Herinnering

Ik heb vanavond heerlijk geoefend met de band 2HD. Hoewel niet alles even geweldig ging, heb ik toch weer iets er aan over gehouden. Een herinnering… eentje van een jaar of vijftien geleden in een diepe kou…

Nu ik zo zit achter m’n pc en de katten zie spelen met een nepmuis, bij gebrek van hun loopje buiten… en uiteraard de onvermijdelijke sigaret en het biertje dicht bij me op de tafel, is het gevoel van dat moment toch moeilijker voor me te halen dan ik dacht…

Ik weet al wat!!! Ik zet even een muziekje op.. klassiek uiteraard… maar niet te zwaar… Ok Pergolesi dan maar… het stabat mater, het doet een beetje denken aan mozart, beetje bach… ja meer bach maar dat komt vooral door het onderwerp… Even kijken? Nee last.fm pakt t niet, zoals de meeste klassieke muziek niet gepakt wordt… ach ja…

We zitten wat te kletsen in een zoveelste rookpauze en de bassist vraagt aan mij wat mijn favoriete schrijver is. En zonder na te denken geef ik celine op. Hij heeft het niet gelezen, wat ik aan de ene kant raar vind want ik heb het wel vaker tegen hem gezegd… Aan de andere kant ook weer niet, want het is niet echt heel erg makkelijk.

Zijn schrijver is niet geheel duidelijk maar een paar van de schrijvers die voorbij komen zijn Bukowski, Doyle en Poe. Ik moet zeggen dat ik deze laatste wel veel in m’n kast heb staan maar ik heb hem nooit gelezen. We praten wat over de eerste twee en langzaam aan kan ik mijn eerste herinnering vertellen:

Mijn hoofd voelt zwaar, het is een uur of half zes en ik heb weer eens niet geslapen…. Over een uur moet ik op… Zeven over half acht de trein naar Amsterdam… kwart over acht langzaam lopen over het damrak richting de keizersgracht in een oud pand plaats nemen en luisteren naar een kerel die me gaat uitleggen op welke drie manieren ik moet kunnen lezen…

Ik stap uit mijn bed en heel zachtjes loop ik naar beneden. Ik zal en moet nog minstens een uur slapen, het is donderdag en dag vijf dat ik niet of bijna niet heb geslapen… In de keuken doe ik de koelkast open en ik pak de fles jenever… ik giet de jenever in een glas neem twee vreselijke slokken en doe water bij het glas… neem nog een slok en ja dat is beter… ik vul de fles bij met water en denk: “Binnenkort maar even een fles kopen om alles weer bij te vullen.” De fles die ik al tijden leeg drink is van m’n vader… Ik loop weer naar boven en in mijn bed gooi ik het glas in een keer naar binnen… echt helpen doet t niet… en zo gaat mijn wekker een uur later…

Om een uur of zeven stap ik op de fiets… Ik heb een thermosfles koffie en een boterham of vier in m’n tas zitten en langzaam rij ik naar het park in de stad… ik heb er geen zin meer in… na acht jaar op de middelbare school (waarbij ik het record aan 5 HAVO overdoen heb verbeterd) heb ik geen zin meer in dingen die er voor mij op dat moment niet toe doen… Ik wilde nederlands studeren voor de literatuur en niet voor weet ik wat voor stompzinnige gelul over hoe een zin in elkaar hoort te zitten…

Ik ging zitten op een bankje… ik keek uit over de haven van Hoorn en de weinige schepen die daar lagen en ik pakte mijn boek: Reis naar het einde van de nacht! Elk woord, elk beeld slokte me op en ik had het niet koud meer… ik las over WO I en over zijn reis naar Afrika en zijn remedie tegen malaria en zijn reis naar new york en zijn belevenissen met al die stompzinnige mensen met kwaaltjes waar de meeste mensen tegenwoordig nog steeds mee aankomen, over eeltknobbels en te strakke schoenen over vrouwen met verwijde anussen en te weinig voorbehoedsmiddelen en eerlijk gezegd wat al niet meer…”

Veel kan ik me niet meer herinneren, ik MOET het nog altijd een keer nalezen en ik raad het eenieder aan… Mijn voorliefde voor drie puntjes is er uit voortgekomen… … …

Nooit heb ik meer een boek zo intens beleeft als dat boek… zittend in park met de temperatuur rond het vriespunt, een kop koffie, een paar broodjes en dat vanaf een uur of half acht tot een uur of half vijf

Ja ik moet ‘m een keer herlezen…