Het uur u: niets! Echt niet?! Nee, echt niet, helaas!

Verdomme het is weer eens laat. Althans zo erg, verdomme, dat je de klok er op gelijk kan zetten… (is dat het juiste vervorming van het gezegde, ik geloof het niet, maar ja) Eindelijk voel ik me wat beter. Ik voel wat leven in mijn lijf komen en dan kijk je om je heen en je ziet de tv aanstaan. Totaal overbodige verspilling vooral als je kijkt wat er op een tijdstip als dit op de tv is. Ok je bent volledig thuis als je dames met grote borsten of klein, huisvrouwtjes, omasex of de juiste standjes tussen de geliefden jan en marlies ofzo wil weten. In dat geval toets nummer ehm ff wachten -pom pom pom- (geen onjuiste info geven he, ja daar is ie) 4242…

Het is voor mij altijd zo’n dubieus tijdstip dat ik niet weet of ik de gedachten opgedaan in de loop van de dag, week of maand wel op papier moet zetten. Meestal is het een gerotzooi in de spreekwoordelijke kantlijn van mijn leven. Maar toch springen er af en toe gedachten naar boven die ik MOET opschrijven. Volledige misvatting! Niet doen!!! AJB!

Ik begon met de gedachte over nieuwe muziek te schrijven die ik al ken, maar niet echt ken. Vervolgens had ik het idee te schrijven over gevoelens die ik niet begreep en waar ik een quasi-filosofische woordenstroom voor over had en waar ik de volgende dag met irritatie naar had kunnen kijken: “Wat voor onzin kraam ik nu weer uit… Wat een ongelooflijke … ben ik!” Maar ja de regel die ik heb is: Alles wat ik onder welke toestand dan ook domweg op een log kwak moet ik daar laten, want het is niet mooi maar wel een momentopname…

Dus zo zit ik drie alinea’s verder en heb ik niet opgeschreven wat ik werkelijk in m’n hoofd had… ook mooi… mmm… tja…

Dit klinkt alsof ik zeg dat ik de wijn van de Aldi in die lieterpakken zo ontzettend geweldig vind… En eerlijk gezegd zou ik die ook geweldig vinden… In een hutje op de hei, levend van gras, want schapen eet ik niet uiteraard…

Ik zou zeggen: ach ja… er komen wel betere momenten, zelfs als het zo laat zou zijn… verdomme!!!