heerlijk een gestoorde ouder spelen

Sinds ik ben beroofd van vier verschillende bastaard poezen, heb ik zonder enig overleg met mezelf twee nieuwe genomen. Zwart-wit zoals de geest het graag wil. De een heeft een snuit gedeeld in dit zwart en wit inclusief de snorharen. (waarom hebben alleen mensen bij de twee sexen wel of geen haar, maar dat terzijde). Ik loop dus nu als een debiel te spelen met m’n twee kittens, laat ze springen, hobbelen met ofwel een propje zilverpapier of een speeltje dat nog duurder is dan dronken worden in de kroeg.

Als ze bij me komen en dat doen ze ongeveer elke keer als ze niet eten, probeer ik bij hen de namen in te prenten. Left eye, right eye, Indi, gaia, indi, gaia, indi, gaia, indi, gaia. Ik heb nog niet het gevoel dat ze werkelijk al doorhebben welke naam bij welk wezen hoort, naja. Het is ook niet al te makkelijk twee poezen tegelijk te behagen. Komt de een, komt de ander of eigenlijk bijna… als de een de aandacht van me heeft stapt de ander bovenop die ene en visa versa en dat gaat zo de hele tijd door.

Het scheelt niet veel of ik loop de hele tijd coedlie coedlie coedlie (hoe je dat ook spelt) te mompelen en m’n neus tegen die van hen te drukken, eelt op de vingers van het krabbelen over hun buik, nog erger dan bij het bespelen van een gitaar. Papa is hier, ja, ja… papa, is hier ja, ja… Met andere woorden ik denk niet dat ik aan kinderen moet beginnen… Behalve dat baby’s ontegenzeggelijk duizend keer lelijker zijn, maar dat als je eenmaal een soort van gestoorde ouder gevoelens ontwikkeld, je zelf niet bepaald normaal gaat gedragen.