tja

Gister kreeg ik de vraag waarom ik zoveel grovere taal gebruikte dan ik normaal gesproken in mijn dagelijkse leven deed... Ik zou zeggen lees het zijbericht van mijn blog... Ik zelf vind het nogal meevallen... Als ik er de tijd voor zou nemen,(waar ik vaak geen zin in heb) dan zouden de meeste 'verhalen' beter tot z'n recht komen... dus nogmaals... pfff...

ps: Daarbij, weinigen lezen mijn blog, een schreeuw in de woestijn,dus wat maakt dat uit... XD

christmass

Men neme een heerlijke dag in de stad. En in elke winkel een prachtige hoeveelheid aan mensen die als een kip zonder kop en als mieren gelijk door de schappen neuzen en als een gek de juiste hoeveelheid vlees en andere eetwaren in hun kar douwen… Als je zo per ongeluk tegen deze insecten aanloopt dan hebben de gelukkige tijden en zoetigheden op zich geen plaats… Wat nou mieren… mieren weten wat hun plaats is…

Men neme een goed maal en een hele sterke koffie… Men neme een biertje of zes en wacht tot de kou op je maag staat en dat je hunkert naar een warm buikje… En als je daar aan toe bent, pak je een grote mok met een gezicht en een dikke neus en je giet het vol met een volstrekt smerig goedje wat alleen lekker wordt als je dat opwarmt in een pannetje net gebruikt voor een pindasaus met heel veel chili er in verweven…

En als je de gloed van alcohol langzaam door de aderen voelt stromen… dan ben je daar waar je moet wezen. Je hebt ieder glas nodig voor datgene wat de avond zo mooi maakt. Je geniet van de vrijheid… jouw vrijheid… Je blaast de rook uit richting het kruis met onze verlosser… daar zo mooi hangend aan je wand als een verlosser die zich geen kant weet op te bewegen… schreeuwend om zijn buren: “waarom heb je me verlaten…” maar hij weet het zelf eigenlijk ook wel… sprookjes zijn leuk wanneer je het goed hebt en als je het slecht hebt dan doe je gewoon alsof je geen onzin praat… hij schuttert wat met z’n familie die doet of er niet nog meer kinderen zijn om voor te zorgen…

Eindelijk: iedereen weg!!!

Je hebt voldoende waarheid in je zelf om te weten wat je wil…

Je zet de muziek uit omdat je jouw muziek wil horen… Alle kleren uit, de borst en schaamhaar geschoren en je loopt langzaam naar boven… Niemand heeft haar gehoord… En de vlieringtrap trek je open en daar ligt ze…

Vanmiddag maakte je nog een grap:

“Wil je nog bio-babies?
Nee, ik eet geen vlees!”

Zonder door te hebben dat ze het over aardappels had.

Vanmiddag heb je nog de messen geslepen en daar ligt ze dan… Volledig vastgebonden en geen kant opkunnend… ze is een jaar of vijftien en ze zal de nacht van haar leven hebben…

Althans: Ik wel…

Herinnering

Ik heb vanavond heerlijk geoefend met de band 2HD. Hoewel niet alles even geweldig ging, heb ik toch weer iets er aan over gehouden. Een herinnering… eentje van een jaar of vijftien geleden in een diepe kou…

Nu ik zo zit achter m’n pc en de katten zie spelen met een nepmuis, bij gebrek van hun loopje buiten… en uiteraard de onvermijdelijke sigaret en het biertje dicht bij me op de tafel, is het gevoel van dat moment toch moeilijker voor me te halen dan ik dacht…

Ik weet al wat!!! Ik zet even een muziekje op.. klassiek uiteraard… maar niet te zwaar… Ok Pergolesi dan maar… het stabat mater, het doet een beetje denken aan mozart, beetje bach… ja meer bach maar dat komt vooral door het onderwerp… Even kijken? Nee last.fm pakt t niet, zoals de meeste klassieke muziek niet gepakt wordt… ach ja…

We zitten wat te kletsen in een zoveelste rookpauze en de bassist vraagt aan mij wat mijn favoriete schrijver is. En zonder na te denken geef ik celine op. Hij heeft het niet gelezen, wat ik aan de ene kant raar vind want ik heb het wel vaker tegen hem gezegd… Aan de andere kant ook weer niet, want het is niet echt heel erg makkelijk.

Zijn schrijver is niet geheel duidelijk maar een paar van de schrijvers die voorbij komen zijn Bukowski, Doyle en Poe. Ik moet zeggen dat ik deze laatste wel veel in m’n kast heb staan maar ik heb hem nooit gelezen. We praten wat over de eerste twee en langzaam aan kan ik mijn eerste herinnering vertellen:

Mijn hoofd voelt zwaar, het is een uur of half zes en ik heb weer eens niet geslapen…. Over een uur moet ik op… Zeven over half acht de trein naar Amsterdam… kwart over acht langzaam lopen over het damrak richting de keizersgracht in een oud pand plaats nemen en luisteren naar een kerel die me gaat uitleggen op welke drie manieren ik moet kunnen lezen…

Ik stap uit mijn bed en heel zachtjes loop ik naar beneden. Ik zal en moet nog minstens een uur slapen, het is donderdag en dag vijf dat ik niet of bijna niet heb geslapen… In de keuken doe ik de koelkast open en ik pak de fles jenever… ik giet de jenever in een glas neem twee vreselijke slokken en doe water bij het glas… neem nog een slok en ja dat is beter… ik vul de fles bij met water en denk: “Binnenkort maar even een fles kopen om alles weer bij te vullen.” De fles die ik al tijden leeg drink is van m’n vader… Ik loop weer naar boven en in mijn bed gooi ik het glas in een keer naar binnen… echt helpen doet t niet… en zo gaat mijn wekker een uur later…

Om een uur of zeven stap ik op de fiets… Ik heb een thermosfles koffie en een boterham of vier in m’n tas zitten en langzaam rij ik naar het park in de stad… ik heb er geen zin meer in… na acht jaar op de middelbare school (waarbij ik het record aan 5 HAVO overdoen heb verbeterd) heb ik geen zin meer in dingen die er voor mij op dat moment niet toe doen… Ik wilde nederlands studeren voor de literatuur en niet voor weet ik wat voor stompzinnige gelul over hoe een zin in elkaar hoort te zitten…

Ik ging zitten op een bankje… ik keek uit over de haven van Hoorn en de weinige schepen die daar lagen en ik pakte mijn boek: Reis naar het einde van de nacht! Elk woord, elk beeld slokte me op en ik had het niet koud meer… ik las over WO I en over zijn reis naar Afrika en zijn remedie tegen malaria en zijn reis naar new york en zijn belevenissen met al die stompzinnige mensen met kwaaltjes waar de meeste mensen tegenwoordig nog steeds mee aankomen, over eeltknobbels en te strakke schoenen over vrouwen met verwijde anussen en te weinig voorbehoedsmiddelen en eerlijk gezegd wat al niet meer…”

Veel kan ik me niet meer herinneren, ik MOET het nog altijd een keer nalezen en ik raad het eenieder aan… Mijn voorliefde voor drie puntjes is er uit voortgekomen… … …

Nooit heb ik meer een boek zo intens beleeft als dat boek… zittend in park met de temperatuur rond het vriespunt, een kop koffie, een paar broodjes en dat vanaf een uur of half acht tot een uur of half vijf

Ja ik moet ‘m een keer herlezen…

deo volente

Een prachtig tijdstip… een uur of twee ’s nachts. In plaats van dat ik een tekst schrijf voor het laatste nummer van O’jenna zit ik op de bank mezelf te vernikkelen van de kou en kijk ik naar lost… een serie die ik heb geleend van een vriend van mij. Er zijn nog twee afleveringen te gaan…

Ik heb alle ramen opengezet om het winterse gevoel ook in mijn hoofd te krijgen…

Ik heb een hekel aan kou. Een pokkehekel want kanker daar spot ik niet mee. Maar op deze manier vind ik het toch heerlijk om te kunnen kijken of ik kan genieten van warmte….

Ik herinner me een moment, dat ik met een vriendin naakt door haar ouderlijk huis liep, waarbij alles verwarmd was. Ze hadden vloerverwarming… echt een aanrader… En we liepen door de keuken en we liepen door de gang en we liepen door de woonkamer en we dronken warme choco en we aten warme broodjes en we hadden warme sex op de bank…

De enige kou die op ons viel waren de buren, zij konden heerlijk genieten van de open raammentaliteit.

En nu ik terugdenk valt me weer de onnuttigheid van mezelf dwars door mijn hersenpan…
Ik moet wel iets schrijven, iets wat nodig is: een goede tekst… maar ik vrees dat dat er niet in zit, want ik heb nog twee afleveringen van lost te kijken en mijn inspiratie lijkt verloren... mmm

Het uur u: niets! Echt niet?! Nee, echt niet, helaas!

Verdomme het is weer eens laat. Althans zo erg, verdomme, dat je de klok er op gelijk kan zetten… (is dat het juiste vervorming van het gezegde, ik geloof het niet, maar ja) Eindelijk voel ik me wat beter. Ik voel wat leven in mijn lijf komen en dan kijk je om je heen en je ziet de tv aanstaan. Totaal overbodige verspilling vooral als je kijkt wat er op een tijdstip als dit op de tv is. Ok je bent volledig thuis als je dames met grote borsten of klein, huisvrouwtjes, omasex of de juiste standjes tussen de geliefden jan en marlies ofzo wil weten. In dat geval toets nummer ehm ff wachten -pom pom pom- (geen onjuiste info geven he, ja daar is ie) 4242…

Het is voor mij altijd zo’n dubieus tijdstip dat ik niet weet of ik de gedachten opgedaan in de loop van de dag, week of maand wel op papier moet zetten. Meestal is het een gerotzooi in de spreekwoordelijke kantlijn van mijn leven. Maar toch springen er af en toe gedachten naar boven die ik MOET opschrijven. Volledige misvatting! Niet doen!!! AJB!

Ik begon met de gedachte over nieuwe muziek te schrijven die ik al ken, maar niet echt ken. Vervolgens had ik het idee te schrijven over gevoelens die ik niet begreep en waar ik een quasi-filosofische woordenstroom voor over had en waar ik de volgende dag met irritatie naar had kunnen kijken: “Wat voor onzin kraam ik nu weer uit… Wat een ongelooflijke … ben ik!” Maar ja de regel die ik heb is: Alles wat ik onder welke toestand dan ook domweg op een log kwak moet ik daar laten, want het is niet mooi maar wel een momentopname…

Dus zo zit ik drie alinea’s verder en heb ik niet opgeschreven wat ik werkelijk in m’n hoofd had… ook mooi… mmm… tja…

Dit klinkt alsof ik zeg dat ik de wijn van de Aldi in die lieterpakken zo ontzettend geweldig vind… En eerlijk gezegd zou ik die ook geweldig vinden… In een hutje op de hei, levend van gras, want schapen eet ik niet uiteraard…

Ik zou zeggen: ach ja… er komen wel betere momenten, zelfs als het zo laat zou zijn… verdomme!!!

Tandarts no. 6

Goed even recapituleren. Een dag als geen ander, toch? Behalve dat ik vandaag om de gebruikelijke tijd mijn ogen open deed en schrok van de wekker, is er weinig anders aan deze dag dan mijn normale dag… Ok, ik zet mijn wekker doorgaans alleen als ik werkelijk ergens naar toe moet of! Als ik een lekker slapie heb gedaan in de middag of begin van de avond…

Vandaag dus die wekker… Gezet op de redelijke tijd van 12.15 en ja ik had het nodig!… Niet dit keer omdat ik me een stuk in de kraag had gezopen maar gewoon omdat ik voor de zoveelste keer op tijd moest zijn voor de tandarts. Tandartsleerling is het betere woord denk ik. En nee daar heb ik geen problemen mee.

Normaal gesproken (en dan heb ik het over een maand of twee geleden) ging ik fluitend naar de tandarts, 200 meter lopen met een peuk in de klauwen en alles op z’n beloop laten. Even de controleren en klaar…

Maar nu ben ik toch al zo’n anderhalve maand bezig met de pijnen in m’n bek… en nog langer met het spoelen met koud water (half jaar ofzo)… Goed het blijven studenten maar pijn blijft pijn en pijn moet onderzocht worden als je daardoor niet meer kan leven.,.. en nee dat kon (kan) ik niet meer…

Eerst was het een klein gat en een vernieuwde vulling. Daarna een afgebroken stuk kies en daarna weer de vulling die de pijn zou veroorzaken. Een week terug nadat ik een keertje of vier geholpen was kreeg ik wat meer pijn dan ik gewend ben…

Ik bellen naar de acta (lekker goedkoop, haha, mmm, krab, krab…) en ik kon een afspraak maken voor de aankomende maandag, maar de zaterdag daarvoor kreeg ik dreigende gedachten om niet alleen de kies zelve met een broodmes te verwijderen maar tevens de tanden in de buurt en zelfs tanden in de onderkaak… Ik kreeg onvervalste (‘fightclub’) neigingen om het gehele gebit eruit te rammen…

Ik dus naar de huisartsenpost en godzeidank na een uurtje of drie kreeg ik een recept voor betere pijnmedicatie… Een licht derivaat van morfine…

“Welke pijnstillers gebruikt u nu?

iboprufen, 600 mg en ik heb er nu zes op.

Vandaag?

Ja, vandaag, en een stuk of vijf paracetamol.

Das een beetje teveel!

Vind u? het helpt nog steeds niet… Ik wil niet moeilijk doen…

Ok. En u heeft ook gedronken?

Ja, wat zou u doen?

Welke kies is het?

Deze linksboven

Ok laat maar, ik zie het al!”

Duidelijk was te merken dat hij toch even moest kijken of ik niet een of andere junk was die zijn fix niet kon betalen en daarvoor drie uur in de rij heeft lopen wachten om ook maar iets van een opiaat in de bloedsomloop te krijgen…

Maar goed waar was ik gebleven in dit zeer onaantrekkelijk en te lang verhaal.

Ik ben ontzettend high geworden op die verdomde pillen en ben een uur of acht kwijtgeraakt of die bewuste zaterdag… Soms hebben artsen wel gelijk en moet je niet het dubbele nemen van datgene wat je wordt aangeraden, maar goed ik dacht: alcoholist? Die kan t wel hebben. En ja ik heb het weekend redelijk weten door te komen… Wat niet wil zeggen dat ik veel slaap heb gehad van de verminderende pijn, god nee, was het maar waar…

Maar na een onrustige nacht van zondag op maandag ging ik goedgemutst naar de tandarts… Niet wetend dat dat pas het begin van de pijn was… Een verdoving of zes later en een grondig onderzoek aan dat kleine kiesje van me bleek dat dat hele ding eigenlijk grondig verrot was…

En toen moesten de vele stompzinnige pijnen nog komen…

Tbc…