bloed prikken

Eens in de twee jaar hoort een persoon die pillen slikt ter bevordering van zijn geestelijke gezondheid, bloed te prikken. Nooit geweten, ook nooit bij nagedacht. Ik kan niet zeggen dat ik bang ben voor het aftappen van wat bloed. Gewoon een naaldje in de arm, buisje erbij en gaan. Het is de eerste keer voor mij in de ruim acht jaar dat ik de legale xtc slik. De wondermiddelen van de psychiatrie. Ik vraag me alleen af waarom de mensen die mij geestelijk proberen bij te staan, nooit eerder het idee hebben gehad om mij te laten testen. Eens in de twee jaar moet alles gecontroleerd worden, zo men zegt. Misschien komt het wel door het vuistdikke dossier dat ik elke keer bij de begeleider in de handen zie liggen. Meestal ligt dat opengeslagen op het vel wat beschreven is met het verslag van het voorgaande gesprek. De rest is vaak moeilijk te vinden.

Elke keer als ik bij de psychiater kom, niet bijzonder liefkozend “de stuffrokende indiaan” genoemd door een mede drinker en “hulpbehoevende” vriend, ligt zijn pakje marlboro naast de pen en het dossier. Meestal heet ik Martijn of Jeroen, of ‘o nee, je bent zijn broer natuurlijk.’ Veelal krijg ik de halve doses medicatie meegestuurd die ik in een maand nodig heb, omdat hij met mij besproken heeft te minderen, terwijl ik kennelijk bij dat gesprek niet aanwezig ben geweest. Maar dat geeft niet, zoveel patienten op een dag is niet makkelijk en zo nu en dan vergeet je wel eens dat je horloge 16.00 uur aangeeft in plaats van 17.00 uur. De tijd om af te taaien en lekker relaxed op huis aan te gaan.

Maar morgen moet ik dus bloed prikken. Even testen of de nieren nog werken, de lever (uiteraard), de schildklieren en mijn cholesterol. Vanaf tien uur nuchter werd me verteld. Dat geld voor drinken en voor het eten. (Ik vraag me af of daar ook het drinken van water bij hoort.) Ik heb nog speciaal gevraagd of alcohol nuttigen werkelijk niet bij het nuchter zijn hoorde. En ik kreeg het serieuze antwoord dat dat het geval was. Gelukkig kreeg ik van een ander het advies dat twaalf uur makkelijk als uitgangspunt genomen mocht worden. Ook de vraag wanneer ochtendurine, ochtendurine is, was geen simpele vraag. Ik sta tegenwoordig rond een uur of half elf op, maar ik moet gedurende de nacht wel twee tot drie keer naar de wc. Welke plas mag ik rekenen tot de juiste ochtendurine. Wie van de drie zullen we maar zeggen.

Het is nu een uur of elf, dus ik heb nog een uur. Ik heb vandaag welgeteld 1 tosti naar binnen weten te krijgen. En de trek in eten wil maar niet komen. Het rare is dat de biertjes des te gewilder mijn keelgat inlopen. Ik rook me te pletter. En ik vraag me af of ik vannacht wel zal slapen. Het is des te stupide omdat ik normaal gesproken daar geen moeite meer mee heb. Het aantal biertjes dat ik tot mij genomen heb, is al anderhalve keer meer dan in de laatste drie dagen bij elkaar. Hoe gek kan je jezelf maken als je de vrijheid niet hebt om dingen te laten? Hoe gek kan je je maken als je geen keuze kan maken? Gewoonweg omdat die er niet is. Gelukkig hoef ik geen keuze te maken uit zoiets triviaals als het eten van bloembollen of de rond je neus en ogen cirkelende vliegen