zo'n mooie woensdagavond

Het is een heerlijke avond. Na nog wat na gepraat te hebben voor t buurtcentrum, stap ik op m’n fiets en rijd ik weg. Mijn handen voelen wat koud en prikkelig. Net als mijn humeur… maar niet verkeerd, meer opgewonden. Het is net alsof ik een nieuwe wereld binnenstap. Hoewel het meer een ontdekking is van oude gevoelens met nieuwe frisse gedachten. Langzaam gaan m’n voeten rond en ik denk dingen. Ach ja dat doet men wel meer. Ondertussen, niet vervelend, maar hoest ik, zoals zo vaak, diep vanuit de buik, dat ik besluit me er aan over te geven en de inhoud van mijn maag even naar rechts te gooien. Dat lucht op!

Even verderop zie ik twee jongens, de een met een hoed en halflang krullend haar en de ander met… nee die zie ik niet goed… ik moet mijn mond afvegen. Het laatste restje bierkots komt er uit. Ik denk dat het komt door die jongens. Zo vrij als ze lopen, denkend dat ze de hele wereld aan kunnen met hun “nieuwe” blik op de wereld… Ik voel ‘t aan ze. “Wij zijn de generatie die t oplossen en buiten de maatschappij staan… bijzonder…” En t enige wat ik denk: Even een klein mesje, even schampen, zonder dat ze ‘t zien of beseffen. Mmm… Maar ik houd me in en rij langszij… Haat, afschuw… heerlijk, heerlijk, heerlijk…

Voor ik t weet ben ik minstens 100 meter hen voorbij. En zowaar nog twee gozertjes die zwalkend de weg bezetten, niet eens het fietspad, nee, net zo arrogant als ik ooit was… de autoweg over. Ik houd me in… ik denk niet aan rare dingen, nee niet denken! Eindelijk er voorbij, gooit zo’n puber zijn blikje bier naar me toe… Ik hoor ’t achter m’n rug, bier dat wegloopt en het blikje dat neerkomt op het gras naast de weg. In hun stoerheid gegooid naar een argeloze voorbijganger, wetend dat die nooit zal reageren. Maar dat is dit keer anders. Ik rem, stap af, doe m’n fiets op slot en pak m’n tas. De tinteling in mijn hoofd galmt door heel mijn lichaam… Eindelijk, ja ja ja…!

Ik vertel hen dat het zo jammer is dat je een blikje bier weggooit: “Jammer, dat je je bier weggooit. Wat is het namelijk lekker om door de alcohol minder pijn te voelen. Kijk, je kan natuurlijk ook gewoon denken alles te kunnen doen zonder dat er een gevolg aan kleeft, maar dat zal vanavond toch even anders lopen. Kijk ik heb namelijk tot mijn vreugde wat kleine dingetjes bij me… zie! Ze zijn niet eens zo scherp, maar toch? Je kan er kan flink wat schade mee aanbrengen.”

De twee jongens staan wat brutaal voor zich uit te kijken en lachen me een beetje uit… Vooral die met het blonde haar. Ik denk alleen maar: Eens zal er toch een streep door zulke sukkels gezet worden en ik haal het vleesmes met een krachtige haal door de linkerwang van de blonde jongen… ’t Bloed loopt in mooie verticale lijnen over zijn wang en hij zucht meer dan dat hij schreeuwt… De andere gast loopt verschrikt naar de tweede baan van de weg en weet eigenlijk niet waar hij heen moet… maakt niet uit! Mijn blonde god grijpt naar zijn wang en probeert ook te ontkomen, maar dat zal niet lukken… ik steek ‘m in z’n maag en hij buigt voor me… Ik pak m bij z’n lokken en vraag of hij wel eens vaker buikpijn heeft gehad bij het beledigen van mensen? Ik wacht ’t antwoord niet eens af en na nog een haal langs zijn keel is t over… Hij gorgelt een beetje, naja, je kan niet alles hebben. Ik smeer ’t restje bloed aan zijn schouder af en stop het mes weg…

Ik pak m’n fiets en verlang naar een wijntje… lekker voor de tv, muziek aan en daarna lekker slapen, ja, dat gaat wel lukken…