De eerste teleurgang van mijn geestelijke verstandelijkheid ( geen idee of dit klopt, maar het klinkt wel aardig) was zo’n beetje in de jaren ’90. De jaren waarin ik een poging deed tot studeren, een poging tot een langdurige relatie, een poging tot samen zijn met familie, een poging tot leven in zwarte en witte perioden…
Ergens in maart keurig op bezoek geweest bij m’n tante die 50 werd. En een week of wat later aanwezig bij haar begrafenis. Ik en naast mijn familie, in het bijzonder mijn vader en opa en oma begroeven we ons gezicht in een onuitstaanbaar onbegrip. Tegenwoordig zou ik wat cynischer reageren… (en blij toe! loop niet in mijn zon!) Als ik meer had geweten van de omstandigheden had ik vast een prachtig idee kunnen lanceren over wat is en is niet… maar is dat het niet?
En toch had het een vreemd soortige invloed op me… Wat heet! Na een dag of wat zat ik te grienen bij welk droevig tv-programma dan ook… een prachtige dag later…. of eigenlijk een avond later, zat ik weer beneden in de huiskamer, daar waar niemand was::
“Iedereen slaapt… hou je emoties zoals ze moeten zijn… hoofd omlaag! slenter naar de keuken en in de keukenla pak je het scherpste mes… loop terug en ga rustig zitten…” en na een tijdje te hebben lopen puffen snijd ik twee mooie dikke kruisen in mijn schouders… “help me herinneren een messenslijper te kopen!!!”
Later ben ik op vakantie gegaan en heb meerdere malen moeten uitleggen dat de wonden van mijn schouders het resultaat waren van mijn legerervaring in Vietnam… Maar zelfs de meiden en jongens die mee waren op deze jongerenreis wilden dat niet geloven… Ik zou zeggen er is nog hoop voor de mensheid, want ik ben ook mensen tegen gekomen die dat verhaal echt geloofden, of zou ik ik hen niet begrijpen..
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten