Elke dag, elke minuut denk je als mens wel eens dat het beter kan.
Zo ook nu…
Ik heb er al eerder over gedacht, maar nu ga ik het echt proberen: Ik rook niet meer in huis…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die stinkt naar kattenstront. Ik zal alleen maar roken in mijn tuin die ruikt naar de sperma van de buurman die boven in zijn slaapkamer de sexreclames bekijkt… zo hard… zo hard…
Ik zal alleen maar roken in mijn tuin waarnaast de keffer van m’n buren loopt te gillen, omdat ie zo graag eens een keer het park zou willen bezoeken… En niet alleen de droge, grijze, stenen (anti-) tuin waar zelfs een spin geen lol kan hebben (anderhalf bij twee meter!!!), moet bevuilen.
Ik ga zorgen dat mijn kamer, daar waar ik slaap, eet en ach ja je weet wel wat voor dingen ik doe, weer zuiver van lucht wordt. Dat de penetrante geur van rook niet meer mijn fijne meiden kan schaden… En wie weet ook mezelf, maar dat is van geen belang.
En als ik dan zo sta, naast de deur in mijn shirt en Indi hartverscheurend staat te mauwen, omdat ze naar me toe wil en ik naar haar (het is heel, heeeeel fris) bedenk ik dat ik dit zeker ga halen. Al zou ik maar 99 keer van de 100 besluiten dat het toch wel ff binnen kan, is het toch een keer niet. Ik denk dat ik het op z’n minst wel een dag of twee kan volhouden…
Of dus 99 sigaretten niet…
Ach ja een nieuwe herfst, een nieuw jaar, een nieuwe dag, een nieuw uur… Oftewel de dag die begint wanneer de zon valt...
donderdag 24 september 2009
zaterdag 19 september 2009
katertje?????
Ik dacht vandaag
Morgen doe ik het anders
Maar als het vandaag is dan kan
Ik nog leuren en zeuren
Vandaag grijp ik nog naar
De beproefde jaloezie
De schuld
Vraag
Vraag… vraag
Om aandacht
De roep om iets wat zo snel weer
Kan verdwijnen
Het kortstondig weten
Van wat je waard bent
Of denk te zijn
De kortstondige hoofdpijn die morgen
Weer
Verdwenen
Zal zijn
De hoofdpijn die morgen
Hetzelfde is
Maar hopelijk in het klein
De schuld
Vraag
Die niet weet waarom je
In godsnaam
Ooit bent begonnen
Met denken
Dat wat zo’n pijn geeft
Morgen
En zeker vandaag
Morgen doe ik het anders
Maar als het vandaag is dan kan
Ik nog leuren en zeuren
Vandaag grijp ik nog naar
De beproefde jaloezie
De schuld
Vraag
Vraag… vraag
Om aandacht
De roep om iets wat zo snel weer
Kan verdwijnen
Het kortstondig weten
Van wat je waard bent
Of denk te zijn
De kortstondige hoofdpijn die morgen
Weer
Verdwenen
Zal zijn
De hoofdpijn die morgen
Hetzelfde is
Maar hopelijk in het klein
De schuld
Vraag
Die niet weet waarom je
In godsnaam
Ooit bent begonnen
Met denken
Dat wat zo’n pijn geeft
Morgen
En zeker vandaag
donderdag 10 september 2009
de vulling
Sinds anderhalve week loop ik met een pijnlijke kies rond. En aangezien ik nooit kiespijn heb gehad voordat ik bij de tandarts ben geweest,. is dat nogal een wonderlijke ervaring. Elke keer als ik een glas water naar binnen goot, gaf dat een, ja wat zal ik zeggen, nare pijnscheut, die doortrok tot diep in m’n hoofd, die vervolgens een uurtje of zes bleef hangen. Dus ik besloot maar eens eerder dan normaal de tandarts te bellen.
En vandaag was het dan zo ver. En ik had het niet beter kunnen timen, want vanochtend brak een deel van de vulling af. Een mooi wit stuk. Dus of het zeker een stuk vulling was, dat is de vraag.
Om 13.00 uur was ik bij de tandartsschool. En helaas maar waar, kreeg ik iemand anders dan normaal toegewezen… Mijn vaste vrouwelijke leerling had een overvolle agenda. Wat zoiets betekend als: “Ze is weer eens uitgelopen en loopt nu met iemands gebit te klooien in een tempo dat toch ietwat te langzaam is voor een vierdejaars.”
Om 13.05 uur kwam er een jongen met krullen die mijn naam riep. “Verdomme!!!” denk ik nog “een kerel, daar gaat m’n 5 minuten-pleziertje” Want wat is er mooier dan geholpen worden door een vrouw in een doorschijnende witte broek en deze twee trappen omhoog langzaam achterna te lopen. Een geiligheidje eersteklas voor een ouwe lul als ik.
Als ik een halfuurtje in de stoel heb gelegen en alles heb uitgelegd aan de docent en leerling besluiten ze dat er inderdaad een stuk kies is afgebroken en dat niet een, maar alle drie de vullingen (ja, in een kies) verwijderd moeten worden. De vierde laten ze maar zitten die ziet er niet onaardig uit.
Om 13.45 begint de jongen mijn kiezen uit elkaar te trekken door middel van haken en klemmen. Vervolgens wordt er een roze plastic lapje over mijn mond gespannen zodat ik de kaken niet meer op elkaar kan zetten. Geeft niks dat heb ik vaker gehad. De beitel wordt erbij gepakt en hij begint te schuren en te schrapen en te hakken.
Na een lange zucht vertelt de goede jongen dat er toch meer weg is gehaald dan hij had gedacht en dat hij de zenuw door het dunne laagje kies wat er nog over is, kan zien zitten.
- “Ik denk dat de kans groot is dat ik een zenuwkanaalbehandeling” (dit wordt door word verbeterd tot zenuwKWAALbehandeling overigens) “moet gaan doen”
- “Ros dat ding er dan maar uit, daar heb ik geen zin in!!!”
- “Waarom je bent nog hartstikke jong, begin 30… 35 zelfs, je hebt je halve leven nog voor je!
- “Wat heeft dat nou te maken met de pijn die ik dan zal hebben, da’s toch niet logisch… als dat moet, pak je gewoon een tang en rukt dat ding er uit!!!”
Om 14.30 wordt dezelfde docent erbij gehaald om nogmaals even te bekijken wat het plan nou eigenlijk is. De docente vraagt om een foto die niet duidelijk laat zien welke kies dat is. Ik vertel ze dat dat het gat is, die in mijn gehemelte een rare plek inneemt. Het fenomeen is ooit besproken vorig jaar in een artikel in een blad voor tandspecialisten.
Ze weet daar niks van en mompelt iets over een eventueel idee waardoor het misschien ontstaan kan zijn en gaat dan weer over tot de orde van mijn dag…
14.35 Ze besluiten de kies toch dicht te gooien… maar dan in kleine laagjes en de onderkant belegd met een spulletje dat de bovenkant van de zenuw moet beschermen. De normale verdovingen zijn al enigszins uitgewerkt of ze werken niet goed genoeg want elke keer dat die klojo een waterstraaltje of een briesje lucht langs mijn kies werpt, verga ik van de pijn. Maar dat zal alleen maar te zien zijn aan mijn knipperende ogen, want ik ben natuurlijk wel een grote vent.
Langzaamaan bouwt hij de kies weer op tot… naja tot een kies dus. Het irritante aan de opbouw en de boringen is wel dat zelfs de ‘verharder’ pijn doet en dat ik me op een gegeven moment verslik in een stukje overgebleven vulling.
“Ah, dat zal nog een restantje zijn…” zegt ie…
…
…
“o nee, verdomd dat is de vierde vulling… als je dan alles hebt, krijg je ook alles, hahaha, nou dan moet die straks ook maar even gedaan worden.”
Afijn, rond een uur of vier en geen enkele pijnmindering later loop ik weg met de mededeling dat als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn dat ik dan toch echt even contact moet opnemen en dat er dan opnieuw naar de kies moet worden gekeken. En ik kan alleen maar denken dat er ooit een tijd was dat je gewoon de rotte kies eruit trok… Ok het kauwt wat moeilijk, maar goed ik heb nog vijftien kiezen over.
En vandaag was het dan zo ver. En ik had het niet beter kunnen timen, want vanochtend brak een deel van de vulling af. Een mooi wit stuk. Dus of het zeker een stuk vulling was, dat is de vraag.
Om 13.00 uur was ik bij de tandartsschool. En helaas maar waar, kreeg ik iemand anders dan normaal toegewezen… Mijn vaste vrouwelijke leerling had een overvolle agenda. Wat zoiets betekend als: “Ze is weer eens uitgelopen en loopt nu met iemands gebit te klooien in een tempo dat toch ietwat te langzaam is voor een vierdejaars.”
Om 13.05 uur kwam er een jongen met krullen die mijn naam riep. “Verdomme!!!” denk ik nog “een kerel, daar gaat m’n 5 minuten-pleziertje” Want wat is er mooier dan geholpen worden door een vrouw in een doorschijnende witte broek en deze twee trappen omhoog langzaam achterna te lopen. Een geiligheidje eersteklas voor een ouwe lul als ik.
Als ik een halfuurtje in de stoel heb gelegen en alles heb uitgelegd aan de docent en leerling besluiten ze dat er inderdaad een stuk kies is afgebroken en dat niet een, maar alle drie de vullingen (ja, in een kies) verwijderd moeten worden. De vierde laten ze maar zitten die ziet er niet onaardig uit.
Om 13.45 begint de jongen mijn kiezen uit elkaar te trekken door middel van haken en klemmen. Vervolgens wordt er een roze plastic lapje over mijn mond gespannen zodat ik de kaken niet meer op elkaar kan zetten. Geeft niks dat heb ik vaker gehad. De beitel wordt erbij gepakt en hij begint te schuren en te schrapen en te hakken.
Na een lange zucht vertelt de goede jongen dat er toch meer weg is gehaald dan hij had gedacht en dat hij de zenuw door het dunne laagje kies wat er nog over is, kan zien zitten.
- “Ik denk dat de kans groot is dat ik een zenuwkanaalbehandeling” (dit wordt door word verbeterd tot zenuwKWAALbehandeling overigens) “moet gaan doen”
- “Ros dat ding er dan maar uit, daar heb ik geen zin in!!!”
- “Waarom je bent nog hartstikke jong, begin 30… 35 zelfs, je hebt je halve leven nog voor je!
- “Wat heeft dat nou te maken met de pijn die ik dan zal hebben, da’s toch niet logisch… als dat moet, pak je gewoon een tang en rukt dat ding er uit!!!”
Om 14.30 wordt dezelfde docent erbij gehaald om nogmaals even te bekijken wat het plan nou eigenlijk is. De docente vraagt om een foto die niet duidelijk laat zien welke kies dat is. Ik vertel ze dat dat het gat is, die in mijn gehemelte een rare plek inneemt. Het fenomeen is ooit besproken vorig jaar in een artikel in een blad voor tandspecialisten.
Ze weet daar niks van en mompelt iets over een eventueel idee waardoor het misschien ontstaan kan zijn en gaat dan weer over tot de orde van mijn dag…
14.35 Ze besluiten de kies toch dicht te gooien… maar dan in kleine laagjes en de onderkant belegd met een spulletje dat de bovenkant van de zenuw moet beschermen. De normale verdovingen zijn al enigszins uitgewerkt of ze werken niet goed genoeg want elke keer dat die klojo een waterstraaltje of een briesje lucht langs mijn kies werpt, verga ik van de pijn. Maar dat zal alleen maar te zien zijn aan mijn knipperende ogen, want ik ben natuurlijk wel een grote vent.
Langzaamaan bouwt hij de kies weer op tot… naja tot een kies dus. Het irritante aan de opbouw en de boringen is wel dat zelfs de ‘verharder’ pijn doet en dat ik me op een gegeven moment verslik in een stukje overgebleven vulling.
“Ah, dat zal nog een restantje zijn…” zegt ie…
…
…
“o nee, verdomd dat is de vierde vulling… als je dan alles hebt, krijg je ook alles, hahaha, nou dan moet die straks ook maar even gedaan worden.”
Afijn, rond een uur of vier en geen enkele pijnmindering later loop ik weg met de mededeling dat als ik ’s nachts niet kan slapen van de pijn dat ik dan toch echt even contact moet opnemen en dat er dan opnieuw naar de kies moet worden gekeken. En ik kan alleen maar denken dat er ooit een tijd was dat je gewoon de rotte kies eruit trok… Ok het kauwt wat moeilijk, maar goed ik heb nog vijftien kiezen over.
Abonneren op:
Posts (Atom)
