nog nooit heeft gedraaid…
En opeens schrik ik wakker en denk: “Ben ik nou net wezen schijten???”
Ik kijk naar de rol: “He luchtig wc-papier… daar houd ik van!!!”
Ik veeg m’n reet af en doe m’n broek omhoog en ik voel aan mijn stramme kaken…
En ik denk: luchtig wc-papier daar zou ik iets mee moeten doen…
Je probeert wat te lezen over de geschiedenis van de bijbel en als dat niet je pakkie aan is, leer je wat over de taoistische manier van neuken:
“Ga langzaam naar de lippen en spreid ze met je vingers… neem je tong erbij en ga van de anus langzaam omhoog totdat je zeker bent dat je de clitoris hebt gevonden… Draai dan 36 keer je tong met de klok mee (van rechts naar links) om de klit en zak dan weer naar beneden tot aan de anus. Dan vervolg je je weg weer naar boven en draai dan 36 keer tegen de klok in (van links naar rechts) om de klit en zak dan weer naar beneden…”
In de tussentijd is een van mijn katten al mauwend 36 keer rondom de wc-pot gelopen en zoekt wanhopig een opening tussen mijn benen en het boek… En als ik dan uit mijn concentratie ben, laat ik haar op m’n schoot…
We knuffelen… we geven kopjes… ik probeer haar wanhopige liefde te beantwoorden… net zoals ik mijn sexuele (her)opvoeding probeer te lezen… Dat gaat niet lukken!!!
Op mijn schoot draait ze net zo hard rond als mijn tong in mijn fantasie zou moeten draaien. Ze ontdekt de wc-rol en gaat als een malle haar nieuwe papieren liefde te lijf… ze gooit haar mooie tijgerpoten in de rol en laat het draaien zoals een rol nog nooit heeft gedraaid…
En opeens schrik ik wakker en denk: “Ben ik nou net wezen schijten???”
Ik kijk naar de rol: “He luchtig wc-papier… daar houd ik van!!!”
Ik veeg m’n reet af en doe m’n broek omhoog en ik voel aan mijn stramme kaken…
En ik denk: luchtig wc-papier daar zou ik iets mee moeten doen…
maandag 19 oktober 2009
de onvrede van een pavlovhond
Godverdomme.... godverdomme
Mijn pc doet raar en niet zo,n klein beetje maar gewoon kut, bagger en iedereen die me niet kan helpen moet op de brandstapel raar.
Meestal als ik al een idee heb (en dat zijn er nogal weinig de laatste tijd) zet ik een fijn muziekie op en ga achter word zitten... Een biertje of jointje erbij (tja gekregen dus het moet op...) en dan probeer ik een stukje te schrijven... Maar eigenlijk boeit het me niet meer zo. Maar nu kan dat gewoon niet meer en juist dan wil ik het...
Tuurlijk kan ik het zonder muziek, maar de magie van het ritme met de woorden en de muziek is weg...
Dus... Ik heb zin om een moord te plegen, ik weet nog niet hoe (alhoewel er zat ideetjes zijn) en ik weet ook niet wanneer... maar dat dat er aan zit te komen dat weet ik zeker...
kennelijk kan ik nix zonder het ritme van de muziek, nix zonder dat wat vroeger niet eens aan de orde was, ik ben dusdanig gemaakt in vastgeroeste ideeen dat er eigenlijk geen weg terug is...
misschien is het gewoon wel eens tijd weer een plaat of cd op te zetten... of sterker nog: de muziek in mijn hoofd weer door mijn lichaam te laten dansen, woorden te horen, melodien te zien praten en voorzichtig vragen aan mijn psych of ik de messen niet eens in bewaring moet stellen van proffesionele botklievers...
Mijn pc doet raar en niet zo,n klein beetje maar gewoon kut, bagger en iedereen die me niet kan helpen moet op de brandstapel raar.
Meestal als ik al een idee heb (en dat zijn er nogal weinig de laatste tijd) zet ik een fijn muziekie op en ga achter word zitten... Een biertje of jointje erbij (tja gekregen dus het moet op...) en dan probeer ik een stukje te schrijven... Maar eigenlijk boeit het me niet meer zo. Maar nu kan dat gewoon niet meer en juist dan wil ik het...
Tuurlijk kan ik het zonder muziek, maar de magie van het ritme met de woorden en de muziek is weg...
Dus... Ik heb zin om een moord te plegen, ik weet nog niet hoe (alhoewel er zat ideetjes zijn) en ik weet ook niet wanneer... maar dat dat er aan zit te komen dat weet ik zeker...
kennelijk kan ik nix zonder het ritme van de muziek, nix zonder dat wat vroeger niet eens aan de orde was, ik ben dusdanig gemaakt in vastgeroeste ideeen dat er eigenlijk geen weg terug is...
misschien is het gewoon wel eens tijd weer een plaat of cd op te zetten... of sterker nog: de muziek in mijn hoofd weer door mijn lichaam te laten dansen, woorden te horen, melodien te zien praten en voorzichtig vragen aan mijn psych of ik de messen niet eens in bewaring moet stellen van proffesionele botklievers...
donderdag 15 oktober 2009
een avondje vol plannen ( een to do or don't lijstje...)
Het is nu een uur of half een en ik dacht eens aan wat ik allemaal wil. En dan heb ik het alleen over vanavond. Mijn hoofd zit vaak zo vol dat ik niet weet wat ik moet denken en nog vaker is mijn hoofd zo leeg, dat er niets te denken valt. En ook dat is wat ik om een uur of half een allemaal wil.
Ik wil zo graag bezig zijn met het maken van teksten en zanglijnen… in verschillende stijlen en verschillende ideeën…
Ik wil zo graag een serie zien met een gast die je moet haten of liefhebben…
Ik wil mijn koude biertje drinken zonder dat mijn lichaam denkt dat het eigenlijk tijd is voor een bittertje…
Ik wil hangen op de bank en knuffelen met mijn katjes… Ik wil om ze lachen…
Ik wil lekker tegen mijn vriendin aanliggen en mijn handen laten gaan over elk stukje huid dat ik maar kan bemachtigen…
Ik wil denken aan grappige momenten in mijn leven…
ik wil denken aan wat minder grappige dingen in mijn leven ( hoewel dat af en toe toch geweldige verhalen op zou leveren…)
Ik zou verhalen willen vertellen over die momenten…
Ik wil een sigaret draaien, terwijl ik er al (l) een brandend in mijn hand heb…
Ik wil smsen over grappige ideeën naar mensen die daar absoluut niet op zitten te wachten…
Ik wil dingen kopen waar ik totaal geen geld voor heb, (maar als ik snel ben kan ik nog dirkie proberen)
Momentje….
Ik wil pissen of schijten in een wc waar ik niet het gevoel krijg, dat mijn eikel een afmeting vormt van de grote van een kleine clitoris…
Ik wil me vasthouden aan een boomstam in een warm land, terwijl de diaree uit mijn darmen in een gat van 0,2 bij 0,2 m en een armlengte diep het zand inspuit… (ehm dat klinkt anders dan ik het in m’n hoofd had).…
Ik wil de warmte weer voelen als ik daarmee bezig ben…
Ik wil niet in herhaling vallen…
Ik wil niet in herhaling vallen...
Ik wil mijn kamers!!! Opruimen…
Ik wil weer klassieke boeken lezen (literair of geschiedkundig)..
(He!!! Cʓline lijkt me wel wat… (als arts is ie ooit in New York terechtgekomen, en het viel hem op dat de rectums (recta, aa, aa, aaaaaah) van de meeste vrouwen dusdanig verwijd waren dat er problemen ontstonden… Geen nakomelingen THAT IS…!!!)
Als voor nu, zou ik nog wel een goed fototoestel willen hebben die, zelfs in mijn handen een mooie blik zou kunnen werpen…
Momentje…
…op de vele fantastische bekken die ik kan trekken als ik zit te pissen op mijn wc, met die grote spiegel voor mijn neus (opgehangen, omdat iedereen moet kunnen zien wie hij is als ie dat doet wat elk BEEST doet: schijten…)
en ook dat is wat ik om een uur of half twee allemaal wil… slaap zacht…
Ik wil zo graag bezig zijn met het maken van teksten en zanglijnen… in verschillende stijlen en verschillende ideeën…
Ik wil zo graag een serie zien met een gast die je moet haten of liefhebben…
Ik wil mijn koude biertje drinken zonder dat mijn lichaam denkt dat het eigenlijk tijd is voor een bittertje…
Ik wil hangen op de bank en knuffelen met mijn katjes… Ik wil om ze lachen…
Ik wil lekker tegen mijn vriendin aanliggen en mijn handen laten gaan over elk stukje huid dat ik maar kan bemachtigen…
Ik wil denken aan grappige momenten in mijn leven…
ik wil denken aan wat minder grappige dingen in mijn leven ( hoewel dat af en toe toch geweldige verhalen op zou leveren…)
Ik zou verhalen willen vertellen over die momenten…
Ik wil een sigaret draaien, terwijl ik er al (l) een brandend in mijn hand heb…
Ik wil smsen over grappige ideeën naar mensen die daar absoluut niet op zitten te wachten…
Ik wil dingen kopen waar ik totaal geen geld voor heb, (maar als ik snel ben kan ik nog dirkie proberen)
Momentje….
Ik wil pissen of schijten in een wc waar ik niet het gevoel krijg, dat mijn eikel een afmeting vormt van de grote van een kleine clitoris…
Ik wil me vasthouden aan een boomstam in een warm land, terwijl de diaree uit mijn darmen in een gat van 0,2 bij 0,2 m en een armlengte diep het zand inspuit… (ehm dat klinkt anders dan ik het in m’n hoofd had).…
Ik wil de warmte weer voelen als ik daarmee bezig ben…
Ik wil niet in herhaling vallen…
Ik wil niet in herhaling vallen...
Ik wil mijn kamers!!! Opruimen…
Ik wil weer klassieke boeken lezen (literair of geschiedkundig)..
(He!!! Cʓline lijkt me wel wat… (als arts is ie ooit in New York terechtgekomen, en het viel hem op dat de rectums (recta, aa, aa, aaaaaah) van de meeste vrouwen dusdanig verwijd waren dat er problemen ontstonden… Geen nakomelingen THAT IS…!!!)
Als voor nu, zou ik nog wel een goed fototoestel willen hebben die, zelfs in mijn handen een mooie blik zou kunnen werpen…
Momentje…
…op de vele fantastische bekken die ik kan trekken als ik zit te pissen op mijn wc, met die grote spiegel voor mijn neus (opgehangen, omdat iedereen moet kunnen zien wie hij is als ie dat doet wat elk BEEST doet: schijten…)
en ook dat is wat ik om een uur of half twee allemaal wil… slaap zacht…
vrijdag 9 oktober 2009
louis van gaal
Het is natuurlijk een uniek feit dat iemand die nog leeft, een autobiografie schrijft.
???
???
donderdag 24 september 2009
Een nieuwe herfst een nieuw geluid
Elke dag, elke minuut denk je als mens wel eens dat het beter kan.
Zo ook nu…
Ik heb er al eerder over gedacht, maar nu ga ik het echt proberen: Ik rook niet meer in huis…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die stinkt naar kattenstront. Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die ruikt naar de sperma van de buurman die boven in zijn slaapkamer de sexreclames bekijkt… zo hard… zo hard…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin waarnaast de keffer van m’n buren loopt te gillen, omdat ie zo graag eens een keer het park zou willen bezoeken… En niet alleen de droge, grijze, stenen (anti-) tuin waar zelfs een spin geen lol kan hebben (anderhalf bij twee meter!!!), moet bevuilen.
Ik ga zorgen dat mijn kamer, daar waar ik slaap, eet en ach ja je weet wel wat voor dingen ik doe, weer zuiver van lucht wordt. Dat de penetrante geur van rook niet meer mijn fijne meiden kan schaden… En wie weet ook mezelf, maar dat is van geen belang.
En als ik dan zo sta, naast de deur in mijn shirt en Indi hartverscheurend staat te mauwen, omdat ze naar me toe wil en ik naar haar (het is heel, heeeeel fris) bedenk ik dat ik dit zeker ga halen. Al zou ik maar 99 keer van de 100 besluiten dat het toch wel ff binnen kan, is het toch een keer niet. Ik denk dat ik het op z’n minst wel een dag of twee kan volhouden…
Of dus 99 sigaretten niet…
Ach ja een nieuwe herfst, een nieuw jaar, een nieuwe dag, een nieuw uur… Oftewel de dag die begint wanneer de zon valt...
Zo ook nu…
Ik heb er al eerder over gedacht, maar nu ga ik het echt proberen: Ik rook niet meer in huis…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die stinkt naar kattenstront. Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die ruikt naar de sperma van de buurman die boven in zijn slaapkamer de sexreclames bekijkt… zo hard… zo hard…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin waarnaast de keffer van m’n buren loopt te gillen, omdat ie zo graag eens een keer het park zou willen bezoeken… En niet alleen de droge, grijze, stenen (anti-) tuin waar zelfs een spin geen lol kan hebben (anderhalf bij twee meter!!!), moet bevuilen.
Ik ga zorgen dat mijn kamer, daar waar ik slaap, eet en ach ja je weet wel wat voor dingen ik doe, weer zuiver van lucht wordt. Dat de penetrante geur van rook niet meer mijn fijne meiden kan schaden… En wie weet ook mezelf, maar dat is van geen belang.
En als ik dan zo sta, naast de deur in mijn shirt en Indi hartverscheurend staat te mauwen, omdat ze naar me toe wil en ik naar haar (het is heel, heeeeel fris) bedenk ik dat ik dit zeker ga halen. Al zou ik maar 99 keer van de 100 besluiten dat het toch wel ff binnen kan, is het toch een keer niet. Ik denk dat ik het op z’n minst wel een dag of twee kan volhouden…
Of dus 99 sigaretten niet…
Ach ja een nieuwe herfst, een nieuw jaar, een nieuwe dag, een nieuw uur… Oftewel de dag die begint wanneer de zon valt...
zaterdag 19 september 2009
katertje?????
Ik dacht vandaag
Morgen doe ik het anders
Maar als het vandaag is dan kan
Ik nog leuren en zeuren
Vandaag grijp ik nog naar
De beproefde jaloezie
De schuld
Vraag
Vraag… vraag
Om aandacht
De roep om iets wat zo snel weer
Kan verdwijnen
Het kortstondig weten
Van wat je waard bent
Of denk te zijn
De kortstondige hoofdpijn die morgen
Weer
Verdwenen
Zal zijn
De hoofdpijn die morgen
Hetzelfde is
Maar hopelijk in het klein
De schuld
Vraag
Die niet weet waarom je
In godsnaam
Ooit bent begonnen
Met denken
Dat wat zo’n pijn geeft
Morgen
En zeker vandaag
Morgen doe ik het anders
Maar als het vandaag is dan kan
Ik nog leuren en zeuren
Vandaag grijp ik nog naar
De beproefde jaloezie
De schuld
Vraag
Vraag… vraag
Om aandacht
De roep om iets wat zo snel weer
Kan verdwijnen
Het kortstondig weten
Van wat je waard bent
Of denk te zijn
De kortstondige hoofdpijn die morgen
Weer
Verdwenen
Zal zijn
De hoofdpijn die morgen
Hetzelfde is
Maar hopelijk in het klein
De schuld
Vraag
Die niet weet waarom je
In godsnaam
Ooit bent begonnen
Met denken
Dat wat zo’n pijn geeft
Morgen
En zeker vandaag
donderdag 10 september 2009
de vulling
Sinds anderhalve week loop ik met een pijnlijke kies rond. En aangezien ik nooit kiespijn heb gehad voordat ik bij de tandarts ben geweest,. is dat nogal een wonderlijke ervaring. Elke keer als ik een glas water naar binnen goot, gaf dat een, ja wat zal ik zeggen, nare pijnscheut, die doortrok tot diep in m’n hoofd, die vervolgens een uurtje of zes bleef hangen. Dus ik besloot maar eens eerder dan normaal de tandarts te bellen.
En vandaag was het dan zo ver. En ik had het niet beter kunnen timen, want vanochtend brak een deel van de vulling af. Een mooi wit stuk. Dus of het zeker een stuk vulling was, dat is de vraag.
Om 13.00 uur was ik bij de tandartsschool. En helaas maar waar, kreeg ik iemand anders dan normaal toegewezen… Mijn vaste vrouwelijke leerling had een overvolle agenda. Wat zoiets betekend als: “Ze is weer eens uitgelopen en loopt nu met iemands gebit te klooien in een tempo dat toch ietwat te langzaam is voor een vierdejaars.”
Om 13.05 uur kwam er een jongen met krullen die mijn naam riep. “Verdomme!!!” denk ik nog “een kerel, daar gaat m’n 5 minuten-pleziertje” Want wat is er mooier dan geholpen worden door een vrouw in een doorschijnende witte broek en deze twee trappen omhoog langzaam achterna te lopen. Een geiligheidje eersteklas voor een ouwe lul als ik.
Als ik een halfuurtje in de stoel heb gelegen en alles heb uitgelegd aan de docent en leerling besluiten ze dat er inderdaad een stuk kies is afgebroken en dat niet een, maar alle drie de vullingen (ja, in een kies) verwijderd moeten worden. De vierde laten ze maar zitten die ziet er niet onaardig uit.
Om 13.45 begint de jongen mijn kiezen uit elkaar te trekken door middel van haken en klemmen. Vervolgens wordt er een roze plastic lapje over mijn mond gespannen zodat ik de kaken niet meer op elkaar kan zetten. Geeft niks dat heb ik vaker gehad. De beitel wordt erbij gepakt en hij begint te schuren en te schrapen en te hakken.
Na een lange zucht vertelt de goede jongen dat er toch meer weg is gehaald dan hij had gedacht en dat hij de zenuw door het dunne laagje kies wat er nog over is, kan zien zitten.
- “Ik denk dat de kans groot is dat ik een zenuwkanaalbehandeling” (dit wordt door word verbeterd tot zenuwKWAALbehandeling overigens) “moet gaan doen”
- “Ros dat ding er dan maar uit, daar heb ik geen zin in!!!”
- “Waarom je bent nog hartstikke jong, begin 30… 35 zelfs, je hebt je halve leven nog voor je!
- “Wat heeft dat nou te maken met de pijn die ik dan zal hebben, da’s toch niet logisch… als dat moet, pak je gewoon een tang en rukt dat ding er uit!!!”
Om 14.30 wordt dezelfde docent erbij gehaald om nogmaals even te bekijken wat het plan nou eigenlijk is. De docente vraagt om een foto die niet duidelijk laat zien welke kies dat is. Ik vertel ze dat dat het gat is, die in mijn gehemelte een rare plek inneemt. Het fenomeen is ooit besproken vorig jaar in een artikel in een blad voor tandspecialisten.
Ze weet daar niks van en mompelt iets over een eventueel idee waardoor het misschien ontstaan kan zijn en gaat dan weer over tot de orde van mijn dag…
14.35 Ze besluiten de kies toch dicht te gooien… maar dan in kleine laagjes en de onderkant belegd met een spulletje dat de bovenkant van de zenuw moet beschermen. De normale verdovingen zijn al enigszins uitgewerkt of ze werken niet goed genoeg want elke keer dat die klojo een waterstraaltje of een briesje lucht langs mijn kies werpt, verga ik van de pijn. Maar dat zal alleen maar te zien zijn aan mijn knipperende ogen, want ik ben natuurlijk wel een grote vent.
Langzaamaan bouwt hij de kies weer op tot… naja tot een kies dus. Het irritante aan de opbouw en de boringen is wel dat zelfs de ‘verharder’ pijn doet en dat ik me op een gegeven moment verslik in een stukje overgebleven vulling.
“Ah, dat zal nog een restantje zijn…” zegt ie…
…
…
“o nee, verdomd dat is de vierde vulling… als je dan alles hebt, krijg je ook alles, hahaha, nou dan moet die straks ook maar even gedaan worden.”
Afijn, rond een uur of vier en geen enkele pijnmindering later loop ik weg met de mededeling dat als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn dat ik dan toch echt even contact moet opnemen en dat er dan opnieuw naar de kies moet worden gekeken. En ik kan alleen maar denken dat er ooit een tijd was dat je gewoon de rotte kies eruit trok… Ok het kauwt wat moeilijk, maar goed ik heb nog vijftien kiezen over.
En vandaag was het dan zo ver. En ik had het niet beter kunnen timen, want vanochtend brak een deel van de vulling af. Een mooi wit stuk. Dus of het zeker een stuk vulling was, dat is de vraag.
Om 13.00 uur was ik bij de tandartsschool. En helaas maar waar, kreeg ik iemand anders dan normaal toegewezen… Mijn vaste vrouwelijke leerling had een overvolle agenda. Wat zoiets betekend als: “Ze is weer eens uitgelopen en loopt nu met iemands gebit te klooien in een tempo dat toch ietwat te langzaam is voor een vierdejaars.”
Om 13.05 uur kwam er een jongen met krullen die mijn naam riep. “Verdomme!!!” denk ik nog “een kerel, daar gaat m’n 5 minuten-pleziertje” Want wat is er mooier dan geholpen worden door een vrouw in een doorschijnende witte broek en deze twee trappen omhoog langzaam achterna te lopen. Een geiligheidje eersteklas voor een ouwe lul als ik.
Als ik een halfuurtje in de stoel heb gelegen en alles heb uitgelegd aan de docent en leerling besluiten ze dat er inderdaad een stuk kies is afgebroken en dat niet een, maar alle drie de vullingen (ja, in een kies) verwijderd moeten worden. De vierde laten ze maar zitten die ziet er niet onaardig uit.
Om 13.45 begint de jongen mijn kiezen uit elkaar te trekken door middel van haken en klemmen. Vervolgens wordt er een roze plastic lapje over mijn mond gespannen zodat ik de kaken niet meer op elkaar kan zetten. Geeft niks dat heb ik vaker gehad. De beitel wordt erbij gepakt en hij begint te schuren en te schrapen en te hakken.
Na een lange zucht vertelt de goede jongen dat er toch meer weg is gehaald dan hij had gedacht en dat hij de zenuw door het dunne laagje kies wat er nog over is, kan zien zitten.
- “Ik denk dat de kans groot is dat ik een zenuwkanaalbehandeling” (dit wordt door word verbeterd tot zenuwKWAALbehandeling overigens) “moet gaan doen”
- “Ros dat ding er dan maar uit, daar heb ik geen zin in!!!”
- “Waarom je bent nog hartstikke jong, begin 30… 35 zelfs, je hebt je halve leven nog voor je!
- “Wat heeft dat nou te maken met de pijn die ik dan zal hebben, da’s toch niet logisch… als dat moet, pak je gewoon een tang en rukt dat ding er uit!!!”
Om 14.30 wordt dezelfde docent erbij gehaald om nogmaals even te bekijken wat het plan nou eigenlijk is. De docente vraagt om een foto die niet duidelijk laat zien welke kies dat is. Ik vertel ze dat dat het gat is, die in mijn gehemelte een rare plek inneemt. Het fenomeen is ooit besproken vorig jaar in een artikel in een blad voor tandspecialisten.
Ze weet daar niks van en mompelt iets over een eventueel idee waardoor het misschien ontstaan kan zijn en gaat dan weer over tot de orde van mijn dag…
14.35 Ze besluiten de kies toch dicht te gooien… maar dan in kleine laagjes en de onderkant belegd met een spulletje dat de bovenkant van de zenuw moet beschermen. De normale verdovingen zijn al enigszins uitgewerkt of ze werken niet goed genoeg want elke keer dat die klojo een waterstraaltje of een briesje lucht langs mijn kies werpt, verga ik van de pijn. Maar dat zal alleen maar te zien zijn aan mijn knipperende ogen, want ik ben natuurlijk wel een grote vent.
Langzaamaan bouwt hij de kies weer op tot… naja tot een kies dus. Het irritante aan de opbouw en de boringen is wel dat zelfs de ‘verharder’ pijn doet en dat ik me op een gegeven moment verslik in een stukje overgebleven vulling.
“Ah, dat zal nog een restantje zijn…” zegt ie…
…
…
“o nee, verdomd dat is de vierde vulling… als je dan alles hebt, krijg je ook alles, hahaha, nou dan moet die straks ook maar even gedaan worden.”
Afijn, rond een uur of vier en geen enkele pijnmindering later loop ik weg met de mededeling dat als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn dat ik dan toch echt even contact moet opnemen en dat er dan opnieuw naar de kies moet worden gekeken. En ik kan alleen maar denken dat er ooit een tijd was dat je gewoon de rotte kies eruit trok… Ok het kauwt wat moeilijk, maar goed ik heb nog vijftien kiezen over.
maandag 31 augustus 2009
mijn familie
Zwart
ik kijk in mijn ogen,
het ziet
Zwart
Niet alleen de bal maar ook
De contouren zien
Zwart
Ik kijk in de spiegel en ik
Herken mezelf niet
Het ziet alleen maar
Zwart
Ik pak het mes
Krab de spiegel open en ik zie
Zwart
Maar als ik krab, krab, krab
Komt het licht
Naar mijn ogen
Ik zie mijn zoon:
“grijp m’n vinger!”
pak, pak, pak!
Ik ben mijn vader
Omdat ik ouder ben dan
Mijn jeugd
Ik ben mijn opa
Omdat het zaad
Elke dag verspilt
Ik ben MIJN leven
Ik ben mijn bloed
Ik ben het leven
Dat elke dag gilt
“Papa, papa…
ik ben je zoon!
mag ik uw vader zijn!”
Ik krab elke spiegel open
Ik buig mijn oog
Naar het glas dat
Schittert
Ik hoop eens
Een volwaardig lid
Van mijn familie te zijn
ik kijk in mijn ogen,
het ziet
Zwart
Niet alleen de bal maar ook
De contouren zien
Zwart
Ik kijk in de spiegel en ik
Herken mezelf niet
Het ziet alleen maar
Zwart
Ik pak het mes
Krab de spiegel open en ik zie
Zwart
Maar als ik krab, krab, krab
Komt het licht
Naar mijn ogen
Ik zie mijn zoon:
“grijp m’n vinger!”
pak, pak, pak!
Ik ben mijn vader
Omdat ik ouder ben dan
Mijn jeugd
Ik ben mijn opa
Omdat het zaad
Elke dag verspilt
Ik ben MIJN leven
Ik ben mijn bloed
Ik ben het leven
Dat elke dag gilt
“Papa, papa…
ik ben je zoon!
mag ik uw vader zijn!”
Ik krab elke spiegel open
Ik buig mijn oog
Naar het glas dat
Schittert
Ik hoop eens
Een volwaardig lid
Van mijn familie te zijn
vrijdag 14 augustus 2009
het tij
Hoewel ik verschillend denk
Over wat ik ben en wat ik doe
Is altijd het idee
Ik doe wat ik denk
Ik denk wat ik doe
Maar als ik begin te denken
Weet ik niet welk begin
Ik maak
Welk weg ik loop
Welk pad ik kruis
Welk eind ik neem
Welk god vergeven macht mij drijft
Ik doe wat ik denk
Ik denk wat ik doe
Elk jobs tij ik vind
Elk pad ik kruis
Elk eind ik zoek
Elk einder mijn oog mag vervuilen
Het geeft geen zin
Om te denken wat je doet
Of zelfs maar te doen
In je denken
Het enige wat je rest
Ís knielen
En je volledig over te geven
Aan huilen en lachen
Over wat ik ben en wat ik doe
Is altijd het idee
Ik doe wat ik denk
Ik denk wat ik doe
Maar als ik begin te denken
Weet ik niet welk begin
Ik maak
Welk weg ik loop
Welk pad ik kruis
Welk eind ik neem
Welk god vergeven macht mij drijft
Ik doe wat ik denk
Ik denk wat ik doe
Elk jobs tij ik vind
Elk pad ik kruis
Elk eind ik zoek
Elk einder mijn oog mag vervuilen
Het geeft geen zin
Om te denken wat je doet
Of zelfs maar te doen
In je denken
Het enige wat je rest
Ís knielen
En je volledig over te geven
Aan huilen en lachen
donderdag 13 augustus 2009
echt waar mam, echt waar
Het is vandaag weer zo’n mooie avond. Ik zit zoals de meeste dagen wat te kijken naar sitcoms die ik al voor de duizendste keer bekijk. En ja dat gaat vervelen. Dit keer will en grazen. Ik vind het niet eens leuk. Onderwijl ben ik een beetje aan het lezen in een boek (met heel veel foto’s/afbeeldingen) over de vrijmetselaars. En ik ben een beetje muziek aan ‘t downloaden en luisteren.
En dat laatste geeft toch wel t meeste plezier. Vooral als ik mensen weiger van mijn soulseek te downloaden. Je krijgt dan echt de meest rare gasten aan t woord die koste wat kost van mij een plaatje willen downloaden. En ik heb er een hekel aan dat mensen dan nix terug willen geven. Het gaat er niet om dat ik iets (of niet) zou willen van hen. Het gaat erom dat je iedereen de vrijheid geeft om muziek te kunnen krijgen die hij of zij wil. En niet alleen alles voor jezelf wil houden.
Misschien zijn er een aantal mensen die bang zijn dat je een boete krijgt als je muziek aanbiedt. Misschien zijn er mensen die bang zijn dat er een virus op hun pc terecht komt. Maar in dat laatste geval dan haal je juist niets van een andere pc af. En er zullen wel tig andere dingen te verzinnen zijn waarom je niet zou willen “sharen”.
Maar goed als ik iemand weiger dan volgt er meestal eenzelfde soort van patroon in het willen bereiken van hun doel: Het krijgen van die ene plaat.
Als eerste vragen ze altijd: Waarom ben ik geweigerd? Als ik dan vertel dat ze nix delen, vertellen ze dat ze wel dingen delen. Je kent het wel, een klein kind dat pas buiten mag spelen als z’n kamer is opgeruimd en dan na vijf minuten aan de ouders verteld dat ie dat echt heeft gedaan, echt waar mam, echt waar… Vervolgens vertellen ze dat ze jou wel in de lijst hebben gezet… Ik mag wel van hen platen krijgen. Ook dan nog ben ik niet tevreden en vertel dat iedereen dat moet kunnen en niet alleen ik (ik weet het, nogal pathetisch van me, maar afijn…) En dan als laatste redmiddel beginnen de smeekbeden. En als ik dan nog steeds weiger beginnen de schofferingen. Laten we zeggen dat mijn endeldarm behoorlijk volgepropt zit met allerhande voorwerpen en beledigingen.
TK ya didn’t share
- i added you
i sorry about that
i normally add people i download from, it just forgot this time
TK just share to everyone
- thats not safe
TK offcourse t is
- could you unban me
appreciate it
i added you so you can download
TK ok I’ll check
no sorry, ya still don’t share
- i made a mistake
i forgot to add you and now i did
all i need is the last two songs
TK sorry you still don’t share, so no
- PLEAESSSSSSE
TK no
- your a fuckin asshol
TK I love you to
Kinderachtig van mijn kant? Ja volmondig ja. Maar je moet weten dat ik daar ook behoorlijk veel plezier in schep. Misschien komt het wel door feit dat ik nogal moeite heb controle in m’n persoonlijke leven te houden. En bij deze dingen is het makkelijker mensen aan hun woord te houden. Ik zal ’t een keer aan m’n psych vragen. Aan de andere kant wil iemand iets van me en hij houd zich niet aan de afspraak… Take your pick… zou ik zeggen...
En dat laatste geeft toch wel t meeste plezier. Vooral als ik mensen weiger van mijn soulseek te downloaden. Je krijgt dan echt de meest rare gasten aan t woord die koste wat kost van mij een plaatje willen downloaden. En ik heb er een hekel aan dat mensen dan nix terug willen geven. Het gaat er niet om dat ik iets (of niet) zou willen van hen. Het gaat erom dat je iedereen de vrijheid geeft om muziek te kunnen krijgen die hij of zij wil. En niet alleen alles voor jezelf wil houden.
Misschien zijn er een aantal mensen die bang zijn dat je een boete krijgt als je muziek aanbiedt. Misschien zijn er mensen die bang zijn dat er een virus op hun pc terecht komt. Maar in dat laatste geval dan haal je juist niets van een andere pc af. En er zullen wel tig andere dingen te verzinnen zijn waarom je niet zou willen “sharen”.
Maar goed als ik iemand weiger dan volgt er meestal eenzelfde soort van patroon in het willen bereiken van hun doel: Het krijgen van die ene plaat.
Als eerste vragen ze altijd: Waarom ben ik geweigerd? Als ik dan vertel dat ze nix delen, vertellen ze dat ze wel dingen delen. Je kent het wel, een klein kind dat pas buiten mag spelen als z’n kamer is opgeruimd en dan na vijf minuten aan de ouders verteld dat ie dat echt heeft gedaan, echt waar mam, echt waar… Vervolgens vertellen ze dat ze jou wel in de lijst hebben gezet… Ik mag wel van hen platen krijgen. Ook dan nog ben ik niet tevreden en vertel dat iedereen dat moet kunnen en niet alleen ik (ik weet het, nogal pathetisch van me, maar afijn…) En dan als laatste redmiddel beginnen de smeekbeden. En als ik dan nog steeds weiger beginnen de schofferingen. Laten we zeggen dat mijn endeldarm behoorlijk volgepropt zit met allerhande voorwerpen en beledigingen.
TK ya didn’t share
- i added you
i sorry about that
i normally add people i download from, it just forgot this time
TK just share to everyone
- thats not safe
TK offcourse t is
- could you unban me
appreciate it
i added you so you can download
TK ok I’ll check
no sorry, ya still don’t share
- i made a mistake
i forgot to add you and now i did
all i need is the last two songs
TK sorry you still don’t share, so no
- PLEAESSSSSSE
TK no
- your a fuckin asshol
TK I love you to
Kinderachtig van mijn kant? Ja volmondig ja. Maar je moet weten dat ik daar ook behoorlijk veel plezier in schep. Misschien komt het wel door feit dat ik nogal moeite heb controle in m’n persoonlijke leven te houden. En bij deze dingen is het makkelijker mensen aan hun woord te houden. Ik zal ’t een keer aan m’n psych vragen. Aan de andere kant wil iemand iets van me en hij houd zich niet aan de afspraak… Take your pick… zou ik zeggen...
dinsdag 11 augustus 2009
donderdag 6 augustus 2009
donderdag 30 juli 2009
zo laat op de avond
Hoor
HOOR…
EN…
luister…
Ssshh ssshh ssshh
Luister als je wil?
Kan je luisteren???
Luisteren naar die stomme ideeën
Die stomme gevoelens
Luisteren naar die nare gedachten,
Ssshh
Hoor die stomme suizing…
Ssshh…
Ssshh…
Elke nare gedachte
Als een slagers ENSEMbleuuuuuhhh
TIK TIK BOEM
TIK TIK BOEM
Het is de nekslag die je hoort
KNAK
Een onvolprezen Xecutie
Want je weet: elk moment is de jouwe
Ben ik al daar?
Heb ik nog even?
Een antwoordvraagspel……???
Alles zwart wit
GELIJK
EVEN??
HOOR…
EN…
luister…
Ssshh ssshh ssshh
Luister als je wil?
Kan je luisteren???
Luisteren naar die stomme ideeën
Die stomme gevoelens
Luisteren naar die nare gedachten,
Ssshh
Hoor die stomme suizing…
Ssshh…
Ssshh…
Elke nare gedachte
Als een slagers ENSEMbleuuuuuhhh
TIK TIK BOEM
TIK TIK BOEM
Het is de nekslag die je hoort
KNAK
Een onvolprezen Xecutie
Want je weet: elk moment is de jouwe
Ben ik al daar?
Heb ik nog even?
Een antwoordvraagspel……???
Alles zwart wit
GELIJK
EVEN??
woensdag 8 juli 2009
lekker
Ik heb de laatste tijd erg veel zin om een stukje te schrijven… maar heb maar weinig tijd en uiteraard inspiratie. Na de laatste stukjes wil ik niet meer laat op de avond met een borrel op iets op dit blog gooien. Verder heb ik (of maak ik) er weinig tijd voor.
De laatste tijd is het zulk lekker weer, dat ik veel te vinden ben in de haven, bootjes en bijbehorende bootvluchtelingen bekijken. Ook ben ik bezig met het schrijven van teksten voor wat nummers die ik met verschillende mensen maak.. Doel? Eventueel een bandje bij elkaar scharrelen en aan t eind van dit jaar een optreden geven in de stamkroeg.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is… De katten zijn veel buiten dus ik ben ook veel met ze bezig. Oftewel de teken uit hun huid plukken.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is. Ik zit dan bij het schelpenstrandje van de zon te genieten. Het volk dat zich met bbq en heinekenbier neervlijt op het gras bekijk ik met gemengd plezier.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is, zodat het lekker is om ’s avonds een gezelschapsspel te spelen en met blote buik het kouwe biertje te drinken.
Verder heb ik geen tijd omdat ik bezig ben met seizoen 3 van de “hitserie” DEXTER. Een serie over een ‘bloedspatter’ specialist bij de politie die als hobby moordenaars vermoorden heeft. (http://www.sho.com/site/dexter/home.do , mochten mensen interesse hebben.)
Verder is het nu ook weer tijd voor de ronde van frankrijk. Dus moet ik m’n tv-verslaving weer ff toelaten
dexter
De laatste tijd is het zulk lekker weer, dat ik veel te vinden ben in de haven, bootjes en bijbehorende bootvluchtelingen bekijken. Ook ben ik bezig met het schrijven van teksten voor wat nummers die ik met verschillende mensen maak.. Doel? Eventueel een bandje bij elkaar scharrelen en aan t eind van dit jaar een optreden geven in de stamkroeg.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is… De katten zijn veel buiten dus ik ben ook veel met ze bezig. Oftewel de teken uit hun huid plukken.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is. Ik zit dan bij het schelpenstrandje van de zon te genieten. Het volk dat zich met bbq en heinekenbier neervlijt op het gras bekijk ik met gemengd plezier.
Verder heb ik geen tijd omdat het zulk lekker weer is, zodat het lekker is om ’s avonds een gezelschapsspel te spelen en met blote buik het kouwe biertje te drinken.
Verder heb ik geen tijd omdat ik bezig ben met seizoen 3 van de “hitserie” DEXTER. Een serie over een ‘bloedspatter’ specialist bij de politie die als hobby moordenaars vermoorden heeft. (http://www.sho.com/site/dexter/home.do , mochten mensen interesse hebben.)
Verder is het nu ook weer tijd voor de ronde van frankrijk. Dus moet ik m’n tv-verslaving weer ff toelaten
dexter
donderdag 18 juni 2009
plakplaatje(s)
Ik heb vandaag maar weer eens een plaatje laten prikken. Ik moet bekennen dat ik tijdens de daad wel wat slaperig werd... gelukkig zag ik geen sterretjes toen ik wakker werd...
vrijdag 5 juni 2009
lekker impulsief
Ik zie dat ik gisteravond weer heerlijk impulsief mijn kwaadheid en teleurstelling in de nederlandse stemmer heb geuit. Ik denk dat ik voortaan maar eerst eens even lekker een nachtje slaap voordat een schrijfsel op m'n blog wordt gesmeten!
donderdag 4 juni 2009
zo maar ff...
ik doe ff een gooi naar een korte discussie:
1:45 is werkzaam geweest, in het verzet in WO II, wat ook kan betekenen, dat je een wortel draagt in je revers, en of je wel eens anti-duitse taal uitspreekt....
Ruim 150.000 vrijwilligers bij de SS (schutzstaffel, er waren zelfs minder uit nederland gedeporteerde joden) hoeveel is dat in %: geen idee??
Ik geloof dat 1:3 fout was in de oorlog, oftewel gewillig meewerkte met het duitse gezag....
Wat ik eigenlijk bedoel met deze stompzinnige cijfertjes en uitermate achterhaalde en uit de tijd zijnde gedachten, IS... we zijn niet veel verder dan ons verstand hoopt te zijn...
Laten we niet vergeten dat Hitler GEKOZEN is.
afijn laten we ons niet te druk maken over dingen die NOG niet aan de orde zijn,
bij mij maken sommige triviale zaken iets los wat ik morgen weer ben vergeten, ik schiet me liever in de knie dan werkelijk mee te werken met welke fascist dan ook...
Tijd voor actie! Tijd voor de uitroeiing van welke persoon dan ook! De tijd is rijp om te denken aan de schifting van levens!? Tijd voor de vernietiging van de gebleekte haren, tijd voor de endlosung van een ongelovelijke gladde goebbels van onze "altijd wat we alles al willen hebbben zeggen goerroe" en "ich habe es gewust" MAN van de wereld... U weet wel
slaap lekker hoop ik
1:45 is werkzaam geweest, in het verzet in WO II, wat ook kan betekenen, dat je een wortel draagt in je revers, en of je wel eens anti-duitse taal uitspreekt....
Ruim 150.000 vrijwilligers bij de SS (schutzstaffel, er waren zelfs minder uit nederland gedeporteerde joden) hoeveel is dat in %: geen idee??
Ik geloof dat 1:3 fout was in de oorlog, oftewel gewillig meewerkte met het duitse gezag....
Wat ik eigenlijk bedoel met deze stompzinnige cijfertjes en uitermate achterhaalde en uit de tijd zijnde gedachten, IS... we zijn niet veel verder dan ons verstand hoopt te zijn...
Laten we niet vergeten dat Hitler GEKOZEN is.
afijn laten we ons niet te druk maken over dingen die NOG niet aan de orde zijn,
bij mij maken sommige triviale zaken iets los wat ik morgen weer ben vergeten, ik schiet me liever in de knie dan werkelijk mee te werken met welke fascist dan ook...
Tijd voor actie! Tijd voor de uitroeiing van welke persoon dan ook! De tijd is rijp om te denken aan de schifting van levens!? Tijd voor de vernietiging van de gebleekte haren, tijd voor de endlosung van een ongelovelijke gladde goebbels van onze "altijd wat we alles al willen hebbben zeggen goerroe" en "ich habe es gewust" MAN van de wereld... U weet wel
slaap lekker hoop ik
SIEG HEIL
Sieg heil
sieg heil,
eindelijk kunnen we zeggen wat we denken; de pvv (op dit moment meer stemmen dan de pvda....)
Ik voel een euforisch gevoel over me heen komen... Nu eindelijk DE gehele vrije meningsuiting in Europa!!!
SIEG SIEG SIEG HEIL
Ik heb er zin an!!!!!!
Was mijn held nog maar in leven dan konden we EINDELIJK schoon schip maken...
Ik loop al jaren me te irriteren aan mijn broer, elke keer als ik iets zeg, luistert ie niet... Zelfs niet door de MIJN BETAALDE apparaatjes... HUFTER!!!
Ik zeg afmaken zo'n gozer, je best doen en interegerelen is gewoon niet genoeg
Onze witgebleekte fuhrer zal ons eindelijk verlossen door medestanders in pak en zoetgevooisde stemmen...
Onze tijd is nu!!!!!!
Sieg heil SIEG SIEG SIEG HEIL!!!!!!
sieg heil,
eindelijk kunnen we zeggen wat we denken; de pvv (op dit moment meer stemmen dan de pvda....)
Ik voel een euforisch gevoel over me heen komen... Nu eindelijk DE gehele vrije meningsuiting in Europa!!!
SIEG SIEG SIEG HEIL
Ik heb er zin an!!!!!!
Was mijn held nog maar in leven dan konden we EINDELIJK schoon schip maken...
Ik loop al jaren me te irriteren aan mijn broer, elke keer als ik iets zeg, luistert ie niet... Zelfs niet door de MIJN BETAALDE apparaatjes... HUFTER!!!
Ik zeg afmaken zo'n gozer, je best doen en interegerelen is gewoon niet genoeg
Onze witgebleekte fuhrer zal ons eindelijk verlossen door medestanders in pak en zoetgevooisde stemmen...
Onze tijd is nu!!!!!!
Sieg heil SIEG SIEG SIEG HEIL!!!!!!
zondag 31 mei 2009
Zo maar ff… (heehaw)
Na een lichte beschuldiging laatst aan mijn adres, dat ik de laatste nieuwsfeitjes niet wist, was ik behoorlijk pissig… Maar eigenlijk vooral omdat het waar was.
Ik heb daar eens KORT over nagedacht. En ik heb tegelijkertijd maar weer eens het nieuws opgezet. Of laat ik wat specifieker zijn: Ik heb wat aandachtiger gekeken naar het nieuws en ja er waren hier en daar geen leuke dingen te melden… en ja, er waren momenten dat ik wat moest tranen.
Maar aan de andere kant, moest ik ook dat traantje wegpinken bij een of ander programma waarbij een tienjarig meisje, een of andere wedstrijd won???
En toen ging ik eens luisteren en lezen naar wat wereldverbeteraars en sommige andere bloggers (geheel toevallig)… En toen viel nog een pas gehouden discussie op in dat lege hoofd van mij… En toen... wist ik het gewoon… We zijn een voetnootje… een korte pas op de plek en waarschijnlijk dat zelfs niet.
Over zo’n duizend jaar zijn wij niets (en zal een andere aap het misschien opnieuw proberen (plagiaat!) Als je je geschiedenis kent dan is onze kredietcrisis, onze tweestrijd met mens en dier, onze strijd met de polariserende ideeën van rechts en links hooguit voorbeeldjes van politiek en sociaal (on)benul… Hooguit aan de orde gesteld door een professor die is afgestudeerd op deze periode… Sterker nog dat weet ik wel zeker
heehaw oftewel joepie
Ik heb daar eens KORT over nagedacht. En ik heb tegelijkertijd maar weer eens het nieuws opgezet. Of laat ik wat specifieker zijn: Ik heb wat aandachtiger gekeken naar het nieuws en ja er waren hier en daar geen leuke dingen te melden… en ja, er waren momenten dat ik wat moest tranen.
Maar aan de andere kant, moest ik ook dat traantje wegpinken bij een of ander programma waarbij een tienjarig meisje, een of andere wedstrijd won???
En toen ging ik eens luisteren en lezen naar wat wereldverbeteraars en sommige andere bloggers (geheel toevallig)… En toen viel nog een pas gehouden discussie op in dat lege hoofd van mij… En toen... wist ik het gewoon… We zijn een voetnootje… een korte pas op de plek en waarschijnlijk dat zelfs niet.
Over zo’n duizend jaar zijn wij niets (en zal een andere aap het misschien opnieuw proberen (plagiaat!) Als je je geschiedenis kent dan is onze kredietcrisis, onze tweestrijd met mens en dier, onze strijd met de polariserende ideeën van rechts en links hooguit voorbeeldjes van politiek en sociaal (on)benul… Hooguit aan de orde gesteld door een professor die is afgestudeerd op deze periode… Sterker nog dat weet ik wel zeker
heehaw oftewel joepie
donderdag 21 mei 2009
woestijn (ik hier?)
Ik leef in een woestijn
Een gortdroge mond
Een lip gescheurd
Een trillende hand met een droge sigaret
Een trillende hand met goedkoop bier
Dat alleen maar vochtig word
Als je ‘t maar genoeg over
Je trillende ledematen strooit
Ik leef in een woestijn
Een enkele gedachte
Dat wie het ook is
We schuldig zijn aan welke droogte dan ook
- “doe niet zo raar!!!
- wie ik?
- Ja jij!
- Wat nou!?
- Ik heb de pest aan mensen die maar wat doen, laat staan aan mensen die proberen te doen alsof ze iets zijn… wat zelfs de meest grootste mongool kan…!
- Ik doe niet zomaar wat, rot toch op! Pislijer!!! Ik heb stront dat zich beter kan draaien dan dat jouw mening ooit zou kunnen!!!
- Dat MOET een compliment zijn, ik zag je zuster laatst echt zich totaal overgeven aan mijn smeuïge drol, die met kontkorsten en al, geheel naar binnen werd geschrokt…
- KLOOTZAK… ik zal je ballen zandstalen en je lul als een vuurkorf, met lamp…
Ik leef in een woestijn
Een gortdroge hersenpan
Waar ik elke zenuw en cel
Doden kan
Als ik links kijk
Dan zie ik rechts
En als ik rechts kijk
Zie ik links
En als ik mijn ogen dicht doe
Zie ik alles
In het donker
Is toch alles zwart
Zoals het is bedoeld
En zoals het 't geval is
Een gortdroge mond
Een lip gescheurd
Een trillende hand met een droge sigaret
Een trillende hand met goedkoop bier
Dat alleen maar vochtig word
Als je ‘t maar genoeg over
Je trillende ledematen strooit
Ik leef in een woestijn
Een enkele gedachte
Dat wie het ook is
We schuldig zijn aan welke droogte dan ook
- “doe niet zo raar!!!
- wie ik?
- Ja jij!
- Wat nou!?
- Ik heb de pest aan mensen die maar wat doen, laat staan aan mensen die proberen te doen alsof ze iets zijn… wat zelfs de meest grootste mongool kan…!
- Ik doe niet zomaar wat, rot toch op! Pislijer!!! Ik heb stront dat zich beter kan draaien dan dat jouw mening ooit zou kunnen!!!
- Dat MOET een compliment zijn, ik zag je zuster laatst echt zich totaal overgeven aan mijn smeuïge drol, die met kontkorsten en al, geheel naar binnen werd geschrokt…
- KLOOTZAK… ik zal je ballen zandstalen en je lul als een vuurkorf, met lamp…
Ik leef in een woestijn
Een gortdroge hersenpan
Waar ik elke zenuw en cel
Doden kan
Als ik links kijk
Dan zie ik rechts
En als ik rechts kijk
Zie ik links
En als ik mijn ogen dicht doe
Zie ik alles
In het donker
Is toch alles zwart
Zoals het is bedoeld
En zoals het 't geval is
zondag 10 mei 2009
schuld
Ik zat de laatste tijd weer eens te denken over de schuld. De schuld die iedereen wel voelt maar veelal onderdrukt. Het “wat als”- syndroom.
Twaalf jaar, ik denk dat ik dat ongeveer moet zijn geweest. We stonden op een camping en dat was niet de eerste keer. Mijn broer en ik liepen rond en we zagen dat de jonge gasten naast ons waren vertrokken. Hun tafel die stond nog op de plek met hun bladen erop achtergelaten… Liu of lui oftewel hem in het frans… Blaadjes met naakte vrouwen erin die anders dan in de playboy letterlijk de bloemen van hun naaktheid lieten zien.. laten we niet moeilijk doen: geile plaatjes van open kutten…. Laten we zeggen dat ik behoorlijk moeite had mijn lul in bedwang te houden. Het is geen mooi verhaal over de eerste ontluikende sexualiteit maar mooier kan ik het helaas niet maken….
We moesten deze lekkere porno alleen weten te verstoppen, want we wisten dat sex slecht is… Dat is iets wat we altijd hebben ingeprend gekregen… sex of liefde is iets romantisch, iets wat je samen met de liefde van je leven ondergaat… Oftewel mijn sexuele voorlichting bestond uit: je moet je ding wel schoonmaken aan de voorkant; wees altijd schoon!
Ik was niet echt met sex bezig, maar een open kut? daar ik kon toch echt niet omheen….
Dus waarheen… waar die blaadjes verstoppen… Uiteindelijk bedacht ik dat de foto’s onder de achterbank van de auto konden worden verstopt…
Thuis gekomen, een week of drie later, waarin we totaal waren vergeten dat we dingen hadden verstopt, maakt mijn moeder de auto schoon en komt uiteraard de blaadjes tegen…
Waar komen deze dingen vandaan!!! “Godverdomme zulke dingen tolereer ik niet!”
Ik maakte me sterk en zei dat die van mij waren en om het nog erger te maken hing ik de grootste posters op in m’n kamer, naast de posters van de bandjes waar ik op dat moment fan van was…
Na een weekend weg naar een vriend van mij waren de posters verwijderd… Nooit heb ik meer zulke dingen opgehangen…
Toen ik met m’n nieuwe wief samen was, moest ik m’n playboy- poster weghalen ook al weer te provocerend… Terwijl het gewoon een mooie jonge dame is met dikke tieten, en ja ik zou me zelf klaar kunnen maken op zo’n foto van een lekkere geile dame…
Waar het om gaat: schuld wordt je aangedragen… veelal door anderen met gedachten die niet de jouwe zijn, maar je wordt altijd in dat keurslijf gedwongen, het kan je moeder zijn of je vriendin of de mensen om je heen (maar daar heb ik het nog niet overgehad)
De vraag is altijd waarom ga je deze mensen niet enorm haten, laat me zijn wie ik ben…
Het antwoord is altijd simpel, je bent degene wie je leeft, niet degene die je bent, want altijd komt het besef dat wat je bent is niet wat je hoopt en dat wat je hoopt is niet wat je bent
Twaalf jaar, ik denk dat ik dat ongeveer moet zijn geweest. We stonden op een camping en dat was niet de eerste keer. Mijn broer en ik liepen rond en we zagen dat de jonge gasten naast ons waren vertrokken. Hun tafel die stond nog op de plek met hun bladen erop achtergelaten… Liu of lui oftewel hem in het frans… Blaadjes met naakte vrouwen erin die anders dan in de playboy letterlijk de bloemen van hun naaktheid lieten zien.. laten we niet moeilijk doen: geile plaatjes van open kutten…. Laten we zeggen dat ik behoorlijk moeite had mijn lul in bedwang te houden. Het is geen mooi verhaal over de eerste ontluikende sexualiteit maar mooier kan ik het helaas niet maken….
We moesten deze lekkere porno alleen weten te verstoppen, want we wisten dat sex slecht is… Dat is iets wat we altijd hebben ingeprend gekregen… sex of liefde is iets romantisch, iets wat je samen met de liefde van je leven ondergaat… Oftewel mijn sexuele voorlichting bestond uit: je moet je ding wel schoonmaken aan de voorkant; wees altijd schoon!
Ik was niet echt met sex bezig, maar een open kut? daar ik kon toch echt niet omheen….
Dus waarheen… waar die blaadjes verstoppen… Uiteindelijk bedacht ik dat de foto’s onder de achterbank van de auto konden worden verstopt…
Thuis gekomen, een week of drie later, waarin we totaal waren vergeten dat we dingen hadden verstopt, maakt mijn moeder de auto schoon en komt uiteraard de blaadjes tegen…
Waar komen deze dingen vandaan!!! “Godverdomme zulke dingen tolereer ik niet!”
Ik maakte me sterk en zei dat die van mij waren en om het nog erger te maken hing ik de grootste posters op in m’n kamer, naast de posters van de bandjes waar ik op dat moment fan van was…
Na een weekend weg naar een vriend van mij waren de posters verwijderd… Nooit heb ik meer zulke dingen opgehangen…
Toen ik met m’n nieuwe wief samen was, moest ik m’n playboy- poster weghalen ook al weer te provocerend… Terwijl het gewoon een mooie jonge dame is met dikke tieten, en ja ik zou me zelf klaar kunnen maken op zo’n foto van een lekkere geile dame…
Waar het om gaat: schuld wordt je aangedragen… veelal door anderen met gedachten die niet de jouwe zijn, maar je wordt altijd in dat keurslijf gedwongen, het kan je moeder zijn of je vriendin of de mensen om je heen (maar daar heb ik het nog niet overgehad)
De vraag is altijd waarom ga je deze mensen niet enorm haten, laat me zijn wie ik ben…
Het antwoord is altijd simpel, je bent degene wie je leeft, niet degene die je bent, want altijd komt het besef dat wat je bent is niet wat je hoopt en dat wat je hoopt is niet wat je bent
zaterdag 9 mei 2009
selffullfilling prophecy
Het is precies wat ik dacht. Opstaan om vier uur ’s ochtends brengt alleen maar vervelende dingen met zich mee. Je brengt iemand weg die zich hopelijk gaat vermaken in een leuke stad…
Om half twee heb ik m’n boek weggelegd en ben ik gaan slapen en wonderwel, dat lukte. Even met mijn stiefkatten geknuffeld, vooral met de zwaarste van de drie. Een lekkere dikkerd die altijd al een beetje op me heeft geleken. Een kat die door een stressstoornis (5 s-en toch?) compulsief het eten naar binnen werkt; een kat die daarna het eten voor een deel weer uitkotst; een kat die zich krabt omdat er overal (lichte) huidaandoeningen voordoen; een kat die schilfert; een kat die schrikt bij elk raar geluid; een kat die zich bij een fijne aanraking prompt laat vallen om de buik even grondig te laten verwennen; een kat die letterlijk geobsedeerd iets boeiend niets in de gaten kan houden; kortom gewoon een kat dus.
En als je dan opstaat om een uur of 4 ben je niet meer moe van de voorgaande dag die is afgelopen met het naar bed gaan. Maar je bent ook niet moe van het korte slaapje… zoals je wel eens bent als je te lang in je bed heb liggen dromen…
Er is een tijd geweest dat ik altijd moeilijk sliep. Eerst jarenlang omdat de film van mijn dagelijkse beslommeringen, schuldgedachten en de zeer irriterende wat als-gedachten als een rondje om de kerkroute mijn hoofd bezig hielden. En dat ik daarna deze zelfde gedachten probeerde uit te roeien door mezelf het leplazarus te zuipen… Als een volleerde nazi de Endlösung zoeken en alles wegwerken wat niet in mijn prettige leventje past. Alleen werkt de drank meestal averechts. Je kan net zoveel zuipen als je wil maar dat helpt maar voor een paar uurtjes…
En zo zit je dan weer op een ochtend te hopen op wat slaap. Ik probeer wat oude en nieuwe methodes uit, zoals een beetje doelloos muziek luisteren en meegaan op de melodie en daar een eigen verhaal van maken… Je eigen Peter en de wolf zullen we maar zeggen… En niet te vergeten mensen die je beledigen op soulseek, gevat terug te beledigen. (Het is (g)een kunst mensen te beledigen die te dom zijn voor... ach ja vul zelf maar in...
Maar ook ben ik blij dat ik van tevoren heb bedacht dat het moeilijk zou worden. Een vertrouwde fles port naast mijn zijde, word voor m’n neus, een “dingen te doen” lijstje gemaakt, een sigaret roken, spelen met de katten en verheugen op de dag van morgen… Een tiendelige serie kijken samen met een vriend, biertje erbij, wat junkfood, chips en ja toch ook weer bier en bier en bier en dan zien we wel… en natuurlijk twee dierenhuishoudens bestieren… maar dat gaat lukken
Het enige vervelende is dat oude gewoontes niet roesten… te weinig port, maar ach ik vind zo wel een veilige haven in mijn bank en een leuke dvd…
Om half twee heb ik m’n boek weggelegd en ben ik gaan slapen en wonderwel, dat lukte. Even met mijn stiefkatten geknuffeld, vooral met de zwaarste van de drie. Een lekkere dikkerd die altijd al een beetje op me heeft geleken. Een kat die door een stressstoornis (5 s-en toch?) compulsief het eten naar binnen werkt; een kat die daarna het eten voor een deel weer uitkotst; een kat die zich krabt omdat er overal (lichte) huidaandoeningen voordoen; een kat die schilfert; een kat die schrikt bij elk raar geluid; een kat die zich bij een fijne aanraking prompt laat vallen om de buik even grondig te laten verwennen; een kat die letterlijk geobsedeerd iets boeiend niets in de gaten kan houden; kortom gewoon een kat dus.
En als je dan opstaat om een uur of 4 ben je niet meer moe van de voorgaande dag die is afgelopen met het naar bed gaan. Maar je bent ook niet moe van het korte slaapje… zoals je wel eens bent als je te lang in je bed heb liggen dromen…
Er is een tijd geweest dat ik altijd moeilijk sliep. Eerst jarenlang omdat de film van mijn dagelijkse beslommeringen, schuldgedachten en de zeer irriterende wat als-gedachten als een rondje om de kerkroute mijn hoofd bezig hielden. En dat ik daarna deze zelfde gedachten probeerde uit te roeien door mezelf het leplazarus te zuipen… Als een volleerde nazi de Endlösung zoeken en alles wegwerken wat niet in mijn prettige leventje past. Alleen werkt de drank meestal averechts. Je kan net zoveel zuipen als je wil maar dat helpt maar voor een paar uurtjes…
En zo zit je dan weer op een ochtend te hopen op wat slaap. Ik probeer wat oude en nieuwe methodes uit, zoals een beetje doelloos muziek luisteren en meegaan op de melodie en daar een eigen verhaal van maken… Je eigen Peter en de wolf zullen we maar zeggen… En niet te vergeten mensen die je beledigen op soulseek, gevat terug te beledigen. (Het is (g)een kunst mensen te beledigen die te dom zijn voor... ach ja vul zelf maar in...
Maar ook ben ik blij dat ik van tevoren heb bedacht dat het moeilijk zou worden. Een vertrouwde fles port naast mijn zijde, word voor m’n neus, een “dingen te doen” lijstje gemaakt, een sigaret roken, spelen met de katten en verheugen op de dag van morgen… Een tiendelige serie kijken samen met een vriend, biertje erbij, wat junkfood, chips en ja toch ook weer bier en bier en bier en dan zien we wel… en natuurlijk twee dierenhuishoudens bestieren… maar dat gaat lukken
Het enige vervelende is dat oude gewoontes niet roesten… te weinig port, maar ach ik vind zo wel een veilige haven in mijn bank en een leuke dvd…
dinsdag 5 mei 2009
maandag 04 - 05...
Ik zou vandaag gaan helpen met de herdenking. Even aansluiten bij de ogenschijnlijk altijd even betrokken mensen die het leed van de oorlog en of andere oorlogen en slachtoffers en wat al niet meer in herinnering brengen… Zoals de meeste mensen dat heel beleefd doen… (en dan begint de film...)
En eigenlijk was ik blij dat ik niet hoefde te helpen. Ik ga altijd grappen maken op momenten dat het niet schijnt te horen en laten we eerlijk zijn, mijn bescheiden hulp bestond alleen maar uit het sjouwen van een podium NA het hele gebeuren… ik was niet echt nodig.
Dus in mijn nieuw verworven goede humeur was ik van plan om lekker te gaan oefenen met de band. Eerder dan ik had aangegeven. Ik had er zin in, lekker krijsen, schreeuwen en nieuwe nrs maken. Maar nee… een bandlid belde af… Geen zin, ik zou toch een uur later komen, dus had het geen zin om voor een schamele anderhalve uur in een smerige kelder te zitten.
Ook nadat ik vertelde dat ik wel op tijd zou zijn , bleek mijn onvermoede gedachtegang waar… (en dat heb ik al een tijdje), geen zin is geen zin….
Als je jezelf nergens toe aanzet gebeurd er ook nix!
Maar als je jezelf wel inzet, maar niet voor dat gene wat mensen om je heen vragen of datgene waar jezelf rijker van wordt zonder dat anderen dat worden of dat de eenzijdigheid in het presteren juist alleen in je werk of de maatschappelijke ladder bevindt, hoever kan je dan grenzen stellen in wat belangrijk is… oftewel wanneer is iets belangrijk…?
Kijk: ik stelde deze zin ook uit vanwege het draaien van een sigaret, het pakken van een nieuw biertje… of nog erger het uitstellen van een goede sexpartij…. En dat alleen omdat ik op dit moment heb besloten om zoiets kleins boven iets anders kleins te stellen, namelijk toch naar mijn eigen stekkie te gaan, nieuwe muziek te luisteren, te drinken en dom te denken, te rommelen in m’n huis, mijn katten te beschermen door ze te aaien terwijl ze zo krols zijn en elke voet voor een lul aanzien die hen zou kunnen verkrachten…
Laatst was ik in de supermarkt en er was iemand die de caissière erop wees dat er nog een lampje in ’t karretje lag van zijn voorganger!? Ik voelde een plaatsvervangende schaamte, omdat iemand werd verraden! Maar als je dan de “verrader” vraagt waarom hij dat deed, vertelt ie dat hij zelf niet benadeeld wilde worden… zo wordt iedereen namelijk benadeeld en erger nog… beoordeeld… een willekeurige schuld wordt ieders schuld…
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen, of eigenlijk is niet precies nog te specifiek… misschien wel dit: Ik kan wel iets willen, maar willen is de schuld van ons allen, en schuld zit in ons allen en door ons allen is er geen ontkomen aan…
Oftewel ik had moeten kiezen voor de herdenking, de hulp en voor de sex en niet dat stompzinnige hangen voor de pc… toch…???
toren van babel
En eigenlijk was ik blij dat ik niet hoefde te helpen. Ik ga altijd grappen maken op momenten dat het niet schijnt te horen en laten we eerlijk zijn, mijn bescheiden hulp bestond alleen maar uit het sjouwen van een podium NA het hele gebeuren… ik was niet echt nodig.
Dus in mijn nieuw verworven goede humeur was ik van plan om lekker te gaan oefenen met de band. Eerder dan ik had aangegeven. Ik had er zin in, lekker krijsen, schreeuwen en nieuwe nrs maken. Maar nee… een bandlid belde af… Geen zin, ik zou toch een uur later komen, dus had het geen zin om voor een schamele anderhalve uur in een smerige kelder te zitten.
Ook nadat ik vertelde dat ik wel op tijd zou zijn , bleek mijn onvermoede gedachtegang waar… (en dat heb ik al een tijdje), geen zin is geen zin….
Als je jezelf nergens toe aanzet gebeurd er ook nix!
Maar als je jezelf wel inzet, maar niet voor dat gene wat mensen om je heen vragen of datgene waar jezelf rijker van wordt zonder dat anderen dat worden of dat de eenzijdigheid in het presteren juist alleen in je werk of de maatschappelijke ladder bevindt, hoever kan je dan grenzen stellen in wat belangrijk is… oftewel wanneer is iets belangrijk…?
Kijk: ik stelde deze zin ook uit vanwege het draaien van een sigaret, het pakken van een nieuw biertje… of nog erger het uitstellen van een goede sexpartij…. En dat alleen omdat ik op dit moment heb besloten om zoiets kleins boven iets anders kleins te stellen, namelijk toch naar mijn eigen stekkie te gaan, nieuwe muziek te luisteren, te drinken en dom te denken, te rommelen in m’n huis, mijn katten te beschermen door ze te aaien terwijl ze zo krols zijn en elke voet voor een lul aanzien die hen zou kunnen verkrachten…
Laatst was ik in de supermarkt en er was iemand die de caissière erop wees dat er nog een lampje in ’t karretje lag van zijn voorganger!? Ik voelde een plaatsvervangende schaamte, omdat iemand werd verraden! Maar als je dan de “verrader” vraagt waarom hij dat deed, vertelt ie dat hij zelf niet benadeeld wilde worden… zo wordt iedereen namelijk benadeeld en erger nog… beoordeeld… een willekeurige schuld wordt ieders schuld…
Ik weet niet precies wat ik hiermee wil zeggen, of eigenlijk is niet precies nog te specifiek… misschien wel dit: Ik kan wel iets willen, maar willen is de schuld van ons allen, en schuld zit in ons allen en door ons allen is er geen ontkomen aan…
Oftewel ik had moeten kiezen voor de herdenking, de hulp en voor de sex en niet dat stompzinnige hangen voor de pc… toch…???
toren van babel
maandag 4 mei 2009
egypte foto's
Omdat ik geen tot weinig inspiratie heb voor een stukje gooi ik maar wat foto's van Egypte op m'n blogje....
woensdag 22 april 2009
slaap kindje slaap
Het was gisternacht weer eens ouderwets niet kunnen slapen. En zo vroeg was het nou ook niet. Eerst lekker alle amerikaanse detectiveseries gekeken die te slecht zijn om op primetime te worden uitgezonden (wat geen maatstaf is voor degenen die dat wel worden.) En daarna lekker een boek pakken en lezen. Nog een beetje worstelen met de katten die bij me willen liggen... Oftewel op m´n boek en tegen m´n gezicht aan.
Het eerste kwartier gaat best, je weet wat je leest. Na dat kwartier wordt dat steeds slechter. Je gaat lezen alsof je morgen een mondeling examen hebt, hardop in jezelf en de alineas opnieuw en opnieuw en opnieuw... "concentratieverlies, ik zal wel moe zijn" is wat ik denk...
Nog een keer naar de wc en dan lekker slapen.
Nee, niet bepaald. Altijd duikt er in mijn geest een onderwerp op, misschien over wat ik net heb gelezen, of wat ik die avond heb meegemaakt, of wat ik in het weekend heb gezegd bij dat feestje waar het weer veel te laat is geworden, of waarom ik zo verknipt over bepaalde dingen denk, of dat ik niet verknipt over bepaalde dingen denk... of juist wel... of niet, of dat ik de laatste twee dagen nog geen sex heb gehad... he ja laat ik lekker over sex dromen... En nog geen halve minuut later ben ik dat alweer vergeten en bedenk ik leuke verhaallijnen, zonder een verhaal te vertellen
Maar goed. Het merendeel van alles wat ik als een overspringende plaat bedenk, is de volgende dag alweer vergeten. En ik weet dat als ik opsta alleen maar weet dat ik zo moe ben en dat de nacht lang was, maar waarom ook al weer, wat had ik moeten opschrijven, wat was er ook alweer zo belangrijk dat me de hele nacht heeft gekost? Het antwoord is niets, alleen wat trivia, niet iets om wakker van te liggen.
Het eerste kwartier gaat best, je weet wat je leest. Na dat kwartier wordt dat steeds slechter. Je gaat lezen alsof je morgen een mondeling examen hebt, hardop in jezelf en de alineas opnieuw en opnieuw en opnieuw... "concentratieverlies, ik zal wel moe zijn" is wat ik denk...
Nog een keer naar de wc en dan lekker slapen.
Nee, niet bepaald. Altijd duikt er in mijn geest een onderwerp op, misschien over wat ik net heb gelezen, of wat ik die avond heb meegemaakt, of wat ik in het weekend heb gezegd bij dat feestje waar het weer veel te laat is geworden, of waarom ik zo verknipt over bepaalde dingen denk, of dat ik niet verknipt over bepaalde dingen denk... of juist wel... of niet, of dat ik de laatste twee dagen nog geen sex heb gehad... he ja laat ik lekker over sex dromen... En nog geen halve minuut later ben ik dat alweer vergeten en bedenk ik leuke verhaallijnen, zonder een verhaal te vertellen
Maar goed. Het merendeel van alles wat ik als een overspringende plaat bedenk, is de volgende dag alweer vergeten. En ik weet dat als ik opsta alleen maar weet dat ik zo moe ben en dat de nacht lang was, maar waarom ook al weer, wat had ik moeten opschrijven, wat was er ook alweer zo belangrijk dat me de hele nacht heeft gekost? Het antwoord is niets, alleen wat trivia, niet iets om wakker van te liggen.
zaterdag 11 april 2009
een avondje matheuspassion: altijd lachen
Na een weer eens uit de hand gelopen woensdagavond met te snel en vooral te veel drinken, sta ik wat brak op. De avond zal lang worden. Het is de tweede keer dat we naar de matheuspassion gaan in Naarden. Toch wel het meest prestieuze concert in nederland. De kaartjes zijn weer wat duurder dan het jaar daarvoor en daar hopen we toch wel van te profiteren.
Op het heerlijk in de zon gelegen terras leg ik m'n jas over de stoel en draai de zoveelste sigaret. Het is toch een zit van pakweg drie uur en lang niet alles is boeiend. Dus alles voor die tijd is meegenomen. Hoewel het aan de mensen niet kan liggen... Die schijnen in de passion, god zelve te herkennen... Tja...
"Wilt u wat wat drinken?"
"Ja, ik lust wel een rode wijn."
"En wat wilt u drinken?'
"Ik lust ook wel een rode wijn... Maar doe maar een sinas... ik heb gister al te veel bloed zien vloeien."
Met de ogen dichtgeknepen vervloek ik mezelf, omdat ik geen zonnebril heb meegenomen en tegelijkertijd zie ik jezus aan mij voorbijgaan... Oke, het is onze eigenste prive - jezus van de eo, gekleed in een allercharmanst leren jasje met bijbehorende baard en naar achtergekamde haren... en zijn kleren nog aan... maar het is hem wel. Ik zal hem verder niet meer tegenkomen in het overspoelde kleine stadje.
Naarden is vandaag geplaagd met grijze mensen. Zelfbetitelde gedistingeerde mensen in pak en blauwe stropdas... vrouwen in piratenlaarzen en keurige kleding en zelfs hier en daar een bontje... De taalklanken achter in de keel en een hoog jenever- fijne rode wijngehalte...
Nadat we de wc''s (dixies... alles in stijl!), hebben bezocht gaan we maar in de rij staan. Ik doe mijn laatste peuk en heb een fantastische blik op de rij...Zwart is de kleur en grijs dus... het lijkt bijna of ik op m'n plek ben... (Mocht u mij zoeken dan ben ik die gast naast die man met een .felgeel vakantieshirt en een aldi-spijkerjasje aan... misschien zouden de nogal wijduiteenstaande piekharen ook nog opvallen.
Het is een mooie kerk, althans de bovenkant, waar er nog resten van schilderingen te zien zijn. De rest van de kerk, is een vreselijke hervormde kerk. Tot nu toe vermaak ik me redelijk...
De zitplaatsen bleken nog erger te zijn dan het jaar daarvoor. Rechtsachter met bijna geen zicht op het koor, laat staan op wat muzikanten. Er zijn nog drie rijen achter ons en die liggen tegen het enige toilet in de kerk aan... Als we onze dertigste rij bekijken zit er aan het begin een nogal vadsige dame (pardon, ik ben niet dik ik ben een beetje gezet) haar stoel te overmannen en op den duur te veroveren. Aan het eind zitten twee wat oudere dames. Als ik goed kijk, lijkt de oudste van de twee de moeder te zijn. Ik vermoed dat zij de blijde boodschap nog heeft meegemaakt. In de pauze toveren ze een bruine boterham te voorschijn, met kaas uiteraard. Een flesje water er bij. Een minuut voordat de passion begint komt er een man in ons rijtje zitten. Hij gaat naast m'n vader zitten en het begint...
Stilte! Er wordt wat gekucht, er wordt wat geschraapt, er wordt wat geschoven... de beenderen kraken even en op de grote monitoren valt te zien dat de dirigent zijn aanloop neemt... wacht.. wacht... stilte... spanning... Hij gooit zijn armen omhoog en LOS... En op dat prachtige moment doet de man naast mijn vader zijn breed uitgepakte videocamera open, klikt op opnemen en begint de monitoren te filmen... helaas was de beste man vergeten de toontjes uit te schakelen.
Na drie keer heerlijk te hebben gepiept vroeg de bekakte dame voor hem of ie er mee op wilde houden. En geheel gewillig gaf hij gehoor aan dat gebod... Dat leek mij een behoorlijk goede beslissing. Ik zat namelijk al te denken hoe hij van plan was zijn arm omhoog te houden.... gedurende die drie uur...
Het geluid bleek slecht. Nogal vlak en dus daarom de dynamiek missend. Het zou kunnen dat de mensen om mij heen een nogal slaperige indruk achterlieten. Hier en daar knikkende hoofdjes, schokkende schouders en wanhopige pogingen om maar niet in te doezelen.
De bekakte dame aan mijn linkerzijde, in de voorgaande rij die zich nogal stoorde aan iedereen, heeft wel genoten van haar ergenissen. De maria in de hoek kreeg een hoestbui waar iedere christen zich van zou schamen... de dikke vrouw bracht een volledig nieuwe toepassing van het gebruik van snurken ten gehore... en ja haar man zette de videorecorder weer aan bij het laatste stuk van de passion... Hij heeft in elk geval kunnen bewijzen dat hij er was.
Op het heerlijk in de zon gelegen terras leg ik m'n jas over de stoel en draai de zoveelste sigaret. Het is toch een zit van pakweg drie uur en lang niet alles is boeiend. Dus alles voor die tijd is meegenomen. Hoewel het aan de mensen niet kan liggen... Die schijnen in de passion, god zelve te herkennen... Tja...
"Wilt u wat wat drinken?"
"Ja, ik lust wel een rode wijn."
"En wat wilt u drinken?'
"Ik lust ook wel een rode wijn... Maar doe maar een sinas... ik heb gister al te veel bloed zien vloeien."
Met de ogen dichtgeknepen vervloek ik mezelf, omdat ik geen zonnebril heb meegenomen en tegelijkertijd zie ik jezus aan mij voorbijgaan... Oke, het is onze eigenste prive - jezus van de eo, gekleed in een allercharmanst leren jasje met bijbehorende baard en naar achtergekamde haren... en zijn kleren nog aan... maar het is hem wel. Ik zal hem verder niet meer tegenkomen in het overspoelde kleine stadje.
Naarden is vandaag geplaagd met grijze mensen. Zelfbetitelde gedistingeerde mensen in pak en blauwe stropdas... vrouwen in piratenlaarzen en keurige kleding en zelfs hier en daar een bontje... De taalklanken achter in de keel en een hoog jenever- fijne rode wijngehalte...
Nadat we de wc''s (dixies... alles in stijl!), hebben bezocht gaan we maar in de rij staan. Ik doe mijn laatste peuk en heb een fantastische blik op de rij...Zwart is de kleur en grijs dus... het lijkt bijna of ik op m'n plek ben... (Mocht u mij zoeken dan ben ik die gast naast die man met een .felgeel vakantieshirt en een aldi-spijkerjasje aan... misschien zouden de nogal wijduiteenstaande piekharen ook nog opvallen.
Het is een mooie kerk, althans de bovenkant, waar er nog resten van schilderingen te zien zijn. De rest van de kerk, is een vreselijke hervormde kerk. Tot nu toe vermaak ik me redelijk...
De zitplaatsen bleken nog erger te zijn dan het jaar daarvoor. Rechtsachter met bijna geen zicht op het koor, laat staan op wat muzikanten. Er zijn nog drie rijen achter ons en die liggen tegen het enige toilet in de kerk aan... Als we onze dertigste rij bekijken zit er aan het begin een nogal vadsige dame (pardon, ik ben niet dik ik ben een beetje gezet) haar stoel te overmannen en op den duur te veroveren. Aan het eind zitten twee wat oudere dames. Als ik goed kijk, lijkt de oudste van de twee de moeder te zijn. Ik vermoed dat zij de blijde boodschap nog heeft meegemaakt. In de pauze toveren ze een bruine boterham te voorschijn, met kaas uiteraard. Een flesje water er bij. Een minuut voordat de passion begint komt er een man in ons rijtje zitten. Hij gaat naast m'n vader zitten en het begint...
Stilte! Er wordt wat gekucht, er wordt wat geschraapt, er wordt wat geschoven... de beenderen kraken even en op de grote monitoren valt te zien dat de dirigent zijn aanloop neemt... wacht.. wacht... stilte... spanning... Hij gooit zijn armen omhoog en LOS... En op dat prachtige moment doet de man naast mijn vader zijn breed uitgepakte videocamera open, klikt op opnemen en begint de monitoren te filmen... helaas was de beste man vergeten de toontjes uit te schakelen.
Na drie keer heerlijk te hebben gepiept vroeg de bekakte dame voor hem of ie er mee op wilde houden. En geheel gewillig gaf hij gehoor aan dat gebod... Dat leek mij een behoorlijk goede beslissing. Ik zat namelijk al te denken hoe hij van plan was zijn arm omhoog te houden.... gedurende die drie uur...
Het geluid bleek slecht. Nogal vlak en dus daarom de dynamiek missend. Het zou kunnen dat de mensen om mij heen een nogal slaperige indruk achterlieten. Hier en daar knikkende hoofdjes, schokkende schouders en wanhopige pogingen om maar niet in te doezelen.
De bekakte dame aan mijn linkerzijde, in de voorgaande rij die zich nogal stoorde aan iedereen, heeft wel genoten van haar ergenissen. De maria in de hoek kreeg een hoestbui waar iedere christen zich van zou schamen... de dikke vrouw bracht een volledig nieuwe toepassing van het gebruik van snurken ten gehore... en ja haar man zette de videorecorder weer aan bij het laatste stuk van de passion... Hij heeft in elk geval kunnen bewijzen dat hij er was.
donderdag 26 maart 2009
ochtend
Er zijn van die dagen, dat je knorrend van geluk wakker wordt. De handen onder je hoofd en de warmte van je dekens... Het geluid van de wekker maakt je wel wat mismoedig, maar je hebt het gevoel dat je het aankan. Er schijnt een zonnetje dwars door de vergane gordijnen heen. Een heerlijke opening verraad de zon. Mijn meissies strekken de rug, net als ik dat doe... De een komt langzaam op gang door enigszins verwilderd de slaap van zich af te gooien, zich langzaam strekkend uit de bermudadriehoek van mijn in foetushouding liggende benen. De ander, die zich een hele nacht heeft genesteld in de holte van mijn borst en buik, sluipt naar mijn mond... ff ruiken, ff neuzen...
Samen kijken we naar de zon, doen een poging in elkaar te kruipen. We knipperen naar elkaar en mijn hand gaat over de ruggetjes en als vanzelf vallen ze om... even de buikjes aaien, even de neus, even zoenen... En na een paar keer luidruchtig te hebben gegeeuwd, alsof ik een wookie nadoe sta ik op...
Ik verlang dan naar vloerverwarming en koude sneeuw die buiten ligt. Mezelf bijna verwennen met een heerlijk glas gluhwein of warme choco met rum. Een horrorfilm die alle kneusigheid versterkt en dan als ik weer zo zat ben als een aap... lekker in het zonnetje liggen woelen met mijn meissies... een mooie plaat op en maar staren naar de zon... Totdat je blind wordt van het verblindende licht en gek wordt van blijde gedachten... Net zolang tot je compleet uitgemergeld de kermis van je plafond en de achtbaan in je buik hebt bedwongen en weer wacht op die mooie ochtend, de neuzen bij elkaar en vrijen alsof je nooit een vrouw hebt gehad...
Samen kijken we naar de zon, doen een poging in elkaar te kruipen. We knipperen naar elkaar en mijn hand gaat over de ruggetjes en als vanzelf vallen ze om... even de buikjes aaien, even de neus, even zoenen... En na een paar keer luidruchtig te hebben gegeeuwd, alsof ik een wookie nadoe sta ik op...
Ik verlang dan naar vloerverwarming en koude sneeuw die buiten ligt. Mezelf bijna verwennen met een heerlijk glas gluhwein of warme choco met rum. Een horrorfilm die alle kneusigheid versterkt en dan als ik weer zo zat ben als een aap... lekker in het zonnetje liggen woelen met mijn meissies... een mooie plaat op en maar staren naar de zon... Totdat je blind wordt van het verblindende licht en gek wordt van blijde gedachten... Net zolang tot je compleet uitgemergeld de kermis van je plafond en de achtbaan in je buik hebt bedwongen en weer wacht op die mooie ochtend, de neuzen bij elkaar en vrijen alsof je nooit een vrouw hebt gehad...
donderdag 19 maart 2009
Egypte
Na twee biertjes in de trein te hebben genomen viel het inchecken van de bagage redelijk mee. Je papiertje laten zien, ff de koffers laten wegen en voor we het wisten waren we klaar. Dan alleen de douane nog... maar zelfs dat viel mee... Ik hoefde niet eens m'n gehele broek uit te trekken. (Ik had mijn rituele ontwijdingsmes niet in mijn handbagage gestopt... en dat was maar goed ook, want er waren behoorlijk wat mensen die een ware "goddelijke" castratie verdienden.)
Wat te doen, wat te doen... Zoveel tijd over en de moderne mens weet niet zijn tijd goed in te delen.... Dus: Eten, drinken en de doorzichtige tas volstoppen met hopelijk goedkopere spullen dan thuis... In mijn geval een literfles whiskey. Meer mocht een vriendelijk ogend mens niet meenemen. Na meer te hebben uitgegeven op Schiphol dan in de hele vakantie in de woestijn, stapten we in het vliegtuig. En daar kwamen de altijd weerzinwekkende, onogelijke en snobistische dames. Zij die het eten en de drank uitdelen op zo'n vlucht... De dames die ruiken naar pasgewassen linnen luiers en overdadige, dus dure parfums, die je ondertussen aankijken alsof je net bent klaargekomen op de stront van de krijsende babies die niet in toom te houden zijn. Babies, waarvan de moeders uit voorzorg al een mondmasker hebben voorgedaan...
Maar goed. Na een vlucht van ongeveer vier uur en drie wijntjes en twee whiskey's later kwamen we in Cairo. Het was plaatselijke tijd een uurtje of twee en we kwamen aan in het hotel. En daarna... uitslapen.. half tien gingen we naar de prachtige verbeelding die de pyramiden zijn...
En ja ze zijn prachtig. Als je ze van dichtbij zo ziet (althans wat je er van kan zien!) geeft het een dusdanige energie dat je als rechtgeaarde atheist, god of de goden om je heen voelt... Het is bijna niet te beschrijven... sterker nog: Het is niet mogelijk... Zo vreemd...
Met een gebogen rug en de knieen in negentig graden loop ik naar beneden... Mijn haar schuurt van het zand en mijn kleding smeekt om vocht... net als mijn keel... het wordt warmer en warmer... Buiten waar mijn moeder en de gids staan, is het maar een graad of 20. En binnenin dat driehoekige gevaarte wordt het alleen maar warmer en warmer... een simpele sauna is niet genoeg... Tigduizend ton steen leunt op mijn schouders, de longen schreeuwen om lucht... verse lucht... maar ook mijn hele spierstelsel verslapt
Wat te doen, wat te doen... Zoveel tijd over en de moderne mens weet niet zijn tijd goed in te delen.... Dus: Eten, drinken en de doorzichtige tas volstoppen met hopelijk goedkopere spullen dan thuis... In mijn geval een literfles whiskey. Meer mocht een vriendelijk ogend mens niet meenemen. Na meer te hebben uitgegeven op Schiphol dan in de hele vakantie in de woestijn, stapten we in het vliegtuig. En daar kwamen de altijd weerzinwekkende, onogelijke en snobistische dames. Zij die het eten en de drank uitdelen op zo'n vlucht... De dames die ruiken naar pasgewassen linnen luiers en overdadige, dus dure parfums, die je ondertussen aankijken alsof je net bent klaargekomen op de stront van de krijsende babies die niet in toom te houden zijn. Babies, waarvan de moeders uit voorzorg al een mondmasker hebben voorgedaan...
Maar goed. Na een vlucht van ongeveer vier uur en drie wijntjes en twee whiskey's later kwamen we in Cairo. Het was plaatselijke tijd een uurtje of twee en we kwamen aan in het hotel. En daarna... uitslapen.. half tien gingen we naar de prachtige verbeelding die de pyramiden zijn...
En ja ze zijn prachtig. Als je ze van dichtbij zo ziet (althans wat je er van kan zien!) geeft het een dusdanige energie dat je als rechtgeaarde atheist, god of de goden om je heen voelt... Het is bijna niet te beschrijven... sterker nog: Het is niet mogelijk... Zo vreemd...
Met een gebogen rug en de knieen in negentig graden loop ik naar beneden... Mijn haar schuurt van het zand en mijn kleding smeekt om vocht... net als mijn keel... het wordt warmer en warmer... Buiten waar mijn moeder en de gids staan, is het maar een graad of 20. En binnenin dat driehoekige gevaarte wordt het alleen maar warmer en warmer... een simpele sauna is niet genoeg... Tigduizend ton steen leunt op mijn schouders, de longen schreeuwen om lucht... verse lucht... maar ook mijn hele spierstelsel verslapt
donderdag 12 maart 2009
erbarme mich (de teneergang van een simpele ziel)
Er schalt muziek uit de stereo. Waarschijnlijk een requiem... Mozart... De pijn in het lichaam, elke bot, elke zenuw, elke huid sterft bij de aanraking, zelfs de denkbeeldige...
Ik heb een nare smaak in mn bek, alsof ik na al die jaren een stuk vlees, ongekookt, ongebakken in mn mond heb gestopt en als een een gek heb lopen kauwen en achter mn kiezen heb verstopt.
Als ik zo wakker wordt en mijn hoofd krampachtig draai naar de slaapkamermuur, zie ik de dikke tieten van de playmate op mijn playboykalender... ik walg... Ik sla mn linkerhand naar het open gedeelte van het bed... en woel in iets nats...
Langzaamaan begint mijn verdorde geest, een herinnering te vormen...
Met uitgestreken gezicht zit ik weer op de bank, tv kijkend, en zie ik ze langsglijden, die irritante, kleine mensen, maar eentje springt er uit...
Het is Bach wat ik nu hoor: Erbarme dich... mein gott... en ja, dat is het...
Na een kwartier te hebben gekeken naar die verveelde gezichten, die flirtige schouders, die lonkende blikken schijn ik het besluit te hebben genomen: Ik pak 'r...
Ik kijk naar links in mn bed en zie het levenloze lichaam van mijn meissie liggen... de buik opengereten van kut tot borst en een dode blik...
Ik grijp naar mijn pijnlijke lichaam, er ligt koud staal naast mijn been... mijn handen wassen zich in bloed... het vlees van mijn heupen in de mond...
En ik kauw, kauw, kauw...
Ik heb een nare smaak in mn bek, alsof ik na al die jaren een stuk vlees, ongekookt, ongebakken in mn mond heb gestopt en als een een gek heb lopen kauwen en achter mn kiezen heb verstopt.
Als ik zo wakker wordt en mijn hoofd krampachtig draai naar de slaapkamermuur, zie ik de dikke tieten van de playmate op mijn playboykalender... ik walg... Ik sla mn linkerhand naar het open gedeelte van het bed... en woel in iets nats...
Langzaamaan begint mijn verdorde geest, een herinnering te vormen...
Met uitgestreken gezicht zit ik weer op de bank, tv kijkend, en zie ik ze langsglijden, die irritante, kleine mensen, maar eentje springt er uit...
Het is Bach wat ik nu hoor: Erbarme dich... mein gott... en ja, dat is het...
Na een kwartier te hebben gekeken naar die verveelde gezichten, die flirtige schouders, die lonkende blikken schijn ik het besluit te hebben genomen: Ik pak 'r...
Ik kijk naar links in mn bed en zie het levenloze lichaam van mijn meissie liggen... de buik opengereten van kut tot borst en een dode blik...
Ik grijp naar mijn pijnlijke lichaam, er ligt koud staal naast mijn been... mijn handen wassen zich in bloed... het vlees van mijn heupen in de mond...
En ik kauw, kauw, kauw...
dinsdag 24 februari 2009
Egypte
Aanstaande vrijdag ga ik op vakantie. Een fijne tien dagen. De dagen meegeteld dat we vliegen.
Dus eigenlijk acht dagen.
De dagen meegeteld dat we in de nachttrein en bus zitten.
Dus eigenlijk zes dagen.
De dag meegeteld dat we in een bus zitten naar een optionele site (Abu Simbel).
Dus eigenlijk maar vijf dagen.
Affijn, een fijne vijf dagen dat we heerlijk als een hond in het zand kunnen rollen en kunnen genieten van stoffige pyramiden, een misvormde stenen leeuw en tempels uit lang vervlogen tijden.
Ik pretendeer zo nu en dan een beetje te weten van wat er is gebeurd in het verleden. Zo ben ik nogal ontstemd over het "feit" dat de reisorganisatie uitlegt dat de pyramiden zijn gebouwd door honderdduizenden slaven. Ach ja een klein foutje, denk ik... Helaas een foutje dat al een decade terug, is weerlegd door archeologen. Maar goed dat willen we graag geloven. ' Vroeger onderdrukten ze de mensen om grootse dingen te doen'. Het "echte" feit is dat de normale mens toen gewoon vrije tijd over had, omdat hun land voor minimaal vijf maanden overstroomd was.
Toen de Hellenen en Romeinen, Egypte bezochten en uiteraard het voedsel (graan) wegkaapten, was de Egyptische beschaving al oud. Wat heet, zo oud dat er een bepaald ontzag was. Romantische jongens die Romeinen. Wat ik pas sinds kort weet is eigenlijk best wel frustrerend... ik heb het nooit geweten. Maar waarom is de Egyptische cultuur zo lang bewaard geweest en heeft het zolang kunnen bestaan? Dat is om maar een simpele reden: Het ligt ingesloten in de woestijn. Dit klinkt niet vreemd (en is het ook niet), maar het is wel een illusie armer. Je verwacht van een groot rijk dat het door de cultuur en door hun inventiviteit zich boven andere culturen uitsteekt en daarom zo lang kan bestaan. Maar dat is dus niet zo. Het was gewoon moeilijk aan te vallen... woestijn, woestijn, woestijn... Eigenlijk was het dus een moeilijk bereikbaar en "onvindbaar" rijk.... Ze hadden alle tijd om zo geavanceerd te worden. Oke, ze hebben jarenlang in hun nakie rondgelopen, maar dat neem je als welgeklede moderneling op de koop toe... Geef mij die Grieken of Romeinen maar...
Maar goed, eerst zien dan geloven. Ik heb geen idee wat voor een invloed de oude cultuur op me zal doen. Ik heb ook in Truva (Troje) rondgelopen met dat afzichtelijke touristische paard wat er staat. En de ongelofelijk slechte opgravingen die Schliemann daar heeft gedaan. Hij die als een woeste barbaar de grond heeft opengetrokken en de ene na de andere Troje heeft geslacht zonder het stoffelijk overschot in herkenbare staat achter te laten. Maar ik voelde de aanwezigheid van Achilles, Hector en Oddyseus en al die andere helden. De helden waarvan mijn vader vertelde op weg naar het zuiden van Frankrijk of op weg waar dan ook... Ik wilde de verhalen altijd horen... Die verhalen heb ik minder met die Egyptenaren. Hoewel ik graag nog de penis van Osiris zou willen vinden... Dus...
Dus vrijdag.. Een ritje van vier uur in een KLM-toestel, ff wat eten en hopelijk wat drinken. Gelukkig is er een aanslag in Cairo geweest... De mensen aldaar zijn bang dat de touristen wegblijven. Ik zie dat toch als iets positiefs! Dan hebben we geen rijen bij de tombes en musea. Bij de souvenirs zullen ze eerder tevreden zijn met een iets te laag bod en wie weet kan ik nog een geinige mummieschedel op de kop tikken.
Dus eigenlijk acht dagen.
De dagen meegeteld dat we in de nachttrein en bus zitten.
Dus eigenlijk zes dagen.
De dag meegeteld dat we in een bus zitten naar een optionele site (Abu Simbel).
Dus eigenlijk maar vijf dagen.
Affijn, een fijne vijf dagen dat we heerlijk als een hond in het zand kunnen rollen en kunnen genieten van stoffige pyramiden, een misvormde stenen leeuw en tempels uit lang vervlogen tijden.
Ik pretendeer zo nu en dan een beetje te weten van wat er is gebeurd in het verleden. Zo ben ik nogal ontstemd over het "feit" dat de reisorganisatie uitlegt dat de pyramiden zijn gebouwd door honderdduizenden slaven. Ach ja een klein foutje, denk ik... Helaas een foutje dat al een decade terug, is weerlegd door archeologen. Maar goed dat willen we graag geloven. ' Vroeger onderdrukten ze de mensen om grootse dingen te doen'. Het "echte" feit is dat de normale mens toen gewoon vrije tijd over had, omdat hun land voor minimaal vijf maanden overstroomd was.
Toen de Hellenen en Romeinen, Egypte bezochten en uiteraard het voedsel (graan) wegkaapten, was de Egyptische beschaving al oud. Wat heet, zo oud dat er een bepaald ontzag was. Romantische jongens die Romeinen. Wat ik pas sinds kort weet is eigenlijk best wel frustrerend... ik heb het nooit geweten. Maar waarom is de Egyptische cultuur zo lang bewaard geweest en heeft het zolang kunnen bestaan? Dat is om maar een simpele reden: Het ligt ingesloten in de woestijn. Dit klinkt niet vreemd (en is het ook niet), maar het is wel een illusie armer. Je verwacht van een groot rijk dat het door de cultuur en door hun inventiviteit zich boven andere culturen uitsteekt en daarom zo lang kan bestaan. Maar dat is dus niet zo. Het was gewoon moeilijk aan te vallen... woestijn, woestijn, woestijn... Eigenlijk was het dus een moeilijk bereikbaar en "onvindbaar" rijk.... Ze hadden alle tijd om zo geavanceerd te worden. Oke, ze hebben jarenlang in hun nakie rondgelopen, maar dat neem je als welgeklede moderneling op de koop toe... Geef mij die Grieken of Romeinen maar...
Maar goed, eerst zien dan geloven. Ik heb geen idee wat voor een invloed de oude cultuur op me zal doen. Ik heb ook in Truva (Troje) rondgelopen met dat afzichtelijke touristische paard wat er staat. En de ongelofelijk slechte opgravingen die Schliemann daar heeft gedaan. Hij die als een woeste barbaar de grond heeft opengetrokken en de ene na de andere Troje heeft geslacht zonder het stoffelijk overschot in herkenbare staat achter te laten. Maar ik voelde de aanwezigheid van Achilles, Hector en Oddyseus en al die andere helden. De helden waarvan mijn vader vertelde op weg naar het zuiden van Frankrijk of op weg waar dan ook... Ik wilde de verhalen altijd horen... Die verhalen heb ik minder met die Egyptenaren. Hoewel ik graag nog de penis van Osiris zou willen vinden... Dus...
Dus vrijdag.. Een ritje van vier uur in een KLM-toestel, ff wat eten en hopelijk wat drinken. Gelukkig is er een aanslag in Cairo geweest... De mensen aldaar zijn bang dat de touristen wegblijven. Ik zie dat toch als iets positiefs! Dan hebben we geen rijen bij de tombes en musea. Bij de souvenirs zullen ze eerder tevreden zijn met een iets te laag bod en wie weet kan ik nog een geinige mummieschedel op de kop tikken.
zo maar ff...
Sjuul Paradijs (hoofdredacteur 'De Telegraaf') dat moet toch een pseudoniem of grap zijn???
zondag 22 februari 2009
zo maar ff...
Heerlijk zo'n zondagochtend. Kijken naar een lithurgische dienst. Is het niet vreemd dat elke vrouw een bril draagt? Hoe kan een passievolle religie zo'n ontzettende zouteloze muziek voortbrengen... En zulke ontzettende lelijke vrouwen... Daar moet toch een verband liggen... Ik kijk toch liever naar van die geile negerinnen uit amerika die lekkere soulvolle kristenhondenmuziek maken dan die in geen velden of wege te bevinden sexualiteit van die uit de achterhoeken van de nederlandse heiden dichtgeplamuurde poezen die het woord lul (letterlijk en figuurlijk) niet in de mond nemen. Maar goed laat ik zo vroeg nog geen oordeel vellen... Het is godzamme liefhebbe te vroeg om zelfs maar een beetje fatsoenlijk na te denken... Laat staan een stukkie te schrijven die ergens op slaat. (btw ik weet nog steeds niet na al die jaren wanneer een v een f is en...) ik ga nu me ff laven aan de onvoorwaardelijke liefde van m'n poezen... biertje erbij... peukie... en dan weer lekker pitten... zo maar ff dus...
zondag 15 februari 2009
donderdag 12 februari 2009
jahwe niet op bezoek
Het is nu een uur of drie en de mensen van god zijn er nog niet. Kwam ik zondag dan toch te wazig over? Ben ik dan een verloren zaak? Ben ik het niet waard om gered te worden? Of is gewoon mijn deurbel weer eens ouderwets stuk? Dat moet zulke mensen toch niet tegen houden? Heb ik voor janlul schema's aangelegd en in de bijbel gelezen. Wat moet er van de wereld terechtkomen als zulke lieden niet meer te vertrouwen zijn? Of was dit te verwachten? Ach nu heb ik lekker een vrije middag.
jahwe op bezoek
Op een of andere manier heb ik zondag afgesproken met wat jehovagetuigen. Misschien was dat in mn vorige blok al te lezen. Dus morgen om 14.00 uur staan ze weer voor m'n deur. De wc moet nog gedaan worden, net als de afwas... Ze moeten wel een lekker koppie koffie of thee kenne krijge enne... een beetje skoon skijte.
Het klinkt stom maar ik heb er zin in. Ik zag de dame in kwestie zondag wat haperig citeren uit het boek daniel dus die moet ik vanavond nog even doorlezen. Vooralsnog blijkt onze daniel in kwestie nogal magische dromen te kunnen uitleggen en zelfs de droom kunnen raden van de heerser nebukadnesar.
De daniel (de latere koning van het verenigd jodenrijk) is gekidnapt samen met (een boel) andere joden en moet goed opgeleid de tiran nebukadnesar raad geven. En dat doet hij dan ook. Wat mij opvalt in de eerste twee pagina's van dat boek is dat deze daniel flink collaboreert met een buitenlandse indringer annex dictator. MMM. Dat is dus de grote koning daniel... Die van de joden en van de christenen.. (Van de christenen omdat hij dingen ziet in een Visioen (ahum) waaruit blijkt (later dus) dat jezus de rechtmatige koning van het hemelse rijk is en, en... naja... u voelt wel, stof die mensen eeuwenlang heeft verdeeld, maar ondertussen niet meer is dan een slecht verteld sprookje. Of is legende een beter woord?
Vanavond dus niet te veel zuipen en de stof een beetje eigen maken, want ik heb morgen een hoop uit te leggen... Je krijgt niet elke dag de kans zwaar gelovigen te bekeren tot het nihilisme, atheisme of voor mijn part de agnostische overtuiging. En als het moet kan ik altijd nog een rondleiding geven in mijn wc. Daar waar van elke overtuiging wel een beeld te vinden is: Leuke iconen van het katholicisme, verschillende kaarten met goden uit het hindoeisme, overtuigende foto's uit het dierenrijk, dode soldaten van het nazisme, lappedag foto's van het alcoholisme en uiteraard de kleine plaatjes van neukende oude grieken die het sexisme weer een heel andere dimensie geven...
Maar zover is het nog niet. Eerst ff lezen wat de bijbel zegt en dat weerleggen. Het zal een zware strijd worden die ik zal verliezen... Maar het pad tot bekering is nodig en desnoods te volgen in martelaarschap. Mijn geloof is sterk en ik voel de alomtegenwoordigheid niet in mij en dat zal mij sterken...
Het klinkt stom maar ik heb er zin in. Ik zag de dame in kwestie zondag wat haperig citeren uit het boek daniel dus die moet ik vanavond nog even doorlezen. Vooralsnog blijkt onze daniel in kwestie nogal magische dromen te kunnen uitleggen en zelfs de droom kunnen raden van de heerser nebukadnesar.
De daniel (de latere koning van het verenigd jodenrijk) is gekidnapt samen met (een boel) andere joden en moet goed opgeleid de tiran nebukadnesar raad geven. En dat doet hij dan ook. Wat mij opvalt in de eerste twee pagina's van dat boek is dat deze daniel flink collaboreert met een buitenlandse indringer annex dictator. MMM. Dat is dus de grote koning daniel... Die van de joden en van de christenen.. (Van de christenen omdat hij dingen ziet in een Visioen (ahum) waaruit blijkt (later dus) dat jezus de rechtmatige koning van het hemelse rijk is en, en... naja... u voelt wel, stof die mensen eeuwenlang heeft verdeeld, maar ondertussen niet meer is dan een slecht verteld sprookje. Of is legende een beter woord?
Vanavond dus niet te veel zuipen en de stof een beetje eigen maken, want ik heb morgen een hoop uit te leggen... Je krijgt niet elke dag de kans zwaar gelovigen te bekeren tot het nihilisme, atheisme of voor mijn part de agnostische overtuiging. En als het moet kan ik altijd nog een rondleiding geven in mijn wc. Daar waar van elke overtuiging wel een beeld te vinden is: Leuke iconen van het katholicisme, verschillende kaarten met goden uit het hindoeisme, overtuigende foto's uit het dierenrijk, dode soldaten van het nazisme, lappedag foto's van het alcoholisme en uiteraard de kleine plaatjes van neukende oude grieken die het sexisme weer een heel andere dimensie geven...
Maar zover is het nog niet. Eerst ff lezen wat de bijbel zegt en dat weerleggen. Het zal een zware strijd worden die ik zal verliezen... Maar het pad tot bekering is nodig en desnoods te volgen in martelaarschap. Mijn geloof is sterk en ik voel de alomtegenwoordigheid niet in mij en dat zal mij sterken...
dinsdag 10 februari 2009
ik drink mijn gifbeker
Ik kruip in mijn steeg
ik boer, ik hik
ik kruip
ik kruip
De deur opent
en met speels gemak
glijdt het bier
uit de slokdarm
het vuur dovend
Ik kruip
ik kruip
langs de stront van de hond
ik kruip
ik kruip
langs de eigen idealen
terwijl ik nooit heb geweten
waar ik voor stond
En als ik met een verdorde strot
mijn hoofd hijs
uit de heerlijkheid
van de slaap
de voordeur open
voor god
staan ze daar met frisheid
te verkondigen
dat de wereld is verrot
geef me een week
te zien wat is
zonder zorgen te maken om
morgen
geef me een week
om te zien
of er werkelijk iets is
verborgen
maar voor nu
laat me kruipen
en kruipen
en niet morgen
ik boer, ik hik
ik kruip
ik kruip
De deur opent
en met speels gemak
glijdt het bier
uit de slokdarm
het vuur dovend
Ik kruip
ik kruip
langs de stront van de hond
ik kruip
ik kruip
langs de eigen idealen
terwijl ik nooit heb geweten
waar ik voor stond
En als ik met een verdorde strot
mijn hoofd hijs
uit de heerlijkheid
van de slaap
de voordeur open
voor god
staan ze daar met frisheid
te verkondigen
dat de wereld is verrot
geef me een week
te zien wat is
zonder zorgen te maken om
morgen
geef me een week
om te zien
of er werkelijk iets is
verborgen
maar voor nu
laat me kruipen
en kruipen
en niet morgen
dinsdag 3 februari 2009
ga zit en schrijf....
Zoals een groot Amerikaans schrijver ooit over zichzelf vertelde:" Als ik een paar biertjes en wat whiskey in mijn bijzijn heb, en ik ga achter mijn tiepmachine zitten, dan vloeien de woorden vanzelf op het papier." Ik ken dat... maar ik ga maar weinig achter mijn computer zitten de laatste tijd... om te schrijven... that is... Wel om me te ergeren. Aan de godsgruwelijke traagheid, onvoorspelbaarheid en het no-nonsense beleid dat mijn pc voert. Of eigenlijk het no-everything beleid eigenlijk. Een film downloaden lukt, maar het afspelen heeft ie geen zin in... Of het beeld vertoont de beelden in een langzaam tempo met het geluid tien keer zo snel... Of het beeld gaat goed en dan is er geen geluid te bekennen. (Of het is nu echt tijd m'n oren uit te spuiten.)
Het heeft altijd lang geduurd voor mijn pc iets te voorschijn toverde. Mijn pc is van bakkeliet en uit de steentijd zoals mij wel vaker door mensen is verteld. Maar eigenlijk maakte me dat niet zoveel uit zolang ik maar een programma kon gebruiken die mijn muziek afspeelde op de manier die ik graag heb... En dat doet ie nog steeds, en dat snap ik dan weer niet. Oke soms heb je een onverwachte break in een nummer die geen breaks kent. Maar daar lig ik niet wakker van. Tenzij ik in slaap ben gevallen met een plaat die lekker hard is en na een half uur weer begint te beuken bij het begin. Maar met een goede borrel op merk je daar weer niet zoveel van. Hoewel...
Er was laatst een onderzoek. Zoals er zoveel door onze strot wordt geduwd via domme tv-programma's, quasi wetenschappelijke bladen of internetsites. Het "feit" dat als je slaapt in de stad, je onrustiger de dromen zoekt en gestoorder wordt, door een geluid dat maar een fractie van een seconde hoeft te duren. En dan gaat het niet eens over het alloude onderbreken van je REM-slaap, waar mensen knettergek van worden. Maar om iets simpels in je derde slaapfase... Afijn zo interessant, dat het zelf op te zoeken is. Ik ben halverwege dit verhaal zelf, wat iemand me vertelde, afgedwaald in het biertje dat voor m'n neus stond.
Op het moment zelf, nu dus... lekker wakker. Dus dacht ik, laat ik die verdwaalde gedachten maar eens ff op papier zetten. En na een halfuur gezocht te hebben naar word, blijk ik dat niet meer op mijn pc te hebben. Ook fijn. Het biertje is in m'n bijzijn dus ga maar los, maar nee...
En na zo een tijdje heen en weer te hebben gekloot met m'n pc ben ik totaal de gedachten kwijt die ik wilde oppennen. Ik dacht volgens mij aan het vraagstuk van Israel en de gazastrook. Mijn enorme verdeelde gedachten daarover... Aan de ene kant uiteraard de manier waarop de Joden in Israel zichzelf isoleren en proberen de verkiezingen te winnen (met de grote joodse lobby in het westen) en aan de andere kant de anti-judaese gedachtesprong die ook meer de overhand lijkt te krijgen... Maar als ik dan bekenden, uitspraken hoor doen doen die toch op z'n minst anti-semitisch aandoen, krijg ik toch benarde gevoelens. Aan de andere kant zijn, hoe je het ook went of keert, ook de palestijnen semieten. Er is geen hond die werkelijk kan zeggen dat zijn moederteef daar vandaan komt. Als je maar ver genoeg teruggaat, zou ik je ook kunnen vertellen dat ik de "mensenzoon" ben die de profetien hebben aangekondigd. Als een soort traagheid in het beeld... als het vervormde geluid dat nagalmt in de oerknal... Ik ben of ben ik niet...
Maar ik ben geen afstammeling van Daniel of zelfs maar van Ali of van wie dan ook. Ik ben maar een gast op deze verschrikkelijke aarde die ook, zo ontzettend lekker kan zijn. Ik ben maar een afstammeling van mijn ouders. Ouders waarvan ik altijd heb gehoopt dat ze verstandig zouden zijn. En dat zijn ze... maar niet waarop ik had gehoopt... Ik leef in de veronderstelling dat ouders zo verstandig zouden zijn... geen ouders meer te zijn, of ook maar te willen worden. De eigen verlichte gedachten aan te wenden en niet meer een aap af te leveren waarbij ze hun stront in de bek van hun eigen kinderen proppen en zeggen dat het voedzaam is.
Maar ach... het probleem met pc's is vaak dat er wel hier en daar een programma zit, waar de inkt en het papier dicht tegen elkaar aan liggen... dat er geen mogelijkheid is om de correcties uit te voeren, die nodig zijn. En ook hij, die net de asbak aan z'n mond zette, omdat ie dacht dat 't z'n biertje was, kan beter zijn gedachten in de break gooien die het heel zeker nodig heeft. En dan lekker luisteren naar de muziek die om hem heen gloeit, brandt en vurig strijd om te overleven.
Het heeft altijd lang geduurd voor mijn pc iets te voorschijn toverde. Mijn pc is van bakkeliet en uit de steentijd zoals mij wel vaker door mensen is verteld. Maar eigenlijk maakte me dat niet zoveel uit zolang ik maar een programma kon gebruiken die mijn muziek afspeelde op de manier die ik graag heb... En dat doet ie nog steeds, en dat snap ik dan weer niet. Oke soms heb je een onverwachte break in een nummer die geen breaks kent. Maar daar lig ik niet wakker van. Tenzij ik in slaap ben gevallen met een plaat die lekker hard is en na een half uur weer begint te beuken bij het begin. Maar met een goede borrel op merk je daar weer niet zoveel van. Hoewel...
Er was laatst een onderzoek. Zoals er zoveel door onze strot wordt geduwd via domme tv-programma's, quasi wetenschappelijke bladen of internetsites. Het "feit" dat als je slaapt in de stad, je onrustiger de dromen zoekt en gestoorder wordt, door een geluid dat maar een fractie van een seconde hoeft te duren. En dan gaat het niet eens over het alloude onderbreken van je REM-slaap, waar mensen knettergek van worden. Maar om iets simpels in je derde slaapfase... Afijn zo interessant, dat het zelf op te zoeken is. Ik ben halverwege dit verhaal zelf, wat iemand me vertelde, afgedwaald in het biertje dat voor m'n neus stond.
Op het moment zelf, nu dus... lekker wakker. Dus dacht ik, laat ik die verdwaalde gedachten maar eens ff op papier zetten. En na een halfuur gezocht te hebben naar word, blijk ik dat niet meer op mijn pc te hebben. Ook fijn. Het biertje is in m'n bijzijn dus ga maar los, maar nee...
En na zo een tijdje heen en weer te hebben gekloot met m'n pc ben ik totaal de gedachten kwijt die ik wilde oppennen. Ik dacht volgens mij aan het vraagstuk van Israel en de gazastrook. Mijn enorme verdeelde gedachten daarover... Aan de ene kant uiteraard de manier waarop de Joden in Israel zichzelf isoleren en proberen de verkiezingen te winnen (met de grote joodse lobby in het westen) en aan de andere kant de anti-judaese gedachtesprong die ook meer de overhand lijkt te krijgen... Maar als ik dan bekenden, uitspraken hoor doen doen die toch op z'n minst anti-semitisch aandoen, krijg ik toch benarde gevoelens. Aan de andere kant zijn, hoe je het ook went of keert, ook de palestijnen semieten. Er is geen hond die werkelijk kan zeggen dat zijn moederteef daar vandaan komt. Als je maar ver genoeg teruggaat, zou ik je ook kunnen vertellen dat ik de "mensenzoon" ben die de profetien hebben aangekondigd. Als een soort traagheid in het beeld... als het vervormde geluid dat nagalmt in de oerknal... Ik ben of ben ik niet...
Maar ik ben geen afstammeling van Daniel of zelfs maar van Ali of van wie dan ook. Ik ben maar een gast op deze verschrikkelijke aarde die ook, zo ontzettend lekker kan zijn. Ik ben maar een afstammeling van mijn ouders. Ouders waarvan ik altijd heb gehoopt dat ze verstandig zouden zijn. En dat zijn ze... maar niet waarop ik had gehoopt... Ik leef in de veronderstelling dat ouders zo verstandig zouden zijn... geen ouders meer te zijn, of ook maar te willen worden. De eigen verlichte gedachten aan te wenden en niet meer een aap af te leveren waarbij ze hun stront in de bek van hun eigen kinderen proppen en zeggen dat het voedzaam is.
Maar ach... het probleem met pc's is vaak dat er wel hier en daar een programma zit, waar de inkt en het papier dicht tegen elkaar aan liggen... dat er geen mogelijkheid is om de correcties uit te voeren, die nodig zijn. En ook hij, die net de asbak aan z'n mond zette, omdat ie dacht dat 't z'n biertje was, kan beter zijn gedachten in de break gooien die het heel zeker nodig heeft. En dan lekker luisteren naar de muziek die om hem heen gloeit, brandt en vurig strijd om te overleven.
maandag 19 januari 2009
Druk druk druk (de farce die ik heet)
Ik heb t druk gehad deze laatste paar weken van 2008 en de eerste week van 2009. Heel druk met het verkankeren van m’n longen en het verzuipen van míjn brein. Uiteraard was daar de voorbode van de kerst en de donkere dagen. Het te vaak naar de kroeg gaan. In de kroeg mezelf voor schut zetten door in de rol te kruipen van overenthousiaste dronkelap. Hier en daar mensen beledigen door precies de verkeerde provocerende opmerkingen te maken. Buik vooruit, armen wijd… in de ene klauw een sigaret en de andere een bier. Een klassiek geval van overacting.
En nu... tja. Nu al drie weken, drie dagen per week de alcohol laten staan. (Of zijn 't pas twee weken?) Op de dagen dat ik er geen reden toe zie een biertje te pakken, pak ik geen biertje. Rationeel gezien erg goed van me... tap tap tap op de schouders.
En tap tap tap met de voetjes. Ik ben aan het fitnessen op een wijvencomputer, aan het sporten op een wijvencomputer. En zo fanatiek dat ik soms een uur of vier aan het tennissen ben. Het gevolg: tennisarm. Ik ben zo serieus bezig dat ik zelfs bijna ben begonnen met joggen. Het moet toch niet gekker worden.
Toch is de behoefte om te drinken niet geheel weg. Vaak is drinken de bron om iets te schrijven. De woorden vloeien wat sneller uit mijn hoofd de pc in. En niet alleen met schrijven... Ook met het zingen en verzinnen van melodien bij het horen van een gitaarstukje heb ik een versnapering nodig (maak ik mezelf wijs... maar wijs is wijs denk ik dan... misschien dan toch een beetje, waarschijnlijk een beetje...)
Ook daar ben ik mee begonnen. Het maken van liedjes met heel iemand anders dan de band 'two headed dog' waar ik in speel. Minder schreeuwen en wat meer zingen. Het gaat aardig, maar twijfel sluipt altijd rond in het hoofd. Het idee dat het niet klinkt, is groot. Ook al zeggen mensen iets anders. En dan denk ik weer aan een biertje... Het redmiddel om niet te lang aan iets negatiefs te denken, het gevoel te krijgen een extra arm te hebben om te boksen tegen mezelf. Maar als dan de trek weer verdwijnt, hoor ik mezelf weer uitkafferen... Ik hoor me de zwakte vervloeken... De farce die ik heet...
En toch... de winst is daar, door te zien dat je met mensen om kunt gaan zonder die extra arm. Ik kan nu ook zonder arm een winkel in en soms zelfs genieten van dingen die ik voorheen haatte. Ik kan de rust bewaren wanneer dat nodig is. De rust die nodig is om mezelf niet meer te spelen.
En nu... tja. Nu al drie weken, drie dagen per week de alcohol laten staan. (Of zijn 't pas twee weken?) Op de dagen dat ik er geen reden toe zie een biertje te pakken, pak ik geen biertje. Rationeel gezien erg goed van me... tap tap tap op de schouders.
En tap tap tap met de voetjes. Ik ben aan het fitnessen op een wijvencomputer, aan het sporten op een wijvencomputer. En zo fanatiek dat ik soms een uur of vier aan het tennissen ben. Het gevolg: tennisarm. Ik ben zo serieus bezig dat ik zelfs bijna ben begonnen met joggen. Het moet toch niet gekker worden.
Toch is de behoefte om te drinken niet geheel weg. Vaak is drinken de bron om iets te schrijven. De woorden vloeien wat sneller uit mijn hoofd de pc in. En niet alleen met schrijven... Ook met het zingen en verzinnen van melodien bij het horen van een gitaarstukje heb ik een versnapering nodig (maak ik mezelf wijs... maar wijs is wijs denk ik dan... misschien dan toch een beetje, waarschijnlijk een beetje...)
Ook daar ben ik mee begonnen. Het maken van liedjes met heel iemand anders dan de band 'two headed dog' waar ik in speel. Minder schreeuwen en wat meer zingen. Het gaat aardig, maar twijfel sluipt altijd rond in het hoofd. Het idee dat het niet klinkt, is groot. Ook al zeggen mensen iets anders. En dan denk ik weer aan een biertje... Het redmiddel om niet te lang aan iets negatiefs te denken, het gevoel te krijgen een extra arm te hebben om te boksen tegen mezelf. Maar als dan de trek weer verdwijnt, hoor ik mezelf weer uitkafferen... Ik hoor me de zwakte vervloeken... De farce die ik heet...
En toch... de winst is daar, door te zien dat je met mensen om kunt gaan zonder die extra arm. Ik kan nu ook zonder arm een winkel in en soms zelfs genieten van dingen die ik voorheen haatte. Ik kan de rust bewaren wanneer dat nodig is. De rust die nodig is om mezelf niet meer te spelen.
Abonneren op:
Posts (Atom)
