Het was gisternacht weer eens ouderwets niet kunnen slapen. En zo vroeg was het nou ook niet. Eerst lekker alle amerikaanse detectiveseries gekeken die te slecht zijn om op primetime te worden uitgezonden (wat geen maatstaf is voor degenen die dat wel worden.) En daarna lekker een boek pakken en lezen. Nog een beetje worstelen met de katten die bij me willen liggen... Oftewel op m´n boek en tegen m´n gezicht aan.
Het eerste kwartier gaat best, je weet wat je leest. Na dat kwartier wordt dat steeds slechter. Je gaat lezen alsof je morgen een mondeling examen hebt, hardop in jezelf en de alineas opnieuw en opnieuw en opnieuw... "concentratieverlies, ik zal wel moe zijn" is wat ik denk...
Nog een keer naar de wc en dan lekker slapen.
Nee, niet bepaald. Altijd duikt er in mijn geest een onderwerp op, misschien over wat ik net heb gelezen, of wat ik die avond heb meegemaakt, of wat ik in het weekend heb gezegd bij dat feestje waar het weer veel te laat is geworden, of waarom ik zo verknipt over bepaalde dingen denk, of dat ik niet verknipt over bepaalde dingen denk... of juist wel... of niet, of dat ik de laatste twee dagen nog geen sex heb gehad... he ja laat ik lekker over sex dromen... En nog geen halve minuut later ben ik dat alweer vergeten en bedenk ik leuke verhaallijnen, zonder een verhaal te vertellen
Maar goed. Het merendeel van alles wat ik als een overspringende plaat bedenk, is de volgende dag alweer vergeten. En ik weet dat als ik opsta alleen maar weet dat ik zo moe ben en dat de nacht lang was, maar waarom ook al weer, wat had ik moeten opschrijven, wat was er ook alweer zo belangrijk dat me de hele nacht heeft gekost? Het antwoord is niets, alleen wat trivia, niet iets om wakker van te liggen.
woensdag 22 april 2009
zaterdag 11 april 2009
een avondje matheuspassion: altijd lachen
Na een weer eens uit de hand gelopen woensdagavond met te snel en vooral te veel drinken, sta ik wat brak op. De avond zal lang worden. Het is de tweede keer dat we naar de matheuspassion gaan in Naarden. Toch wel het meest prestieuze concert in nederland. De kaartjes zijn weer wat duurder dan het jaar daarvoor en daar hopen we toch wel van te profiteren.
Op het heerlijk in de zon gelegen terras leg ik m'n jas over de stoel en draai de zoveelste sigaret. Het is toch een zit van pakweg drie uur en lang niet alles is boeiend. Dus alles voor die tijd is meegenomen. Hoewel het aan de mensen niet kan liggen... Die schijnen in de passion, god zelve te herkennen... Tja...
"Wilt u wat wat drinken?"
"Ja, ik lust wel een rode wijn."
"En wat wilt u drinken?'
"Ik lust ook wel een rode wijn... Maar doe maar een sinas... ik heb gister al te veel bloed zien vloeien."
Met de ogen dichtgeknepen vervloek ik mezelf, omdat ik geen zonnebril heb meegenomen en tegelijkertijd zie ik jezus aan mij voorbijgaan... Oke, het is onze eigenste prive - jezus van de eo, gekleed in een allercharmanst leren jasje met bijbehorende baard en naar achtergekamde haren... en zijn kleren nog aan... maar het is hem wel. Ik zal hem verder niet meer tegenkomen in het overspoelde kleine stadje.
Naarden is vandaag geplaagd met grijze mensen. Zelfbetitelde gedistingeerde mensen in pak en blauwe stropdas... vrouwen in piratenlaarzen en keurige kleding en zelfs hier en daar een bontje... De taalklanken achter in de keel en een hoog jenever- fijne rode wijngehalte...
Nadat we de wc''s (dixies... alles in stijl!), hebben bezocht gaan we maar in de rij staan. Ik doe mijn laatste peuk en heb een fantastische blik op de rij...Zwart is de kleur en grijs dus... het lijkt bijna of ik op m'n plek ben... (Mocht u mij zoeken dan ben ik die gast naast die man met een .felgeel vakantieshirt en een aldi-spijkerjasje aan... misschien zouden de nogal wijduiteenstaande piekharen ook nog opvallen.
Het is een mooie kerk, althans de bovenkant, waar er nog resten van schilderingen te zien zijn. De rest van de kerk, is een vreselijke hervormde kerk. Tot nu toe vermaak ik me redelijk...
De zitplaatsen bleken nog erger te zijn dan het jaar daarvoor. Rechtsachter met bijna geen zicht op het koor, laat staan op wat muzikanten. Er zijn nog drie rijen achter ons en die liggen tegen het enige toilet in de kerk aan... Als we onze dertigste rij bekijken zit er aan het begin een nogal vadsige dame (pardon, ik ben niet dik ik ben een beetje gezet) haar stoel te overmannen en op den duur te veroveren. Aan het eind zitten twee wat oudere dames. Als ik goed kijk, lijkt de oudste van de twee de moeder te zijn. Ik vermoed dat zij de blijde boodschap nog heeft meegemaakt. In de pauze toveren ze een bruine boterham te voorschijn, met kaas uiteraard. Een flesje water er bij. Een minuut voordat de passion begint komt er een man in ons rijtje zitten. Hij gaat naast m'n vader zitten en het begint...
Stilte! Er wordt wat gekucht, er wordt wat geschraapt, er wordt wat geschoven... de beenderen kraken even en op de grote monitoren valt te zien dat de dirigent zijn aanloop neemt... wacht.. wacht... stilte... spanning... Hij gooit zijn armen omhoog en LOS... En op dat prachtige moment doet de man naast mijn vader zijn breed uitgepakte videocamera open, klikt op opnemen en begint de monitoren te filmen... helaas was de beste man vergeten de toontjes uit te schakelen.
Na drie keer heerlijk te hebben gepiept vroeg de bekakte dame voor hem of ie er mee op wilde houden. En geheel gewillig gaf hij gehoor aan dat gebod... Dat leek mij een behoorlijk goede beslissing. Ik zat namelijk al te denken hoe hij van plan was zijn arm omhoog te houden.... gedurende die drie uur...
Het geluid bleek slecht. Nogal vlak en dus daarom de dynamiek missend. Het zou kunnen dat de mensen om mij heen een nogal slaperige indruk achterlieten. Hier en daar knikkende hoofdjes, schokkende schouders en wanhopige pogingen om maar niet in te doezelen.
De bekakte dame aan mijn linkerzijde, in de voorgaande rij die zich nogal stoorde aan iedereen, heeft wel genoten van haar ergenissen. De maria in de hoek kreeg een hoestbui waar iedere christen zich van zou schamen... de dikke vrouw bracht een volledig nieuwe toepassing van het gebruik van snurken ten gehore... en ja haar man zette de videorecorder weer aan bij het laatste stuk van de passion... Hij heeft in elk geval kunnen bewijzen dat hij er was.
Op het heerlijk in de zon gelegen terras leg ik m'n jas over de stoel en draai de zoveelste sigaret. Het is toch een zit van pakweg drie uur en lang niet alles is boeiend. Dus alles voor die tijd is meegenomen. Hoewel het aan de mensen niet kan liggen... Die schijnen in de passion, god zelve te herkennen... Tja...
"Wilt u wat wat drinken?"
"Ja, ik lust wel een rode wijn."
"En wat wilt u drinken?'
"Ik lust ook wel een rode wijn... Maar doe maar een sinas... ik heb gister al te veel bloed zien vloeien."
Met de ogen dichtgeknepen vervloek ik mezelf, omdat ik geen zonnebril heb meegenomen en tegelijkertijd zie ik jezus aan mij voorbijgaan... Oke, het is onze eigenste prive - jezus van de eo, gekleed in een allercharmanst leren jasje met bijbehorende baard en naar achtergekamde haren... en zijn kleren nog aan... maar het is hem wel. Ik zal hem verder niet meer tegenkomen in het overspoelde kleine stadje.
Naarden is vandaag geplaagd met grijze mensen. Zelfbetitelde gedistingeerde mensen in pak en blauwe stropdas... vrouwen in piratenlaarzen en keurige kleding en zelfs hier en daar een bontje... De taalklanken achter in de keel en een hoog jenever- fijne rode wijngehalte...
Nadat we de wc''s (dixies... alles in stijl!), hebben bezocht gaan we maar in de rij staan. Ik doe mijn laatste peuk en heb een fantastische blik op de rij...Zwart is de kleur en grijs dus... het lijkt bijna of ik op m'n plek ben... (Mocht u mij zoeken dan ben ik die gast naast die man met een .felgeel vakantieshirt en een aldi-spijkerjasje aan... misschien zouden de nogal wijduiteenstaande piekharen ook nog opvallen.
Het is een mooie kerk, althans de bovenkant, waar er nog resten van schilderingen te zien zijn. De rest van de kerk, is een vreselijke hervormde kerk. Tot nu toe vermaak ik me redelijk...
De zitplaatsen bleken nog erger te zijn dan het jaar daarvoor. Rechtsachter met bijna geen zicht op het koor, laat staan op wat muzikanten. Er zijn nog drie rijen achter ons en die liggen tegen het enige toilet in de kerk aan... Als we onze dertigste rij bekijken zit er aan het begin een nogal vadsige dame (pardon, ik ben niet dik ik ben een beetje gezet) haar stoel te overmannen en op den duur te veroveren. Aan het eind zitten twee wat oudere dames. Als ik goed kijk, lijkt de oudste van de twee de moeder te zijn. Ik vermoed dat zij de blijde boodschap nog heeft meegemaakt. In de pauze toveren ze een bruine boterham te voorschijn, met kaas uiteraard. Een flesje water er bij. Een minuut voordat de passion begint komt er een man in ons rijtje zitten. Hij gaat naast m'n vader zitten en het begint...
Stilte! Er wordt wat gekucht, er wordt wat geschraapt, er wordt wat geschoven... de beenderen kraken even en op de grote monitoren valt te zien dat de dirigent zijn aanloop neemt... wacht.. wacht... stilte... spanning... Hij gooit zijn armen omhoog en LOS... En op dat prachtige moment doet de man naast mijn vader zijn breed uitgepakte videocamera open, klikt op opnemen en begint de monitoren te filmen... helaas was de beste man vergeten de toontjes uit te schakelen.
Na drie keer heerlijk te hebben gepiept vroeg de bekakte dame voor hem of ie er mee op wilde houden. En geheel gewillig gaf hij gehoor aan dat gebod... Dat leek mij een behoorlijk goede beslissing. Ik zat namelijk al te denken hoe hij van plan was zijn arm omhoog te houden.... gedurende die drie uur...
Het geluid bleek slecht. Nogal vlak en dus daarom de dynamiek missend. Het zou kunnen dat de mensen om mij heen een nogal slaperige indruk achterlieten. Hier en daar knikkende hoofdjes, schokkende schouders en wanhopige pogingen om maar niet in te doezelen.
De bekakte dame aan mijn linkerzijde, in de voorgaande rij die zich nogal stoorde aan iedereen, heeft wel genoten van haar ergenissen. De maria in de hoek kreeg een hoestbui waar iedere christen zich van zou schamen... de dikke vrouw bracht een volledig nieuwe toepassing van het gebruik van snurken ten gehore... en ja haar man zette de videorecorder weer aan bij het laatste stuk van de passion... Hij heeft in elk geval kunnen bewijzen dat hij er was.
Abonneren op:
Posts (Atom)
