ochtend

Er zijn van die dagen, dat je knorrend van geluk wakker wordt. De handen onder je hoofd en de warmte van je dekens... Het geluid van de wekker maakt je wel wat mismoedig, maar je hebt het gevoel dat je het aankan. Er schijnt een zonnetje dwars door de vergane gordijnen heen. Een heerlijke opening verraad de zon. Mijn meissies strekken de rug, net als ik dat doe... De een komt langzaam op gang door enigszins verwilderd de slaap van zich af te gooien, zich langzaam strekkend uit de bermudadriehoek van mijn in foetushouding liggende benen. De ander, die zich een hele nacht heeft genesteld in de holte van mijn borst en buik, sluipt naar mijn mond... ff ruiken, ff neuzen...

Samen kijken we naar de zon, doen een poging in elkaar te kruipen. We knipperen naar elkaar en mijn hand gaat over de ruggetjes en als vanzelf vallen ze om... even de buikjes aaien, even de neus, even zoenen... En na een paar keer luidruchtig te hebben gegeeuwd, alsof ik een wookie nadoe sta ik op...

Ik verlang dan naar vloerverwarming en koude sneeuw die buiten ligt. Mezelf bijna verwennen met een heerlijk glas gluhwein of warme choco met rum. Een horrorfilm die alle kneusigheid versterkt en dan als ik weer zo zat ben als een aap... lekker in het zonnetje liggen woelen met mijn meissies... een mooie plaat op en maar staren naar de zon... Totdat je blind wordt van het verblindende licht en gek wordt van blijde gedachten... Net zolang tot je compleet uitgemergeld de kermis van je plafond en de achtbaan in je buik hebt bedwongen en weer wacht op die mooie ochtend, de neuzen bij elkaar en vrijen alsof je nooit een vrouw hebt gehad...