Druk druk druk (de farce die ik heet)

Ik heb t druk gehad deze laatste paar weken van 2008 en de eerste week van 2009. Heel druk met het verkankeren van m’n longen en het verzuipen van míjn brein. Uiteraard was daar de voorbode van de kerst en de donkere dagen. Het te vaak naar de kroeg gaan. In de kroeg mezelf voor schut zetten door in de rol te kruipen van overenthousiaste dronkelap. Hier en daar mensen beledigen door precies de verkeerde provocerende opmerkingen te maken. Buik vooruit, armen wijd… in de ene klauw een sigaret en de andere een bier. Een klassiek geval van overacting.

En nu... tja. Nu al drie weken, drie dagen per week de alcohol laten staan. (Of zijn 't pas twee weken?) Op de dagen dat ik er geen reden toe zie een biertje te pakken, pak ik geen biertje. Rationeel gezien erg goed van me... tap tap tap op de schouders.
En tap tap tap met de voetjes. Ik ben aan het fitnessen op een wijvencomputer, aan het sporten op een wijvencomputer. En zo fanatiek dat ik soms een uur of vier aan het tennissen ben. Het gevolg: tennisarm. Ik ben zo serieus bezig dat ik zelfs bijna ben begonnen met joggen. Het moet toch niet gekker worden.

Toch is de behoefte om te drinken niet geheel weg. Vaak is drinken de bron om iets te schrijven. De woorden vloeien wat sneller uit mijn hoofd de pc in. En niet alleen met schrijven... Ook met het zingen en verzinnen van melodien bij het horen van een gitaarstukje heb ik een versnapering nodig (maak ik mezelf wijs... maar wijs is wijs denk ik dan... misschien dan toch een beetje, waarschijnlijk een beetje...)

Ook daar ben ik mee begonnen. Het maken van liedjes met heel iemand anders dan de band 'two headed dog' waar ik in speel. Minder schreeuwen en wat meer zingen. Het gaat aardig, maar twijfel sluipt altijd rond in het hoofd. Het idee dat het niet klinkt, is groot. Ook al zeggen mensen iets anders. En dan denk ik weer aan een biertje... Het redmiddel om niet te lang aan iets negatiefs te denken, het gevoel te krijgen een extra arm te hebben om te boksen tegen mezelf. Maar als dan de trek weer verdwijnt, hoor ik mezelf weer uitkafferen... Ik hoor me de zwakte vervloeken... De farce die ik heet...

En toch... de winst is daar, door te zien dat je met mensen om kunt gaan zonder die extra arm. Ik kan nu ook zonder arm een winkel in en soms zelfs genieten van dingen die ik voorheen haatte. Ik kan de rust bewaren wanneer dat nodig is. De rust die nodig is om mezelf niet meer te spelen.