schuld

Ik zat de laatste tijd weer eens te denken over de schuld. De schuld die iedereen wel voelt maar veelal onderdrukt. Het “wat als”- syndroom.

Twaalf jaar, ik denk dat ik dat ongeveer moet zijn geweest. We stonden op een camping en dat was niet de eerste keer. Mijn broer en ik liepen rond en we zagen dat de jonge gasten naast ons waren vertrokken. Hun tafel die stond nog op de plek met hun bladen erop achtergelaten… Liu of lui oftewel hem in het frans… Blaadjes met naakte vrouwen erin die anders dan in de playboy letterlijk de bloemen van hun naaktheid lieten zien.. laten we niet moeilijk doen: geile plaatjes van open kutten…. Laten we zeggen dat ik behoorlijk moeite had mijn lul in bedwang te houden. Het is geen mooi verhaal over de eerste ontluikende sexualiteit maar mooier kan ik het helaas niet maken….

We moesten deze lekkere porno alleen weten te verstoppen, want we wisten dat sex slecht is… Dat is iets wat we altijd hebben ingeprend gekregen… sex of liefde is iets romantisch, iets wat je samen met de liefde van je leven ondergaat… Oftewel mijn sexuele voorlichting bestond uit: je moet je ding wel schoonmaken aan de voorkant; wees altijd schoon!

Ik was niet echt met sex bezig, maar een open kut? daar ik kon toch echt niet omheen….
Dus waarheen… waar die blaadjes verstoppen… Uiteindelijk bedacht ik dat de foto’s onder de achterbank van de auto konden worden verstopt…

Thuis gekomen, een week of drie later, waarin we totaal waren vergeten dat we dingen hadden verstopt, maakt mijn moeder de auto schoon en komt uiteraard de blaadjes tegen…

Waar komen deze dingen vandaan!!! “Godverdomme zulke dingen tolereer ik niet!”
Ik maakte me sterk en zei dat die van mij waren en om het nog erger te maken hing ik de grootste posters op in m’n kamer, naast de posters van de bandjes waar ik op dat moment fan van was…

Na een weekend weg naar een vriend van mij waren de posters verwijderd… Nooit heb ik meer zulke dingen opgehangen…

Toen ik met m’n nieuwe wief samen was, moest ik m’n playboy- poster weghalen ook al weer te provocerend… Terwijl het gewoon een mooie jonge dame is met dikke tieten, en ja ik zou me zelf klaar kunnen maken op zo’n foto van een lekkere geile dame…

Waar het om gaat: schuld wordt je aangedragen… veelal door anderen met gedachten die niet de jouwe zijn, maar je wordt altijd in dat keurslijf gedwongen, het kan je moeder zijn of je vriendin of de mensen om je heen (maar daar heb ik het nog niet overgehad)

De vraag is altijd waarom ga je deze mensen niet enorm haten, laat me zijn wie ik ben…
Het antwoord is altijd simpel, je bent degene wie je leeft, niet degene die je bent, want altijd komt het besef dat wat je bent is niet wat je hoopt en dat wat je hoopt is niet wat je bent