Geloof

Ik geloof niet meer in mezelf
Altijd gedacht dat er wel iets was waar ik me mee kon onderscheiden
Maar ik geloof niet meer in mezelf
Ik wankel steeds door vreemde werelden
Die me vertellen wat ik ben,
Maar het is als ‘n fictioneel verhaal
Je leeft de hoofdpersoon
Maar dat ben je niet
Je droomt om te kunnen zoenen
Met een wijf dat je niet kent
Maar waar het echt op neer komt is dat jij het wijf bent
Die wordt gezoend
Door de hond van de buren
Dat kleine kut keffertje
Die bang wordt van je nogal mager uitgevallen katjes

Maar wat ik ook zeg: ik geloof niet in mezelf
Ik snij liever mijn arm aan gort
Dan toe te geven aan de echte liefde
Want ik denk te weten dat dat niet bestaat
Ik brand mijn ogen liever dan te moeten toe te geven
Dat ik je mis
Want juist doordat ik blijf hopen
Geef ik mezelf geen kans om
Te stoppen met mezelf te pijnigen

Nee ik geloof niet in mezelf
en daar moet ik het ook maar bij houden

zomer

Het heeft tijden geduurd om te vertellen wat ik nu ga vertellen. Het is niet zoiets waar ik mij voor schaam, maar wel degelijk iets waar andere mensen zich aan zouden kunnen storen.

Het begon allemaal in een prachtige zomer. Zo’n zomer waarin de half- korte broeken en t-shirts… korte rokjes, topjes met diepe snedes… het wulps gedrag van welk soort dan ook (man en vrouw) ongekend was. De meiden en jongens die elkaar bereden alsof zij honden waren, zonder enige schaamte en zonder enig oog voor werkelijke liefde. De hitsigheid die de toon zette voor elke conversatie, elk oogcontact, elke aanraking van de hand op een schouder, elke vluchtigheid van de test der sexen…

In al deze warmte voelen mijn handen koud, en het zweet gutste langs mijn slapen… maar een sigaret opsteken was een probleem.

“Ik wil weg… weg… weg
klote zooi!, nog een bier en ik stort neer
nou nog een dan, klote zooi! Klote zooi!”

Aan het eind van de bar zit ik zo een beetje te doen alsof ik niet dronken ben, met m’n hoofd niet al te ver gebogen en te luisteren naar de muziek en ik wist het… (hoewel een beetje laat…): na een tijdje komt er altijd wel iemand naar me toe…

Een wat dikkig meisje komt naast me zitten en ze begint met me te praten en te praten en te praten en we hebben het over onze relaties… althans zij dan en ik weet eigenlijk niet wat ik met haar aan moet, behalve dat haar gezicht zo mooi is, dat het brandt in mijn ogen… Het doet pijn aan m’n ogen om haar aan te kijken en voor ik het weet raak ik zo verliefd op dat meisje dat ik niet weet wat ik er mee aan moet… maar het gaat vanzelf… we kletsen en praten en kijken… ja vooral kijken in elkaars ogen… ik verdrink zo erg dat ik niet meer weet wat m’n lichaam doet en voor ik het weet steekt ze haar tong in mijn mond en we zoenen… heel kort… te kort… maar gelukkig zo kort dat de jongen die naar ons toekomt het niet ziet…

“Ga je mee naar … ?
Ja is goed!”

Ze kijken elkaar aan en ze vertrekken zonder veel misbaar naar een andere kroeg…
Ik blijf een beetje ontheemd staren naar m’n half lege biertje, en ik staar en dan schiet me te binnen wat ik moet doen: “Ze is van mij!!!”

Ik loop naar de steeg naast de kroeg waar ze is en ik wacht… heel lang… te lang…

Twee uur later loopt ze de kroeg uit… ik fluister haar naam maar ze reageert niet… ik roep iets luider haar naam en ze ziet me staan in het donker van de steeg… vrolijk loopt ze naar me toe en groet me met mijn naam…

“snel! Kom hier!
Ok”

Als ze naar me toeloopt en ik zeker ben dat niemand ons ziet, omhels ik haar… pak haar hoofd… draai haar mond naar de mijne en onze lippen kussen…
En als ik haar in de ogen kijk, steek ik mijn mes diep in haar buik… het enige wat ze doet is zuchten en ik smelt… haar bloed vloeit over mijn hand en ik kijk haar diep in de ogen… de mooiste ogen die ik ooit heb gezien… Ik trek het mes uit haar buik… en als ik nogmaals kijk zie het onbegrip… ik zoen haar nogmaals en langzaam zakt ze in m’n armen ineen… Ik heb nog nooit van een vrouw zoveel gehouden als deze zomer… maar stiekem hoop ik ooit de ware te vinden en weer zo’n mooie zomer mee te maken.

Een dag als geen ander 2

Er valt een leegte in mijn hoofd die niet vullen lijkt…

Als een idioot die niet weet wat obstakels zijn, sta ik op uit m’n stoel, beuk de tafel aan de kant… waggel twee stappen naar de keuken en sla met mijn hand tegen het glaswerk naast de keuken… sla in een beweging mijn hoofd tegen de deurpost… draai in pirouette neerwaarts de keuken door en beland als vanzelf met mijn andere hand op de deur van de koelkast… trek deze open en als ik naar het bierblikje kijk, besef ik dat god bestaat en dat er geen toeval is: Ik had voetballer moeten worden…

Er is maar een penalty, dat bier moet gedronken worden…

Twee seconden later belt mijn vriend de bassist op:
“Zal ik naar je toe komen, ik ben morgen vrij…
Geen probleem, leuk! neem je wel je eigen bier mee… je weet, dat ik weet dat ik nooit genoeg heb…
Ik zie je strax
Ok”

Als ie een klein uur later bij me is, praten we wat en ik zet wat muziekjes op… Op een gegeven moment doen we om en om een nummer en proberen we leuke youtubefilmpjes te zoeken… Met klassiekers uit de jaren ’60 en met klassiekers van het metalgebeuren waar we ooit zo’n fan zijn geweest. Ik net iets anders dan hij, maar juist nu maakt dat het heel spannend en VOORAL lachwekkend. En na verloop van tijd komen de rookwaren met een tintje naar voren…

En juist dat soort dingen maken de dingen zo leuk… Er komen uiteraard wat bluesgasten naar boven die we zo hard mogelijk moeten horen en een aantal soulzangeressen en een aantal countryzangeressen en uiteraard blues, blues…

En van miezerig mannetje dat domweg voor zich uit zat te staren in een bedompt huis en als een chagrijnige narcist in een huis vol spiegels en koelkasten verander ik in een verliefde tiener die helemaal warm wordt van de muziek die tragische vrouwen hebben voortgebracht…

Dit maal zal de kater de mijne zijn, want het is weer een dag als geen ander…

Een dag als geen ander 1

Al met al was deze dag een dag waarvan ik dacht dat is een dag, daarmee kan je thuiskomen. Het is niet zo dat er veel gebeurd is… sterker nog, niets is gebeurd in de zin van aardverschuivingen, opgeloste dilemma’s of van wereldschokkende filosofische doorbraken of wat dan ook… en ik zou zeggen: godzeidank!!!

Ik werd al wakker met de ringtoon van een ambulance, oftewel de wekker… en opmerkelijk genoeg stoorde ik mij daar niet aan… Als ik me voorover buig om de wekker uit te zetten, zie ik mijn vrouw in allerlei vreemde bochten op een blauwkleurig matje kronkelen om de dagelijkse beweging in haar lijf opgang te brengen… En met een schuin oog geniet ik van die bewegingen en ik verval weer in fijne sexuele dromen die nog zeker een uurtje of twee mijn slaperige staat waardevol maken…

Helaas moet ik bekennen dat nadat ik toch echt wakker ben geworden, ik niet meer kan slapen… As ik opsta kan ik slecht lopen… Mijn rug, juist boven de billen doet pijn. Ik probeer verschillende poses uit en ik kom tot de ontdekking dat ik me prima kan voortbewegen als ik een ietsie pietsie door m’n knieën zak. Maar om nou de hele dag rond te lopen alsof je een drol van het formaat duikboot in je onderbroek hebt, is tja… Onprettig zullen we maar zeggen… En gelijk komt de enorme angst naar voren, dat ik bij elk pijntje weet dat er iets ergs aan de hand is, maar goed… hypochondrie is mij niet vreemd.

Als ik lekker thuis ben, lig ik een boek te lezen en val weer in slaap… Gelukkig heb ik de wekker gezet om een uurtje of vier (het moet niet te laat worden…) Ik maak me op om te eten en uiteraard is dat weer erg lekker (het eten dus)… En daarna snel naar huis,

Tijd, tijd, tijd om de tekst af te maken voor het nieuwe nr van 2HD….

Een uurtje later belt onze drummer af: ziek…
“he verdomme ik had net zo’n zin om weer te krijsen alsof een baby krijst dat te heet voedsel in de strot krijgt gedouwd!” Ik moet zeggen, ik ben aan het balen… Er valt een leegte in mijn hoofd die op dat moment niet te vullen valt.

Een jochie dat een man wil spelen

fHet huis staat blauw…. En niet blauw zoals het normaal is… wel van de rook, ja dat wel… maar meer… blauw… letterlijk.

En met een gemiddelde van vier keer per uur naar de wc, draait deze overuren…

Ook mijn sloffen draaien overuren…

Ik loop van de tv en de pc en de wc en de koelkast naar een positie liggend naast mijn katten op de grond… ze aaiend over de buik of spelend met de tanden en hun poten, naar de bank waar de tv continu aan staat. Dan wel op de OS dan wel op een serie die ik maar halfslachtig bekijk (en heet de dame die af en toe de OS onderbreekt voor nieuws uit Den Haag echt anargie???) nee dat zal wel niet!

Ik neem een (lichte) overdoses aan pammetjes, maar ook dat helpt niet om een beetje rustig te worden… zelfs als ik aan mijn fles begin met geheime inhoud, die ik drink op het podium, wil ik niet een beetje rustig blijven… daar gaat de fles voor morgen…

En waar draait het nu allemaal om? Om een simpel optreden, meer niet godverdomme! Een minuutje of 25… Maar de enorme angst teksten te vergeten, te verstijven als ik de standaard pak, niet weten meer wat te doen.. of in een erger geval domme dingen te zeggen of domme dingen te doen…

Het doet me denken aan de lagere school musical… ik wilde niet het meisje zoenen, terwijl dat moest volgens het script… en dat was dan ook niet gerepeteerd, en op de uitvoering daarvan besloot ik mijn taak juist wel te volbrengen en dat kind te zoenen… wel heel erg jammer dat ze er niet meer op rekende… een omhelzing in de lucht en de lippen getuit naar de ouders die vrolijk hun kroost bekeken in het toneelstuk… en ik die languit voorover liggend dat smerige blauwe tapijt moest kussen.

Maar goed ik ga maar weer ‘ns naar de wc, kijken of ik alweer mijn eten (dat ik niet heb gehad) in dat kleine putje kan kotsen… kijken of de bierstront net zo hard het email kan raken, zoals de zenuwen mijn levensader doorboren… kijken in een spiegel die nog nooit heeft laten zien wie ik zou willen zijn… behalve dan dat jochie die soms een man ziet kijken naar dat jochie dat ie niet is: niets is waar… en zelfs dat niet… was het maar waar…

tja: laat me

De eerste teleurgang van mijn geestelijke verstandelijkheid ( geen idee of dit klopt, maar het klinkt wel aardig) was zo’n beetje in de jaren ’90. De jaren waarin ik een poging deed tot studeren, een poging tot een langdurige relatie, een poging tot samen zijn met familie, een poging tot leven in zwarte en witte perioden…

Ergens in maart keurig op bezoek geweest bij m’n tante die 50 werd. En een week of wat later aanwezig bij haar begrafenis. Ik en naast mijn familie, in het bijzonder mijn vader en opa en oma begroeven we ons gezicht in een onuitstaanbaar onbegrip. Tegenwoordig zou ik wat cynischer reageren… (en blij toe! loop niet in mijn zon!) Als ik meer had geweten van de omstandigheden had ik vast een prachtig idee kunnen lanceren over wat is en is niet… maar is dat het niet?

En toch had het een vreemd soortige invloed op me… Wat heet! Na een dag of wat zat ik te grienen bij welk droevig tv-programma dan ook… een prachtige dag later…. of eigenlijk een avond later, zat ik weer beneden in de huiskamer, daar waar niemand was::

“Iedereen slaapt… hou je emoties zoals ze moeten zijn… hoofd omlaag! slenter naar de keuken en in de keukenla pak je het scherpste mes… loop terug en ga rustig zitten…” en na een tijdje te hebben lopen puffen snijd ik twee mooie dikke kruisen in mijn schouders… “help me herinneren een messenslijper te kopen!!!”

Later ben ik op vakantie gegaan en heb meerdere malen moeten uitleggen dat de wonden van mijn schouders het resultaat waren van mijn legerervaring in Vietnam… Maar zelfs de meiden en jongens die mee waren op deze jongerenreis wilden dat niet geloven… Ik zou zeggen er is nog hoop voor de mensheid, want ik ben ook mensen tegen gekomen die dat verhaal echt geloofden, of zou ik ik hen niet begrijpen..

Dwang

“If you make fire with the devil, don’t be surprised when you get burned!”

En zo is het. Want zelfs op het moment dat ik over het vuur wil vertellen, valt het me moeilijk om de concentratie vast te houden. De muziek blijft zingen, beuken en dansen in mijn hoofd…

Eens in de paar maanden heb ik een plaat of band die ik niet uit m’n hoofd kan krijgen… Ik sta op met de melodieën, met een bepaalde zin uit een nummer of een naja iets, iets van wat me bezighoud, een toon misschien, een gevoel wat dat nummer me elke keer weer oproept.

Dit keer een vrij onbekend bandje (zoek maar op m’n last.fm) en het duurt nu al een tijdje. Een paar nummers die niet weg te denken zijn thuis als ik de muziek luister, maar ook in mijn dromen, in het opstaan, onder de douche, als ik fiets naar de winkel, als ik fiets terug naar huis… En dan thuis moet ik het telkens weer opzetten.

De laatste vervelende keer was met geloof ik “anthony and the johnsons” en ik ken de titels niet eens zeker. Ik had het al een paar keer gehoord en op een gegeven moment kon ik niet meer stoppen de nummers te luisteren. Mijn vriendin sliep bij me, of althans zij sliep en ik lag op de bank en draaide de drie nummers keer op keer af, zonder stop. Vanaf een uur of elf ’s avonds tot een uur of zes ’s ochtends, drie nummers… En als ik alleen was geweest dan had het waarschijnlijk nog een paar uur door gegaan. Maar gelukkig werd mijn op dat moment woedende vriendin toch wel overtuigend genoeg om de cd-speler uit te zetten.

En nu? Laten we eerlijk wezen: Het zijn geen oorwurmen! Die zijn namelijk vervelend om te luisteren! En als ik eerlijk ben, is het niet eens zulke grootse muziek maar er is iets ondefinieerbaars wat me de hele tijd gebiologeerd de nummers doet opzetten… De dubbele treinachtige drums, de rare stem die zo anders is dan normaal, de samenzang of de typische enkelvoudige tonen van de banjo??? Ik weet het niet…

Ach ja over drie maanden is het weer wat anders… en nee ik kan niet wachten…