Dwang

“If you make fire with the devil, don’t be surprised when you get burned!”

En zo is het. Want zelfs op het moment dat ik over het vuur wil vertellen, valt het me moeilijk om de concentratie vast te houden. De muziek blijft zingen, beuken en dansen in mijn hoofd…

Eens in de paar maanden heb ik een plaat of band die ik niet uit m’n hoofd kan krijgen… Ik sta op met de melodieën, met een bepaalde zin uit een nummer of een naja iets, iets van wat me bezighoud, een toon misschien, een gevoel wat dat nummer me elke keer weer oproept.

Dit keer een vrij onbekend bandje (zoek maar op m’n last.fm) en het duurt nu al een tijdje. Een paar nummers die niet weg te denken zijn thuis als ik de muziek luister, maar ook in mijn dromen, in het opstaan, onder de douche, als ik fiets naar de winkel, als ik fiets terug naar huis… En dan thuis moet ik het telkens weer opzetten.

De laatste vervelende keer was met geloof ik “anthony and the johnsons” en ik ken de titels niet eens zeker. Ik had het al een paar keer gehoord en op een gegeven moment kon ik niet meer stoppen de nummers te luisteren. Mijn vriendin sliep bij me, of althans zij sliep en ik lag op de bank en draaide de drie nummers keer op keer af, zonder stop. Vanaf een uur of elf ’s avonds tot een uur of zes ’s ochtends, drie nummers… En als ik alleen was geweest dan had het waarschijnlijk nog een paar uur door gegaan. Maar gelukkig werd mijn op dat moment woedende vriendin toch wel overtuigend genoeg om de cd-speler uit te zetten.

En nu? Laten we eerlijk wezen: Het zijn geen oorwurmen! Die zijn namelijk vervelend om te luisteren! En als ik eerlijk ben, is het niet eens zulke grootse muziek maar er is iets ondefinieerbaars wat me de hele tijd gebiologeerd de nummers doet opzetten… De dubbele treinachtige drums, de rare stem die zo anders is dan normaal, de samenzang of de typische enkelvoudige tonen van de banjo??? Ik weet het niet…

Ach ja over drie maanden is het weer wat anders… en nee ik kan niet wachten…