Een jochie dat een man wil spelen

fHet huis staat blauw…. En niet blauw zoals het normaal is… wel van de rook, ja dat wel… maar meer… blauw… letterlijk.

En met een gemiddelde van vier keer per uur naar de wc, draait deze overuren…

Ook mijn sloffen draaien overuren…

Ik loop van de tv en de pc en de wc en de koelkast naar een positie liggend naast mijn katten op de grond… ze aaiend over de buik of spelend met de tanden en hun poten, naar de bank waar de tv continu aan staat. Dan wel op de OS dan wel op een serie die ik maar halfslachtig bekijk (en heet de dame die af en toe de OS onderbreekt voor nieuws uit Den Haag echt anargie???) nee dat zal wel niet!

Ik neem een (lichte) overdoses aan pammetjes, maar ook dat helpt niet om een beetje rustig te worden… zelfs als ik aan mijn fles begin met geheime inhoud, die ik drink op het podium, wil ik niet een beetje rustig blijven… daar gaat de fles voor morgen…

En waar draait het nu allemaal om? Om een simpel optreden, meer niet godverdomme! Een minuutje of 25… Maar de enorme angst teksten te vergeten, te verstijven als ik de standaard pak, niet weten meer wat te doen.. of in een erger geval domme dingen te zeggen of domme dingen te doen…

Het doet me denken aan de lagere school musical… ik wilde niet het meisje zoenen, terwijl dat moest volgens het script… en dat was dan ook niet gerepeteerd, en op de uitvoering daarvan besloot ik mijn taak juist wel te volbrengen en dat kind te zoenen… wel heel erg jammer dat ze er niet meer op rekende… een omhelzing in de lucht en de lippen getuit naar de ouders die vrolijk hun kroost bekeken in het toneelstuk… en ik die languit voorover liggend dat smerige blauwe tapijt moest kussen.

Maar goed ik ga maar weer ‘ns naar de wc, kijken of ik alweer mijn eten (dat ik niet heb gehad) in dat kleine putje kan kotsen… kijken of de bierstront net zo hard het email kan raken, zoals de zenuwen mijn levensader doorboren… kijken in een spiegel die nog nooit heeft laten zien wie ik zou willen zijn… behalve dan dat jochie die soms een man ziet kijken naar dat jochie dat ie niet is: niets is waar… en zelfs dat niet… was het maar waar…

tja: laat me

De eerste teleurgang van mijn geestelijke verstandelijkheid ( geen idee of dit klopt, maar het klinkt wel aardig) was zo’n beetje in de jaren ’90. De jaren waarin ik een poging deed tot studeren, een poging tot een langdurige relatie, een poging tot samen zijn met familie, een poging tot leven in zwarte en witte perioden…

Ergens in maart keurig op bezoek geweest bij m’n tante die 50 werd. En een week of wat later aanwezig bij haar begrafenis. Ik en naast mijn familie, in het bijzonder mijn vader en opa en oma begroeven we ons gezicht in een onuitstaanbaar onbegrip. Tegenwoordig zou ik wat cynischer reageren… (en blij toe! loop niet in mijn zon!) Als ik meer had geweten van de omstandigheden had ik vast een prachtig idee kunnen lanceren over wat is en is niet… maar is dat het niet?

En toch had het een vreemd soortige invloed op me… Wat heet! Na een dag of wat zat ik te grienen bij welk droevig tv-programma dan ook… een prachtige dag later…. of eigenlijk een avond later, zat ik weer beneden in de huiskamer, daar waar niemand was::

“Iedereen slaapt… hou je emoties zoals ze moeten zijn… hoofd omlaag! slenter naar de keuken en in de keukenla pak je het scherpste mes… loop terug en ga rustig zitten…” en na een tijdje te hebben lopen puffen snijd ik twee mooie dikke kruisen in mijn schouders… “help me herinneren een messenslijper te kopen!!!”

Later ben ik op vakantie gegaan en heb meerdere malen moeten uitleggen dat de wonden van mijn schouders het resultaat waren van mijn legerervaring in Vietnam… Maar zelfs de meiden en jongens die mee waren op deze jongerenreis wilden dat niet geloven… Ik zou zeggen er is nog hoop voor de mensheid, want ik ben ook mensen tegen gekomen die dat verhaal echt geloofden, of zou ik ik hen niet begrijpen..

Dwang

“If you make fire with the devil, don’t be surprised when you get burned!”

En zo is het. Want zelfs op het moment dat ik over het vuur wil vertellen, valt het me moeilijk om de concentratie vast te houden. De muziek blijft zingen, beuken en dansen in mijn hoofd…

Eens in de paar maanden heb ik een plaat of band die ik niet uit m’n hoofd kan krijgen… Ik sta op met de melodieën, met een bepaalde zin uit een nummer of een naja iets, iets van wat me bezighoud, een toon misschien, een gevoel wat dat nummer me elke keer weer oproept.

Dit keer een vrij onbekend bandje (zoek maar op m’n last.fm) en het duurt nu al een tijdje. Een paar nummers die niet weg te denken zijn thuis als ik de muziek luister, maar ook in mijn dromen, in het opstaan, onder de douche, als ik fiets naar de winkel, als ik fiets terug naar huis… En dan thuis moet ik het telkens weer opzetten.

De laatste vervelende keer was met geloof ik “anthony and the johnsons” en ik ken de titels niet eens zeker. Ik had het al een paar keer gehoord en op een gegeven moment kon ik niet meer stoppen de nummers te luisteren. Mijn vriendin sliep bij me, of althans zij sliep en ik lag op de bank en draaide de drie nummers keer op keer af, zonder stop. Vanaf een uur of elf ’s avonds tot een uur of zes ’s ochtends, drie nummers… En als ik alleen was geweest dan had het waarschijnlijk nog een paar uur door gegaan. Maar gelukkig werd mijn op dat moment woedende vriendin toch wel overtuigend genoeg om de cd-speler uit te zetten.

En nu? Laten we eerlijk wezen: Het zijn geen oorwurmen! Die zijn namelijk vervelend om te luisteren! En als ik eerlijk ben, is het niet eens zulke grootse muziek maar er is iets ondefinieerbaars wat me de hele tijd gebiologeerd de nummers doet opzetten… De dubbele treinachtige drums, de rare stem die zo anders is dan normaal, de samenzang of de typische enkelvoudige tonen van de banjo??? Ik weet het niet…

Ach ja over drie maanden is het weer wat anders… en nee ik kan niet wachten…