Over een paar weken moet ik optreden met mijn band Two Headed Dog. Zal vast wel leuk worden. Het enige nadeel is dat hoewel ik voor ruim 90 % mijn eigen teksten schrijf, ik ze nooit uit m’n hoofd leer… of niet wil leren of gewoon niet kan leren… ik heb ’t ook nooit echt gedaan… een poging daartoe bedoel ik dan.
Ok ergens begin jaren ’90 in een rokerig cafeetje genaamd Swaf zat ik eens te blowen en drinken op een prachtige vrijdagmiddag. Met twee vrienden zat ik een beetje tienerig om me heen te staren en te doen alsof ik tof was… en dat was ik ook! Dat lijkt me duidelijk…
Rond een uur of, wat zal het zijn geweest vijf? Komen er drie schoolgenoten binnen en lopen direct naar ons toe (voor insiders, wij zaten aan het tafeltje bij het raam en er was nog geen “sluis”) Ze hadden een voorstel, of eigenlijk een verzoek: Of ik de volgende dag wilde invallen voor hun zanger. De verloren zanger in kwestie zat nog met zijn klas in de Ardennen en was vergeten dat ie dat weekend een optreden had. En dus zat de band ( heel toepasselijk genaamd collected dust) zonder zanger. En ze vroegen mij…
Na heel veel zuchten en moeilijk kijken en zuchten en moeilijk kijken stemde ik er in toe dat ik de volgende dag op de Roode Steen om 14.00 uur met hen zou optreden. In ruil daarvoor kreeg ik een fles vodka en een voorgedraaide joint.
Na het avondeten ben ik als een speer naar het huis gegaan van de gitarist en we begonnen uit te zoeken welke nummers er door mij gezongen konden worden. Een aantal kende ik gelukkig al. Na de nodige drankjes en wat slap oefenen, ging ik met een bandje en teksten naar huis. Tot een uur of twee ’s nachts heb ik de teksten proberen te leren. Erg veel hielp het niet… Ik had mijn slaap nodig.
En toen was het de volgende dag… een uur of tien. Ik bevond me weer in het huis van de gitarist. Een fles vodka in de hand en de teksten voor mijn neus en we oefenden net zo hard als de drank de fles uit werd geschonken. En op een of andere manier lukte het me niet om de teksten juist te zingen… Ik verzon telkens mijn eigen tekst… Dus na een tijdje besloot ik ze op een A-3tje te kalken…
Bij het opbouwen plakte ik de teksten op de monitor voor mijn neus en zo kon ik goed de teksten lezen zonder ze uit mijn hoofd te moeten oplepelen en zo geen ‘onrecht’ te doen aan de nummers… Natuurlijk hielp dat geen zak… Doordat we te dronken waren deden we met z’n vijven juist totaal andere dingen dan normaal (vooral ik dan eigenlijk) Ik schreeuwde en zong lijnen die mij op dat moment het mooiste leken… geen tekst alleen oerkreten en melodieën…
En dat is altijd zo gebleven: Ik doe maar wat… ik zit in de richting van de tekst, maar de melodie gaat voor…
Angst voor vergeten is daar door ontstaan. Ik moet mijn teksten voor mijn neus hebben. En nu ben ik voor het eerst sinds dat optreden weer de teksten (onbewust soms) aan het leren. En elke keer verander ik wat in die teksten. Het hoopt beter te worden. Dat maakt het niet bepaald makkelijker. Ik moet gewoon een keer proberen zonder hulp een podium betreden. Zonder zwembandjes proberen te blijven drijven zeg maar…
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten