muze

We zijn weer begonnen. Two Headed Dog. De muze in mij draaft door en de wil te kunnen schreeuwen en krijsen, gek te doen en vol vervoering teksten te resumeren groot. Helaas is onze oude drummer niet lekker en de nieuwe moet nog wennen.

Ik weet niet wat de toekomst brengt. Ik hoop dat ik mijn emoties niet kan controleren en dat de muziek mij verlichting geeft… Wat mensen ook denken, wat mensen ook zeggen… Ik moet en zal mijn ding doen… in hoeverre het doodsverlangen en de opluchting in pijn zijn tol speelt… het tast mijn wil te leven en creëren niet aan… Ik zal en ik moet … er is geen enkele andere remedie te verzinnen. Behalve misschien liefde?

Maar de laatste vrouw waar ik mee heb gepraat en heb geflirt, dacht er heel anders over. Na vele leuke gesprekken vertelde ze mij dat ze voor het eerst had geflirt in haar leven. Ik was niet aanwezig in de desbetreffende kroeg, dus ik kan met zekerheid zeggen dat ik het niet was.

Dat soort dingen krijg je niet uit je hoofd. En achteraf ben ik daar ook wel weer blij om. Heb ik er weer een muze bij om mijn zogenaamde smart te ventileren. Weer een idee om mezelf belachelijk te maken, en weer een idee om lekker zielig te zijn. Dat kan af en toe erg opluchten. Laat cynisme me brengen waar ik wil zijn. Daar waar ik kan liggen in mijn ton en het kleed me beschermt in de kou van mijn wispelturige gedachtengang. Carpe noctum.