bloed prikken 2 (de waarden)

De uitslag is binnen. De waarden van mijn bloed zijn gemeten. De lever is niet aangetast, net als de nieren. Dus al dat jaren werk is voor niets geweest. Aan de andere kant is mijn cholesterol te hoog, net als de waarden van m’n schildklier.
‘Drinkt u alcohol’ vroeg de dokter.
‘Met heel mijn hart’ was m’n antwoord.
‘ah, dan kan ik de hoge waarden wel verklaren. Vind u het erg als er nog een keer wordt geprikt over een maandje of zo, want hoewel de waarden niet verontrustend zijn, zijn ze wel wat hoog.’
‘Ja, hoor, ik kan nog wel wat bloed missen. Ik hou toch nog wel een litertje of wat over, toch?’
‘Alleen dan moet u wel twee dagen nuchter blijven. Of gaat dat een probleem worden?’
‘Dat gaat een probleem worden.’
‘Ehm, oke in dat geval moet dan wat minder drinken dan normaal en om twaalf uur niks meer tot u nemen, gaat dat lukken?
‘Dat weet je nooit, het kan zo maar eens gebeuren.’
‘Oke, dus u doet uw best?’
‘Dat weet je nooit, het kan zo maar eens gebeuren.’

Ze pakt een formulier en kruist de betreffende onderdelen aan en krast de codes in de bovenhoek. Na het A-4-tje aan me te hebben gegeven, vraagt ze of dit alles was. Ik ontken:
‘Nee, een derde bal is iets goeds toch?’
Ik laat m’n broek zakken en trek de twee al volgroeide ballen naar de zijkant. Een prachtige paarse bobbel naast mijn zak springt in het oog.
‘Hij komt en gaat wanneer ie maar wil, maar heeft wel de neiging groter te worden dan zijn broeders.’
Ze wrijft met twee vingers over de bal en fronst een beetje. ‘Heeft u werkelijk het gevoel dat het een testikel is?’
‘Nee, niet echt maar ik wilde even een vrouwelijke hand daar waar ie de laatste tijd het hardst nodig is.’
‘Mmm, oke het is een onderhuidse ontsteking en die gaat vanzelf weer weg, maar kan ook weer zo opnieuw opduiken. We kunnen het wegsnijden?’
‘Nee, laat maar. Ik ben niet zo van de scherpe voorwerpen in die regio.’
‘Dat was het?’
‘Dat lijkt me wel, ja.’

Op de fiets naar huis zit ik wat ongemakkelijk op het zadel, drie ballen zijn moeilijk te verdelen. Maar ik fiets zo hard ik kan naar huis. Ik heb een ietwat droge keel.

donker

Ik weet niet wat ik heb de laatste tijd. Ik heb het koud, mijn geest is leeg, verward en vooral down. Eigenlijk weet ik wel wat ik heb, want ik heb het bijna ieder jaar. En veel mensen zullen het misschien wel herkennen. Een ongelofelijk gevoel van eenzaamheid en een onrust in het lichaam, zo erg dat twee minuten stilzitten af en toe een onmogelijkheid is.

Kijken naar een film of serie is niet te doen, omdat ik elke keer weer opsta om wat te eten te maken en dat eten vervolgens weer wegstop, omdat ik geen trek heb. Ik vergeet dat ik de muziek heb uitgezet en hoor toch telkens weer hetzelfde liedje. Ik ga naar de wc terwijl ik niet moet. Ik staar soms een oneindigheid in het niets van mijn computer en besef pas later dat die oneindigheid maar een paar minuten duurde en dat de dag en avond nog lang is. Ik heb geen zin om me te wassen en geen zin om me smerig te voelen. Dus ik stap onder de douche die zo heet is dat het op een gegeven moment pijn gaat doen in mijn schouders. Als ik me dan afdroog ben ik vergeten zeep te gebruiken.

Ik speel wat met de katten maar na een tijdje voelt het lichaam zo zwaar aan dat ik moet liggen op de bank. Daar draai ik een sigaret en als ik die opsteek zie ik het aan de andere kant van de kamer roken uit de asbak. Ik doe dat uit en loop naar boven om de was te doen. Boven gekomen blijkt de was al opgehangen en zelfs al droog te zijn zonder dat ik me kan herinneren dat ik die was heb gedraaid.

Maar dat alles geeft niet want het is vanzelf weer over, zonder precies te weten wanneer. Maar meestal begint het te verdwijnen als de zon de overhand gaat nemen in de dagen. Ik hou van de hitte die eigenlijk nog veel te weinig voorkomt in Nederland. Het vreemde is wel dat ik een nachtmens ben en graag een zo’n donker mogelijke zonnebril draag zodat het lijkt alsof het avond is. Ik hou van warmte en van feestdagen wanneer ik zelf mag besluiten wanneer het een feestdag is. Misschien komt het daar wel deels door.

bloed prikken

Eens in de twee jaar hoort een persoon die pillen slikt ter bevordering van zijn geestelijke gezondheid, bloed te prikken. Nooit geweten, ook nooit bij nagedacht. Ik kan niet zeggen dat ik bang ben voor het aftappen van wat bloed. Gewoon een naaldje in de arm, buisje erbij en gaan. Het is de eerste keer voor mij in de ruim acht jaar dat ik de legale xtc slik. De wondermiddelen van de psychiatrie. Ik vraag me alleen af waarom de mensen die mij geestelijk proberen bij te staan, nooit eerder het idee hebben gehad om mij te laten testen. Eens in de twee jaar moet alles gecontroleerd worden, zo men zegt. Misschien komt het wel door het vuistdikke dossier dat ik elke keer bij de begeleider in de handen zie liggen. Meestal ligt dat opengeslagen op het vel wat beschreven is met het verslag van het voorgaande gesprek. De rest is vaak moeilijk te vinden.

Elke keer als ik bij de psychiater kom, niet bijzonder liefkozend “de stuffrokende indiaan” genoemd door een mede drinker en “hulpbehoevende” vriend, ligt zijn pakje marlboro naast de pen en het dossier. Meestal heet ik Martijn of Jeroen, of ‘o nee, je bent zijn broer natuurlijk.’ Veelal krijg ik de halve doses medicatie meegestuurd die ik in een maand nodig heb, omdat hij met mij besproken heeft te minderen, terwijl ik kennelijk bij dat gesprek niet aanwezig ben geweest. Maar dat geeft niet, zoveel patienten op een dag is niet makkelijk en zo nu en dan vergeet je wel eens dat je horloge 16.00 uur aangeeft in plaats van 17.00 uur. De tijd om af te taaien en lekker relaxed op huis aan te gaan.

Maar morgen moet ik dus bloed prikken. Even testen of de nieren nog werken, de lever (uiteraard), de schildklieren en mijn cholesterol. Vanaf tien uur nuchter werd me verteld. Dat geld voor drinken en voor het eten. (Ik vraag me af of daar ook het drinken van water bij hoort.) Ik heb nog speciaal gevraagd of alcohol nuttigen werkelijk niet bij het nuchter zijn hoorde. En ik kreeg het serieuze antwoord dat dat het geval was. Gelukkig kreeg ik van een ander het advies dat twaalf uur makkelijk als uitgangspunt genomen mocht worden. Ook de vraag wanneer ochtendurine, ochtendurine is, was geen simpele vraag. Ik sta tegenwoordig rond een uur of half elf op, maar ik moet gedurende de nacht wel twee tot drie keer naar de wc. Welke plas mag ik rekenen tot de juiste ochtendurine. Wie van de drie zullen we maar zeggen.

Het is nu een uur of elf, dus ik heb nog een uur. Ik heb vandaag welgeteld 1 tosti naar binnen weten te krijgen. En de trek in eten wil maar niet komen. Het rare is dat de biertjes des te gewilder mijn keelgat inlopen. Ik rook me te pletter. En ik vraag me af of ik vannacht wel zal slapen. Het is des te stupide omdat ik normaal gesproken daar geen moeite meer mee heb. Het aantal biertjes dat ik tot mij genomen heb, is al anderhalve keer meer dan in de laatste drie dagen bij elkaar. Hoe gek kan je jezelf maken als je de vrijheid niet hebt om dingen te laten? Hoe gek kan je je maken als je geen keuze kan maken? Gewoonweg omdat die er niet is. Gelukkig hoef ik geen keuze te maken uit zoiets triviaals als het eten van bloembollen of de rond je neus en ogen cirkelende vliegen

zo maar ff

Als je eenmaal bezig bent je neushaar te plukken, kom je er achter dat je daar best genoeg haar aan over houdt om je kale kop er mee te implanteren.

scheurtje

Afgelopen donderdag was het sinds een lange tijd weer eens benauwd in m’n kop. Een vriend van me had het idee geopperd tweedehands kleding te halen bij zo’n mooie christelijke organisatie. Nee het was niet het leger. Deze organisatie heeft een protestantse inslag. Kies zelf maar wat erger is. Wel nobel werk toch, de armen helpen?

Als ik de auto uitstap, steek ik gelijk een sigaret op. Een bijna volmaakte handeling geoefend door de jaren heen. We lopen stevig door, omdat we vroeg bij de deur willen staan. Daar aangekomen zijn we de enigen. Geen spoor van andere behoeftigen. Het feit dat we op de goede plaats zijn is wel te zien aan de auto’s… een mooi gestileerde vis op de achterbak gestickerd. Na tien minuten komen ook andere mensen bij ons staan… het zijn veelal Polen, Turken en Afrikaanse mensen.

Het is nu tien over twee en de groep wachtenden is uitgegroeid tot zo’n vijftig man. De vissen zijn te laat. Als dan de deur open gaat, stapt een baardige man naar buiten met een rieten mandje met papiertjes er in gelegen. Snel begint iedereen zich naar de man toe te douwen en probeert een papiertje te pakken. Nummertjes... Als iedereen een nummertje heeft, begint de man een verhaaltje af te steken: “We zijn een organisatie die mensen helpen die het niet zo breed hebben. De nummers zijn in willekeurig volgorde, zodat iedereen die hier naar toe komt gelijke kansen heeft. De man die ongewild geen werk heeft en hier op tijd kan zijn, tot de alleenstaande moeder die net haar kinderen hollend heeft weggebracht naar school en hier niet op tijd kan zijn om vooraan te staan.” We begrijpen het.

Ik mag met de eerste groep mee naar binnen. Binnen gekomen zijn alle mensen als sprinkhanen bezig de akker leeg te vreten. Ik zie een geinig zwart truitje en ik hou m voor m’n bast, maatje s… voor vrouwen. Ik hou van een bloot buikje, maar ik denk niet dat de mensen zitten te wachten op mijn kolossale harige gorillabuik. Een vrouwelijke vis komt naar me toe en wijst me de weg naar de mannenafdeling. Een paadje van pakweg 50 centimeter breed en drie meter lang. De mannen hebben vuilniszakken in hun linkerhand en pakken schijnbaar lukraak een trui of broek en proppen die in de zak. Verschillende truien liggen op de grond en ik probeer ze netjes op te pakken, maar ik blijf steken tussen een Pool en een Turk en een Afrikaan wurmt zich er ook bij… hij heeft iets moois gezien aan de andere kant van het pad.

Ik kan geen kant op en opeens begin ik te zweten… de mannelijk vis blijft maar door de microfoon de goedheid van de organisatie prijzen en of we niet vergeten eventueel een donatie te doen. Zijn praatje wordt een gezoem in mijn oren. Ik denk en ik denk en ik weet niet wat, m’n oksels en borst en voorhoofd drijfnat… ik kan nergens heen… weg… weg… De Afrikaan is er door en er ontstaat ruimte… ja ik kan weg… weg. Ik scheur me los van de mensen en loop of waggel eigenlijk de deur uit. Buiten is de lucht en ik adem diep en hoest me kapot… lekker frisse lucht… vrij.

kiezen

Het is vannacht weer tijd voor de Amerikaanse verkiezingen. Een hele nacht kijken naar uitslagen uit een werelddeel waar ik nooit ben geweest. Ik beken, ik kijk er niet naar uit. Het interesseert me geen reet wie er nou zal winnen. Iedereen in Nederland schijnt te willen dat Obama gaat winnen. Beter in zijn slogans, beter in zijn uitstraling, beter in zijn kiezerswerving. En kennelijk ook beter in zijn ideeën.

Dus ik heb vandaag ook maar de veelgebruikte stemwijzer eens opengeslagen. Of aangeklikt, wat u wil. Ik had wel een vermoeden wat eruit zou komen. En ja hoor na achttien keer kiezen tussen twee quotes, bleek dat vermoeden juist. Ik vond het bijna jammer. Maar veel quotes waren toch enigszins kiezen tussen twee kwaden. Want laten we eerlijk zijn, Amerikanen zijn op bepaalde ideeën toch wat achterhaald zoniet domweg achterlijk en “narrowminded”.

Het zijn de gebruikelijke onderwerpen, waar wij Nederlanders ooit wat vrijer over dachten. (Laten we niet vergeten dat onze jaren ’50 regering steeds meer vrijheden probeert in te dammen, al zijn het maar proefballonnetjes.) Onderwerpen zoals euthanasie, homohuwelijk, drugsbeleid (was geen onderwerp by the way, maar in mijn ogen altijd belangrijk, want iedereen moet de vrijheid hebben zijn leven naar de klote te helpen) en het dicht plamuren van de grenzen en het uitzetten van illegalen.

Maar waar het werkelijk om draait is dit: Waarom zend de tv-zender Veronica in hun november BOND- maand niet twee keer op een avond een bondfilm uit, zodat ik lekker op de bank met mijn katten in slaap kan vallen. Het zijn 22 films dus het kan makkelijk. En oke ik heb ze al tig keer gezien, maar daar houd ik van. Nu moet ik politiek bewust in slaap vallen bij de verslaggeving over de verkiezingen.

Even volledig: Obama is mijn winnaar en hij wint met 84%. Dus kennelijk ben ik op twee vragen na een democraat. Je kan niet alles hebben.