de vulling

Sinds anderhalve week loop ik met een pijnlijke kies rond. En aangezien ik nooit kiespijn heb gehad voordat ik bij de tandarts ben geweest,. is dat nogal een wonderlijke ervaring. Elke keer als ik een glas water naar binnen goot, gaf dat een, ja wat zal ik zeggen, nare pijnscheut, die doortrok tot diep in m’n hoofd, die vervolgens een uurtje of zes bleef hangen. Dus ik besloot maar eens eerder dan normaal de tandarts te bellen.

En vandaag was het dan zo ver. En ik had het niet beter kunnen timen, want vanochtend brak een deel van de vulling af. Een mooi wit stuk. Dus of het zeker een stuk vulling was, dat is de vraag.

Om 13.00 uur was ik bij de tandartsschool. En helaas maar waar, kreeg ik iemand anders dan normaal toegewezen… Mijn vaste vrouwelijke leerling had een overvolle agenda. Wat zoiets betekend als: “Ze is weer eens uitgelopen en loopt nu met iemands gebit te klooien in een tempo dat toch ietwat te langzaam is voor een vierdejaars.”

Om 13.05 uur kwam er een jongen met krullen die mijn naam riep. “Verdomme!!!” denk ik nog “een kerel, daar gaat m’n 5 minuten-pleziertje” Want wat is er mooier dan geholpen worden door een vrouw in een doorschijnende witte broek en deze twee trappen omhoog langzaam achterna te lopen. Een geiligheidje eersteklas voor een ouwe lul als ik.

Als ik een halfuurtje in de stoel heb gelegen en alles heb uitgelegd aan de docent en leerling besluiten ze dat er inderdaad een stuk kies is afgebroken en dat niet een, maar alle drie de vullingen (ja, in een kies) verwijderd moeten worden. De vierde laten ze maar zitten die ziet er niet onaardig uit.

Om 13.45 begint de jongen mijn kiezen uit elkaar te trekken door middel van haken en klemmen. Vervolgens wordt er een roze plastic lapje over mijn mond gespannen zodat ik de kaken niet meer op elkaar kan zetten. Geeft niks dat heb ik vaker gehad. De beitel wordt erbij gepakt en hij begint te schuren en te schrapen en te hakken.

Na een lange zucht vertelt de goede jongen dat er toch meer weg is gehaald dan hij had gedacht en dat hij de zenuw door het dunne laagje kies wat er nog over is, kan zien zitten.

- “Ik denk dat de kans groot is dat ik een zenuwkanaalbehandeling” (dit wordt door word verbeterd tot zenuwKWAALbehandeling overigens) “moet gaan doen”
- “Ros dat ding er dan maar uit, daar heb ik geen zin in!!!”
- “Waarom je bent nog hartstikke jong, begin 30… 35 zelfs, je hebt je halve leven nog voor je!
- “Wat heeft dat nou te maken met de pijn die ik dan zal hebben, da’s toch niet logisch… als dat moet, pak je gewoon een tang en rukt dat ding er uit!!!”


Om 14.30 wordt dezelfde docent erbij gehaald om nogmaals even te bekijken wat het plan nou eigenlijk is. De docente vraagt om een foto die niet duidelijk laat zien welke kies dat is. Ik vertel ze dat dat het gat is, die in mijn gehemelte een rare plek inneemt. Het fenomeen is ooit besproken vorig jaar in een artikel in een blad voor tandspecialisten.
Ze weet daar niks van en mompelt iets over een eventueel idee waardoor het misschien ontstaan kan zijn en gaat dan weer over tot de orde van mijn dag…

14.35 Ze besluiten de kies toch dicht te gooien… maar dan in kleine laagjes en de onderkant belegd met een spulletje dat de bovenkant van de zenuw moet beschermen. De normale verdovingen zijn al enigszins uitgewerkt of ze werken niet goed genoeg want elke keer dat die klojo een waterstraaltje of een briesje lucht langs mijn kies werpt, verga ik van de pijn. Maar dat zal alleen maar te zien zijn aan mijn knipperende ogen, want ik ben natuurlijk wel een grote vent.

Langzaamaan bouwt hij de kies weer op tot… naja tot een kies dus. Het irritante aan de opbouw en de boringen is wel dat zelfs de ‘verharder’ pijn doet en dat ik me op een gegeven moment verslik in een stukje overgebleven vulling.

“Ah, dat zal nog een restantje zijn…” zegt ie…
…
…
“o nee, verdomd dat is de vierde vulling… als je dan alles hebt, krijg je ook alles, hahaha, nou dan moet die straks ook maar even gedaan worden.”

Afijn, rond een uur of vier en geen enkele pijnmindering later loop ik weg met de mededeling dat als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn dat ik dan toch echt even contact moet opnemen en dat er dan opnieuw naar de kies moet worden gekeken. En ik kan alleen maar denken dat er ooit een tijd was dat je gewoon de rotte kies eruit trok… Ok het kauwt wat moeilijk, maar goed ik heb nog vijftien kiezen over.