zo'n mooie woensdagochtend

Het is 10.10 en mijn oren worden verrast met vreemde geluiden. Muziek lijkt het wel… maar van slechte kwaliteit… een luidspreker, dat is het. Het is geen goed tijdstip om wakker te worden. Een Amerikaans schrijver zei eens dat het geheim van een goed leven bestaat uit het opstaan rond het middaguur. Zo wordt je tenminste 70 jaar. En prettig gestoord. Daar wil ik me ook aan houden.

De muziek is iets Nederlands, Frans Bauer of weet ik veel. Muziek waar je je nabestaanden graag mee wil treiteren op je begrafenis. Helaas is iedereen dan zo “in rouw” dat ze met andere zoetsappige klotemuziek aan komen zetten. Ik kan er niet eens opkomen welke muziek ik bedoel, godzeidank.

Een rilling gaat door m’n lijf. En de muziek irriteert me zo erg dat de handen wit worden van het drukken tegen mijn oren. “Meine seele brennt”. Ja dat is een goede omschrijving… het hoofd begint te beuken op de muur om het weg te krijgen. Eerst maar pissen, maar daar in de badkamer wordt het geluid erger. Ik klim op de pot en kijk uit het raampje. Een wat ouder busje, geel en met ballonnen op de zijkant geschilderd, staat vlak na de brug te tetteren… ik hoor nu ook af en toe een schelle stem iets omroepen… er is iets wat je kan winnen… nou ik niet…

In mijn nachtkloffie, oftewel onderbroek net aangeschoten, ren ik naar buiten. Ik zal ze ns leren. Ik schiet de tuin uit en… loop weer terug. Met woorden zullen ze het niet begrijpen, ik pak een gebroken tegel, draai me om en zet het op een lopen.. de straat is lang… de focus op de wagen, de wil om niet te lijden groot en ik smijt het eerste fragment door het linkerraam van de auto… het kaatst terug, maar breekt het glas… ik pak het tweede stuk en werp het tegen het hoofd van de bestuurder… even nog… dan rust. Ik ren terug, steek een sigaret op en dan die heerlijke rust. Na het roken besluit ik er nog een uurtje of twee slaap te nemen. Dan is het een uurtje of half een. Zo word je tenminste 70 jaar. En prettig gestoord. Maar eerst pissen.