Geloof

Ik geloof niet meer in mezelf
Altijd gedacht dat er wel iets was waar ik me mee kon onderscheiden
Maar ik geloof niet meer in mezelf
Ik wankel steeds door vreemde werelden
Die me vertellen wat ik ben,
Maar het is als ‘n fictioneel verhaal
Je leeft de hoofdpersoon
Maar dat ben je niet
Je droomt om te kunnen zoenen
Met een wijf dat je niet kent
Maar waar het echt op neer komt is dat jij het wijf bent
Die wordt gezoend
Door de hond van de buren
Dat kleine kut keffertje
Die bang wordt van je nogal mager uitgevallen katjes

Maar wat ik ook zeg: ik geloof niet in mezelf
Ik snij liever mijn arm aan gort
Dan toe te geven aan de echte liefde
Want ik denk te weten dat dat niet bestaat
Ik brand mijn ogen liever dan te moeten toe te geven
Dat ik je mis
Want juist doordat ik blijf hopen
Geef ik mezelf geen kans om
Te stoppen met mezelf te pijnigen

Nee ik geloof niet in mezelf
en daar moet ik het ook maar bij houden

zomer

Het heeft tijden geduurd om te vertellen wat ik nu ga vertellen. Het is niet zoiets waar ik mij voor schaam, maar wel degelijk iets waar andere mensen zich aan zouden kunnen storen.

Het begon allemaal in een prachtige zomer. Zo’n zomer waarin de half- korte broeken en t-shirts… korte rokjes, topjes met diepe snedes… het wulps gedrag van welk soort dan ook (man en vrouw) ongekend was. De meiden en jongens die elkaar bereden alsof zij honden waren, zonder enige schaamte en zonder enig oog voor werkelijke liefde. De hitsigheid die de toon zette voor elke conversatie, elk oogcontact, elke aanraking van de hand op een schouder, elke vluchtigheid van de test der sexen…

In al deze warmte voelen mijn handen koud, en het zweet gutste langs mijn slapen… maar een sigaret opsteken was een probleem.

“Ik wil weg… weg… weg
klote zooi!, nog een bier en ik stort neer
nou nog een dan, klote zooi! Klote zooi!”

Aan het eind van de bar zit ik zo een beetje te doen alsof ik niet dronken ben, met m’n hoofd niet al te ver gebogen en te luisteren naar de muziek en ik wist het… (hoewel een beetje laat…): na een tijdje komt er altijd wel iemand naar me toe…

Een wat dikkig meisje komt naast me zitten en ze begint met me te praten en te praten en te praten en we hebben het over onze relaties… althans zij dan en ik weet eigenlijk niet wat ik met haar aan moet, behalve dat haar gezicht zo mooi is, dat het brandt in mijn ogen… Het doet pijn aan m’n ogen om haar aan te kijken en voor ik het weet raak ik zo verliefd op dat meisje dat ik niet weet wat ik er mee aan moet… maar het gaat vanzelf… we kletsen en praten en kijken… ja vooral kijken in elkaars ogen… ik verdrink zo erg dat ik niet meer weet wat m’n lichaam doet en voor ik het weet steekt ze haar tong in mijn mond en we zoenen… heel kort… te kort… maar gelukkig zo kort dat de jongen die naar ons toekomt het niet ziet…

“Ga je mee naar … ?
Ja is goed!”

Ze kijken elkaar aan en ze vertrekken zonder veel misbaar naar een andere kroeg…
Ik blijf een beetje ontheemd staren naar m’n half lege biertje, en ik staar en dan schiet me te binnen wat ik moet doen: “Ze is van mij!!!”

Ik loop naar de steeg naast de kroeg waar ze is en ik wacht… heel lang… te lang…

Twee uur later loopt ze de kroeg uit… ik fluister haar naam maar ze reageert niet… ik roep iets luider haar naam en ze ziet me staan in het donker van de steeg… vrolijk loopt ze naar me toe en groet me met mijn naam…

“snel! Kom hier!
Ok”

Als ze naar me toeloopt en ik zeker ben dat niemand ons ziet, omhels ik haar… pak haar hoofd… draai haar mond naar de mijne en onze lippen kussen…
En als ik haar in de ogen kijk, steek ik mijn mes diep in haar buik… het enige wat ze doet is zuchten en ik smelt… haar bloed vloeit over mijn hand en ik kijk haar diep in de ogen… de mooiste ogen die ik ooit heb gezien… Ik trek het mes uit haar buik… en als ik nogmaals kijk zie het onbegrip… ik zoen haar nogmaals en langzaam zakt ze in m’n armen ineen… Ik heb nog nooit van een vrouw zoveel gehouden als deze zomer… maar stiekem hoop ik ooit de ware te vinden en weer zo’n mooie zomer mee te maken.

Een dag als geen ander 2

Er valt een leegte in mijn hoofd die niet vullen lijkt…

Als een idioot die niet weet wat obstakels zijn, sta ik op uit m’n stoel, beuk de tafel aan de kant… waggel twee stappen naar de keuken en sla met mijn hand tegen het glaswerk naast de keuken… sla in een beweging mijn hoofd tegen de deurpost… draai in pirouette neerwaarts de keuken door en beland als vanzelf met mijn andere hand op de deur van de koelkast… trek deze open en als ik naar het bierblikje kijk, besef ik dat god bestaat en dat er geen toeval is: Ik had voetballer moeten worden…

Er is maar een penalty, dat bier moet gedronken worden…

Twee seconden later belt mijn vriend de bassist op:
“Zal ik naar je toe komen, ik ben morgen vrij…
Geen probleem, leuk! neem je wel je eigen bier mee… je weet, dat ik weet dat ik nooit genoeg heb…
Ik zie je strax
Ok”

Als ie een klein uur later bij me is, praten we wat en ik zet wat muziekjes op… Op een gegeven moment doen we om en om een nummer en proberen we leuke youtubefilmpjes te zoeken… Met klassiekers uit de jaren ’60 en met klassiekers van het metalgebeuren waar we ooit zo’n fan zijn geweest. Ik net iets anders dan hij, maar juist nu maakt dat het heel spannend en VOORAL lachwekkend. En na verloop van tijd komen de rookwaren met een tintje naar voren…

En juist dat soort dingen maken de dingen zo leuk… Er komen uiteraard wat bluesgasten naar boven die we zo hard mogelijk moeten horen en een aantal soulzangeressen en een aantal countryzangeressen en uiteraard blues, blues…

En van miezerig mannetje dat domweg voor zich uit zat te staren in een bedompt huis en als een chagrijnige narcist in een huis vol spiegels en koelkasten verander ik in een verliefde tiener die helemaal warm wordt van de muziek die tragische vrouwen hebben voortgebracht…

Dit maal zal de kater de mijne zijn, want het is weer een dag als geen ander…

Een dag als geen ander 1

Al met al was deze dag een dag waarvan ik dacht dat is een dag, daarmee kan je thuiskomen. Het is niet zo dat er veel gebeurd is… sterker nog, niets is gebeurd in de zin van aardverschuivingen, opgeloste dilemma’s of van wereldschokkende filosofische doorbraken of wat dan ook… en ik zou zeggen: godzeidank!!!

Ik werd al wakker met de ringtoon van een ambulance, oftewel de wekker… en opmerkelijk genoeg stoorde ik mij daar niet aan… Als ik me voorover buig om de wekker uit te zetten, zie ik mijn vrouw in allerlei vreemde bochten op een blauwkleurig matje kronkelen om de dagelijkse beweging in haar lijf opgang te brengen… En met een schuin oog geniet ik van die bewegingen en ik verval weer in fijne sexuele dromen die nog zeker een uurtje of twee mijn slaperige staat waardevol maken…

Helaas moet ik bekennen dat nadat ik toch echt wakker ben geworden, ik niet meer kan slapen… As ik opsta kan ik slecht lopen… Mijn rug, juist boven de billen doet pijn. Ik probeer verschillende poses uit en ik kom tot de ontdekking dat ik me prima kan voortbewegen als ik een ietsie pietsie door m’n knieën zak. Maar om nou de hele dag rond te lopen alsof je een drol van het formaat duikboot in je onderbroek hebt, is tja… Onprettig zullen we maar zeggen… En gelijk komt de enorme angst naar voren, dat ik bij elk pijntje weet dat er iets ergs aan de hand is, maar goed… hypochondrie is mij niet vreemd.

Als ik lekker thuis ben, lig ik een boek te lezen en val weer in slaap… Gelukkig heb ik de wekker gezet om een uurtje of vier (het moet niet te laat worden…) Ik maak me op om te eten en uiteraard is dat weer erg lekker (het eten dus)… En daarna snel naar huis,

Tijd, tijd, tijd om de tekst af te maken voor het nieuwe nr van 2HD….

Een uurtje later belt onze drummer af: ziek…
“he verdomme ik had net zo’n zin om weer te krijsen alsof een baby krijst dat te heet voedsel in de strot krijgt gedouwd!” Ik moet zeggen, ik ben aan het balen… Er valt een leegte in mijn hoofd die op dat moment niet te vullen valt.

Een jochie dat een man wil spelen

fHet huis staat blauw…. En niet blauw zoals het normaal is… wel van de rook, ja dat wel… maar meer… blauw… letterlijk.

En met een gemiddelde van vier keer per uur naar de wc, draait deze overuren…

Ook mijn sloffen draaien overuren…

Ik loop van de tv en de pc en de wc en de koelkast naar een positie liggend naast mijn katten op de grond… ze aaiend over de buik of spelend met de tanden en hun poten, naar de bank waar de tv continu aan staat. Dan wel op de OS dan wel op een serie die ik maar halfslachtig bekijk (en heet de dame die af en toe de OS onderbreekt voor nieuws uit Den Haag echt anargie???) nee dat zal wel niet!

Ik neem een (lichte) overdoses aan pammetjes, maar ook dat helpt niet om een beetje rustig te worden… zelfs als ik aan mijn fles begin met geheime inhoud, die ik drink op het podium, wil ik niet een beetje rustig blijven… daar gaat de fles voor morgen…

En waar draait het nu allemaal om? Om een simpel optreden, meer niet godverdomme! Een minuutje of 25… Maar de enorme angst teksten te vergeten, te verstijven als ik de standaard pak, niet weten meer wat te doen.. of in een erger geval domme dingen te zeggen of domme dingen te doen…

Het doet me denken aan de lagere school musical… ik wilde niet het meisje zoenen, terwijl dat moest volgens het script… en dat was dan ook niet gerepeteerd, en op de uitvoering daarvan besloot ik mijn taak juist wel te volbrengen en dat kind te zoenen… wel heel erg jammer dat ze er niet meer op rekende… een omhelzing in de lucht en de lippen getuit naar de ouders die vrolijk hun kroost bekeken in het toneelstuk… en ik die languit voorover liggend dat smerige blauwe tapijt moest kussen.

Maar goed ik ga maar weer ‘ns naar de wc, kijken of ik alweer mijn eten (dat ik niet heb gehad) in dat kleine putje kan kotsen… kijken of de bierstront net zo hard het email kan raken, zoals de zenuwen mijn levensader doorboren… kijken in een spiegel die nog nooit heeft laten zien wie ik zou willen zijn… behalve dan dat jochie die soms een man ziet kijken naar dat jochie dat ie niet is: niets is waar… en zelfs dat niet… was het maar waar…

tja: laat me

De eerste teleurgang van mijn geestelijke verstandelijkheid ( geen idee of dit klopt, maar het klinkt wel aardig) was zo’n beetje in de jaren ’90. De jaren waarin ik een poging deed tot studeren, een poging tot een langdurige relatie, een poging tot samen zijn met familie, een poging tot leven in zwarte en witte perioden…

Ergens in maart keurig op bezoek geweest bij m’n tante die 50 werd. En een week of wat later aanwezig bij haar begrafenis. Ik en naast mijn familie, in het bijzonder mijn vader en opa en oma begroeven we ons gezicht in een onuitstaanbaar onbegrip. Tegenwoordig zou ik wat cynischer reageren… (en blij toe! loop niet in mijn zon!) Als ik meer had geweten van de omstandigheden had ik vast een prachtig idee kunnen lanceren over wat is en is niet… maar is dat het niet?

En toch had het een vreemd soortige invloed op me… Wat heet! Na een dag of wat zat ik te grienen bij welk droevig tv-programma dan ook… een prachtige dag later…. of eigenlijk een avond later, zat ik weer beneden in de huiskamer, daar waar niemand was::

“Iedereen slaapt… hou je emoties zoals ze moeten zijn… hoofd omlaag! slenter naar de keuken en in de keukenla pak je het scherpste mes… loop terug en ga rustig zitten…” en na een tijdje te hebben lopen puffen snijd ik twee mooie dikke kruisen in mijn schouders… “help me herinneren een messenslijper te kopen!!!”

Later ben ik op vakantie gegaan en heb meerdere malen moeten uitleggen dat de wonden van mijn schouders het resultaat waren van mijn legerervaring in Vietnam… Maar zelfs de meiden en jongens die mee waren op deze jongerenreis wilden dat niet geloven… Ik zou zeggen er is nog hoop voor de mensheid, want ik ben ook mensen tegen gekomen die dat verhaal echt geloofden, of zou ik ik hen niet begrijpen..

Dwang

“If you make fire with the devil, don’t be surprised when you get burned!”

En zo is het. Want zelfs op het moment dat ik over het vuur wil vertellen, valt het me moeilijk om de concentratie vast te houden. De muziek blijft zingen, beuken en dansen in mijn hoofd…

Eens in de paar maanden heb ik een plaat of band die ik niet uit m’n hoofd kan krijgen… Ik sta op met de melodieën, met een bepaalde zin uit een nummer of een naja iets, iets van wat me bezighoud, een toon misschien, een gevoel wat dat nummer me elke keer weer oproept.

Dit keer een vrij onbekend bandje (zoek maar op m’n last.fm) en het duurt nu al een tijdje. Een paar nummers die niet weg te denken zijn thuis als ik de muziek luister, maar ook in mijn dromen, in het opstaan, onder de douche, als ik fiets naar de winkel, als ik fiets terug naar huis… En dan thuis moet ik het telkens weer opzetten.

De laatste vervelende keer was met geloof ik “anthony and the johnsons” en ik ken de titels niet eens zeker. Ik had het al een paar keer gehoord en op een gegeven moment kon ik niet meer stoppen de nummers te luisteren. Mijn vriendin sliep bij me, of althans zij sliep en ik lag op de bank en draaide de drie nummers keer op keer af, zonder stop. Vanaf een uur of elf ’s avonds tot een uur of zes ’s ochtends, drie nummers… En als ik alleen was geweest dan had het waarschijnlijk nog een paar uur door gegaan. Maar gelukkig werd mijn op dat moment woedende vriendin toch wel overtuigend genoeg om de cd-speler uit te zetten.

En nu? Laten we eerlijk wezen: Het zijn geen oorwurmen! Die zijn namelijk vervelend om te luisteren! En als ik eerlijk ben, is het niet eens zulke grootse muziek maar er is iets ondefinieerbaars wat me de hele tijd gebiologeerd de nummers doet opzetten… De dubbele treinachtige drums, de rare stem die zo anders is dan normaal, de samenzang of de typische enkelvoudige tonen van de banjo??? Ik weet het niet…

Ach ja over drie maanden is het weer wat anders… en nee ik kan niet wachten…

And let the past go by

And there you sit in your chair
And you fade away for ever
And you know ya can’t forget it
Your past can’t do no good

And you hesitate in time
Telling stories from your life
But there’s no-one here to listen
Cause you’re alone in your mind

I hope that you found
Things I couldn’t give
I feel all alone and so very cold
where have we been where have we been where have we been

And you take another sigaret
Blowing smoke in thick air
You hear the voice of your wife:
“please don’t take another beer!”

you know you’d never listened
and now you know you didn’t care
and now you know could’t stop it
and now you know she’s been fair

you hear the tunes of music
“just like birds” we’d always sang
you danced with her with silly moves
and then slide slowly to the bed

and she always would laugh
when you bit her in the ear
now you can’t believe it’s over
so you take another beer


das echt de laatste hoor...

nr o! jenna

weet je wat ik gooi er gewoon nog een op: XD

O well I’m lost and found

I found myself lost in keys
And open doors just to break free
And then I’ll turn and then I’ll turn away
Do I sleep at night or is it a day

I’m feeling restless and down inside
And kicking bowels and throwing up
And nothing feels right, right, right

You call me names can’t you see
They’re buzzin’ round begin to seek
Towards haunted games, towards playful ways
Do I sleep at night and bleed today

There was a fight I wasn’t sure
How to keep the peace and the pain we’ll endure
And then I curse and then I’ll curse away
We hate each other and our lifes


But we find ourselves
We feel alive

ok het zijn geen geweldige Producten maar maakt dat wat uit, tja...

two faced

ik dacht zo maar eens: laat ik de tekst geven waar de naam van dit plateau zijn naam aan dankt: tis niet best maar dat doet er toe... toch???

With my head between my knees
Remembranche of youth
Gotta make it clear
Am I a child or just a brute
Can I provoke myself, change the heart in one
Or return to anger, brake down the wall to fall

Why don’t ya get it
I’m not together
Two-faced forever
Why don’t I get it

Stumble down the dark
always see a light
Sleep through the days
hollow behind the eyes
faced to the ground
spinning around and round
gotta straighten my hands
before I burn down again

leren

Over een paar weken moet ik optreden met mijn band Two Headed Dog. Zal vast wel leuk worden. Het enige nadeel is dat hoewel ik voor ruim 90 % mijn eigen teksten schrijf, ik ze nooit uit m’n hoofd leer… of niet wil leren of gewoon niet kan leren… ik heb ’t ook nooit echt gedaan… een poging daartoe bedoel ik dan.

Ok ergens begin jaren ’90 in een rokerig cafeetje genaamd Swaf zat ik eens te blowen en drinken op een prachtige vrijdagmiddag. Met twee vrienden zat ik een beetje tienerig om me heen te staren en te doen alsof ik tof was… en dat was ik ook! Dat lijkt me duidelijk…

Rond een uur of, wat zal het zijn geweest vijf? Komen er drie schoolgenoten binnen en lopen direct naar ons toe (voor insiders, wij zaten aan het tafeltje bij het raam en er was nog geen “sluis”) Ze hadden een voorstel, of eigenlijk een verzoek: Of ik de volgende dag wilde invallen voor hun zanger. De verloren zanger in kwestie zat nog met zijn klas in de Ardennen en was vergeten dat ie dat weekend een optreden had. En dus zat de band ( heel toepasselijk genaamd collected dust) zonder zanger. En ze vroegen mij…

Na heel veel zuchten en moeilijk kijken en zuchten en moeilijk kijken stemde ik er in toe dat ik de volgende dag op de Roode Steen om 14.00 uur met hen zou optreden. In ruil daarvoor kreeg ik een fles vodka en een voorgedraaide joint.

Na het avondeten ben ik als een speer naar het huis gegaan van de gitarist en we begonnen uit te zoeken welke nummers er door mij gezongen konden worden. Een aantal kende ik gelukkig al. Na de nodige drankjes en wat slap oefenen, ging ik met een bandje en teksten naar huis. Tot een uur of twee ’s nachts heb ik de teksten proberen te leren. Erg veel hielp het niet… Ik had mijn slaap nodig.

En toen was het de volgende dag… een uur of tien. Ik bevond me weer in het huis van de gitarist. Een fles vodka in de hand en de teksten voor mijn neus en we oefenden net zo hard als de drank de fles uit werd geschonken. En op een of andere manier lukte het me niet om de teksten juist te zingen… Ik verzon telkens mijn eigen tekst… Dus na een tijdje besloot ik ze op een A-3tje te kalken…

Bij het opbouwen plakte ik de teksten op de monitor voor mijn neus en zo kon ik goed de teksten lezen zonder ze uit mijn hoofd te moeten oplepelen en zo geen ‘onrecht’ te doen aan de nummers… Natuurlijk hielp dat geen zak… Doordat we te dronken waren deden we met z’n vijven juist totaal andere dingen dan normaal (vooral ik dan eigenlijk) Ik schreeuwde en zong lijnen die mij op dat moment het mooiste leken… geen tekst alleen oerkreten en melodieën…

En dat is altijd zo gebleven: Ik doe maar wat… ik zit in de richting van de tekst, maar de melodie gaat voor…

Angst voor vergeten is daar door ontstaan. Ik moet mijn teksten voor mijn neus hebben. En nu ben ik voor het eerst sinds dat optreden weer de teksten (onbewust soms) aan het leren. En elke keer verander ik wat in die teksten. Het hoopt beter te worden. Dat maakt het niet bepaald makkelijker. Ik moet gewoon een keer proberen zonder hulp een podium betreden. Zonder zwembandjes proberen te blijven drijven zeg maar…

jay reatard

Het begon zo lekker vandaag. Wakker worden om een uur of elf, half twaalf. Met geluiden om me heen van een rommelende vrouw achter de pc en die langzaam wegsterven omdat ze verdwijnt naar de (vegan)bakker om een heerlijk brood te halen… Die heeft ze overigens nodig voor haar catering… de andere hapjes heb ik al de dag daarvoor kunnen proeven.

Ik verleg mijn rug om het kwartier en onze witte duivel van Kos ligt gewillig tussen m’n benen en draait op mijn tempo mee. Tegen de tijd dat mijn wekker om een uur of half een begint te schreeuwen komt ze vloekend binnen… het brood is besteld voor de dag daarvoor, wat nogal raar is, want dat is de dag dat ze het bestelde???

Maar goed laten we tot het puntje gaan…

Ik heb heerlijk op de bank gelegen… een beetje voetbal kijken en toen m’n ouders belde dat ze wat later kwamen heb ik ook nog lekker snooker aangezet. En snooker vind ik heerlijk om te kijken niet alleen omdat het een vrij moeilijke (ehm??) sport is maar ook omdat ik dan langzaam aan weer een tukkie kan doen. Langzaam wegvallen in dagdromen en rare fantasien en wie weet teksten…

Het spijt me voor de mensen die werken maar dit is echt mijn beste manier van werken. Zorgen dat je in een staat van halve slaap en droom komt en daar je voordeel mee doen… Ok je moet niet geheel wegvallen, maar de beste films heb achter mijn ogen gezien… de beste teksten maak ik in een staat van totale amorphie… uiteraard kan dat door drank of welk middel dan ook bereikt worden, maar de slaap en droom maakt je waar.

Ok nu dus niet dat lijkt me duidelijk, ik ben nu kennelijk te wakker?

Ik heb een pizza in de oven gedouwd (een halve: meer is niet nodig ik haat eten soms!) en ben naar voetbal gegaan… Erg slecht gespeeld, bla bla bla etc, maar toch ook na die tijd lekker geklets… mijn vriend frommel was er niet, maar dat gebeurd wel eens, zeker met z’n rug (en mijn zelfbedachte reden daarvoor ;) Ik heb een paar keer in de rookruimte gestaan en daar het een en ander uitgelegd over godsdienst en de verscheidene gedachtes daarover, maar probeer maar eens duidelijk te zijn tegen mensen die A: de taal slecht spreken en B: toch een vast vertrouwen hebben in een God)

Daarna heerlijk met een muts op m’n kop en over mijn ogen door de kou naar huis gefietst en ontzettend actief de deur van mijn huis open gegooid en ik wilde snelle muziek…

Ik doe de pc aan en vraag mijn beste frommel waarom ie er niet was: rugpijn!
Ok? Prima… dat ken gebeure he… en de tweede bericht was Jaf Reatard is dood volgens de meeste mensen op het www:

???

dat meen je niet? En ja dat meende ie wel…
GODVERDOMME!!! En ik wilde juist de plaat van m luisteren: Of het nou gelijktijdig was dat ik de geweldige plaat “blood visions” wilde opzetten is niet meer te achterhalen, maar ik had wel heel heel veel zin in die energie van de plaat…

Waar het dus na al dit omslachtige gebrabbel om gaat is dit: Jay is dood!!!

Ik weet de ontelbare keren dat ik zijn platen opzette en ging afwassen… Soms met een biertje op, maar zeker niet altijd, maar wel altijd zo heerlijk opgefokt dat ik regelmatig een glas heb stukgeslagen op de rand van de wasbak, terwijl ik dacht dat ik de maat en wat al dan niet meer aan het slaan was met de afwasborstel!

Een geweldig muzikant is dood! En ik heb ‘m maar een keer kunnen zien!!! GODVERDOMME!!!

Door dit lange stuk blijkt wel weer dat ik iets moois wilde zeggen over hem, maar dat kan ik niet: Ik draai erom heen, het lijkt me nog niet te lukken om werkelijk iets te zeggen, maar dat maakt niet uit ik zet gewoon nog een keer “blood visions” op…

Het enige wat me op dit moment nog gelukkig zou kunnen maken is dat JPB valt en dat onze goede vriend Wilders de doodstraf krijgt (oog om oog tand om tand is toch zijn idee) ja enig geluk ken ik wel gebruiken…


http://www.youtube.com/watch?v=dG65eqfg6bc

Alsof Esau mij is

Ik sta met mijn blote voeten
In de sneeuw
Starend naar de gesmolten kringen

Van gebroken ringen
Vastgelegd
In de warmte van mijn zolen

Het is zo koud
Zo koud
Dat mijn dromen
Mijn blanke huid doet minnen
De warmte van de vacht
Die de haren van mijn
Broer geeft


Zonder welk
Mijn vader doet bezinnen
En ik zonder dat haar
Ik niet het leven zou beginnen

‘Wijl ik niet degeen ben
Die ons nageslacht
Doet leven
Ben ik wel degeen
Die ons dochters en
Zonen doet geven

Ik zeg U niets
Ik fluister
En ik geef
U mijn koning

Alles wat ik U neem
Of op blote knieen
Op de steen offer
Is niets dan een leugen

En Jezus
Godszoon? is niets dan een
Poging
Tot zonde-offer