Een dag als geen ander 1

Al met al was deze dag een dag waarvan ik dacht dat is een dag, daarmee kan je thuiskomen. Het is niet zo dat er veel gebeurd is… sterker nog, niets is gebeurd in de zin van aardverschuivingen, opgeloste dilemma’s of van wereldschokkende filosofische doorbraken of wat dan ook… en ik zou zeggen: godzeidank!!!

Ik werd al wakker met de ringtoon van een ambulance, oftewel de wekker… en opmerkelijk genoeg stoorde ik mij daar niet aan… Als ik me voorover buig om de wekker uit te zetten, zie ik mijn vrouw in allerlei vreemde bochten op een blauwkleurig matje kronkelen om de dagelijkse beweging in haar lijf opgang te brengen… En met een schuin oog geniet ik van die bewegingen en ik verval weer in fijne sexuele dromen die nog zeker een uurtje of twee mijn slaperige staat waardevol maken…

Helaas moet ik bekennen dat nadat ik toch echt wakker ben geworden, ik niet meer kan slapen… As ik opsta kan ik slecht lopen… Mijn rug, juist boven de billen doet pijn. Ik probeer verschillende poses uit en ik kom tot de ontdekking dat ik me prima kan voortbewegen als ik een ietsie pietsie door m’n knieën zak. Maar om nou de hele dag rond te lopen alsof je een drol van het formaat duikboot in je onderbroek hebt, is tja… Onprettig zullen we maar zeggen… En gelijk komt de enorme angst naar voren, dat ik bij elk pijntje weet dat er iets ergs aan de hand is, maar goed… hypochondrie is mij niet vreemd.

Als ik lekker thuis ben, lig ik een boek te lezen en val weer in slaap… Gelukkig heb ik de wekker gezet om een uurtje of vier (het moet niet te laat worden…) Ik maak me op om te eten en uiteraard is dat weer erg lekker (het eten dus)… En daarna snel naar huis,

Tijd, tijd, tijd om de tekst af te maken voor het nieuwe nr van 2HD….

Een uurtje later belt onze drummer af: ziek…
“he verdomme ik had net zo’n zin om weer te krijsen alsof een baby krijst dat te heet voedsel in de strot krijgt gedouwd!” Ik moet zeggen, ik ben aan het balen… Er valt een leegte in mijn hoofd die op dat moment niet te vullen valt.