Er schalt muziek uit de stereo. Waarschijnlijk een requiem... Mozart... De pijn in het lichaam, elke bot, elke zenuw, elke huid sterft bij de aanraking, zelfs de denkbeeldige...
Ik heb een nare smaak in mn bek, alsof ik na al die jaren een stuk vlees, ongekookt, ongebakken in mn mond heb gestopt en als een een gek heb lopen kauwen en achter mn kiezen heb verstopt.
Als ik zo wakker wordt en mijn hoofd krampachtig draai naar de slaapkamermuur, zie ik de dikke tieten van de playmate op mijn playboykalender... ik walg... Ik sla mn linkerhand naar het open gedeelte van het bed... en woel in iets nats...
Langzaamaan begint mijn verdorde geest, een herinnering te vormen...
Met uitgestreken gezicht zit ik weer op de bank, tv kijkend, en zie ik ze langsglijden, die irritante, kleine mensen, maar eentje springt er uit...
Het is Bach wat ik nu hoor: Erbarme dich... mein gott... en ja, dat is het...
Na een kwartier te hebben gekeken naar die verveelde gezichten, die flirtige schouders, die lonkende blikken schijn ik het besluit te hebben genomen: Ik pak 'r...
Ik kijk naar links in mn bed en zie het levenloze lichaam van mijn meissie liggen... de buik opengereten van kut tot borst en een dode blik...
Ik grijp naar mijn pijnlijke lichaam, er ligt koud staal naast mijn been... mijn handen wassen zich in bloed... het vlees van mijn heupen in de mond...
En ik kauw, kauw, kauw...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten